Overschatte mensen: Ruud de Wild

Ik heb weinig respect voor mensen met een taalfout in hun naam. Aad de Mos moet Aad het Mos zijn, Glen De Boeck moet Glen het Boek zijn en Ruud de Wild moet Ruud het Wild zijn. Hij werd geboren op 24 april 1969 in Hilversum, als zoon van Sjoerd de Wild, een restaurateur van ezelszadels, en Sjaan de Wild-Van Hoekema, die in dienst van een arts op zoek ging naar patiënten, het liefst zo ziek mogelijk.

Op school had De Wild het moeilijk. Tijdens de les wiskunde kreeg hij elke dag een burn-out, tijdens de les Engels gaf hij elke dag over en tijdens de les gymnastiek bleek elke dag dat hij een bruine streep in z’n onderbroek had.

Zoals de meeste losers ging hij op zoek naar een baantje in de media. Hij mocht beginnen bij de AVRO op Radio 3, zijn start van het WK jobhoppen. Op de dag dat hij ergens werd aangenomen en aan z’n baantje mocht beginnen, was hij al aan het solliciteren bij een andere zender. Hij werd overal de deur gewezen omdat hij een onuitstaanbare, machistische en slecht getatoeëerde eikel was, met wie niemand kon opschieten. Dus werd hij ook geschikt geacht voor de televisie. Hij presenteerde bij BNN Top of the Pops en bij Tien Big Brother, samen met Bridget Maasland, het geblondeerde beroepsfiasco. Big Brother was altijd een succesvol programma geweest tot De Wild en Maasland het naar de kloten gingen helpen.

Zijn stem klinkt alsof een 93-jarige vrouw haar tandeloze mond aan het spoelen is met natte kiezelstenen

Inmiddels had De Wild ook een slechte naam gemaakt bij Radio 538, Qmusic, Radio 2, noem maar op, waar hij telkens shows aan elkaar naaide zoals je tante Sonja stukken kaas aan elkaar zou naaien, met een beitel in plaats van een naald. Dat De Wild van de ene zender naar de andere wipte en weer terug maakte niet uit, hij bleef een radiomaker met heel weinig luisteraars en heel weinig bijval van de onnozelaars die zo stom waren om soms wel twee uur naar de stem van De Wild te luisteren. Een stem die klinkt alsof een 93-jarige vrouw haar tandeloze mond aan het spoelen is met natte kiezelstenen. De Wild is naar eigen zeggen ook schilder en af en toe probeert hij z’n broddelwerkjes aan de wereld te tonen, waarna hoongelach telkens weer zijn deel is. Wat zou je willen, met afbeeldingen van een huilend zigeunermeisje aan de rand van een beek, een pot zonnebloemen in een vaas die op een omgekeerde deukhoed lijkt en een achtervolgingsscène tussen een maffialid uit Den Haag en een politieman op een eenwieler.

De Wild deugt niet voor de radio, niet voor de tv, niet voor de kunst en niet voor de relatie, als je bedenkt dat hij het aanlegde met zulke flutgrietjes als Tatum Dagelet, Aafke Burggraaf en Olcay Gulsen. De Nederlandse media stikken van de volstrekte nulliteiten, met Ruud De Wild helemaal vooraan op de eerste rij.