'Ben ik weleens over de schreef gegaan? Nee, natuurlijk niet! Of wel?'

Afgelopen week bleek dat producer Harvey Weinstein meer actrices seksueel heeft misbruikt dan hij op z’n vieze, grijpgrage, mollige vingertjes kan tellen. Hij mag zich nu scharen in het rijtje van machtswellustige mannetjes die hun poten niet thuis kunnen houden, zoals daar onder anderen zijn: Bill ‘falafel thing’ O’Reilly en leider van de vrije wereld, Donald ‘grab ’m by the pussy’ Trump. Als reactie volgde op Twitter en Facebook #MeToo, een hashtag waarmee vrouwen aangaven ook seksueel geïntimideerd, aangerand of verkracht te zijn. Het waren er een boel. Zoveel dat je je kunt afvragen of de hashtag #WieNiet? niet gepaster was geweest.

Maar eerlijk gezegd verbaasde het me niet, dat het er zoveel waren. M’n exen en m’n huidige vriendin bijvoorbeeld hebben allemaal met seksueel geweld te maken gehad. In sommige gevallen weet ik wie de klotenklapper in kwestie is. En één keer heb ik zo’n tyfuslijer zelfs de hand moeten schudden. M’n klauwen jeukten om ’m op z’n bek te timmeren. Maar m’n toenmalige vriendin wilde niet dat ik een scène zou schoppen. Ze had geen zin in het gedoe. Mensen zouden willen weten hoe en wat en waarom en dat wilde ze – waarschijnlijk uit een misplaatst gevoel van schaamte – allemaal liever voor zich houden. Dus vriendelijk lachen, handje geven, doorlopen, ergens anders gaan staan en het feestje niet verzieken.

Er was ook een handjevol mannen dat de hashtag #MeToo gebruikte. Me too, niet als in ‘ik ben ook een slachtoffer van seksueel geweld’, maar als in ‘ik ben een van de daders’. Mannen die een biecht aflegden: ‘Sorry, ik ben eens of meermaals over de grenzen van een vrouw gegaan, het spijt me, ik zal het nooit meer doen.’ Van dat handjevol had ik niet verwacht dat ze zich ooit schuldig hadden gemaakt aan ongewenste intimiteiten. Het waren voor zover ik wist zachtaardige, niet-onknappe jongemannen. Niet van die ouwe, volgescheten scrotums als Weinstein, Trump en Bill Cosby.

Eigenlijk waren het gasten net zoals ik. Dus opeens vroeg ik me af: ben ik weleens over de schreef gegaan? Nee, natuurlijk niet! Ik ben geen aanrander of verkrachter! Maar is dat wel zo? Ik weet vrijwel zeker dat ik nooit ‘ja’ gedaan heb als een vrouw ‘nee’ zei. Maar ik heb meer dan eens ingeleund voor een kus die beantwoord werd met slechts een weggetrokken hoofd en een blik van ‘waar the fuck denk jij dat je mee bezig bent’?! Is dat alleen maar gênant voor mij of toch ook bedreigend voor de ander?

En laatst was ik op een feestje waar iedereen dronken was. Mannen probeerden m’n vriendin te versieren. Snap ik wel. Kan ze geen ongelijk geven. Maar die gasten legden stuk voor stuk een hand op of een arm om haar middel als ze hun pickup-lines in haar oor spetterden. Dat handtastelijke, doe ik dat ook als ik gedronken heb en een vrouw leuk vind? In dat grijze, fluïde gebied van sjansen en versieren, waar zelden zwart- wit ‘ja’ of ‘nee’ wordt gezegd, ben ik daar ooit te ver gegaan? #MeToo? Ik kan niet met zekerheid zeggen van niet.