‘I have come here to chew bubble gum and kick ass... and I’m all out of bubble gum’

Aanstaande zaterdag is het Halloween. Prima aanleiding voor een horrorfilmmarathon. Aangezien je dit jaar vanwege corona toch niet kan trick or treat-en, zeg ik: doe het licht uit en de gordijnen dicht, plof neer op de bank met een bloody mary (met een stengel bleekselderij, want klinkt als je erin bijt als een brekend vingerkootje) en kijk met me mee! Wat staat er op het program? Drie griezelklassiekers die prachtig mooi aansluiten bij de hedendaagse gruwelen van covid-19!

Om te beginnen White Zombie uit 1932 met Bela ‘Dracula’ Lugosi als de kwaadaardige Haïtiaanse plantagehouder Murder Legendre. White Zombie staat bekend als de eerste zombiefilm ooit, maar met ‘Brains! Brains!’-etende levende doden heeft dit geen fluit te maken. Nee, de zombies in deze film zijn met behulp van voodoo tot willoze slaven gemaakte dorpelingen die gratis en voor niets op Legendres suikerplantage ploeteren. Dat zijn allemaal zwarte figuranten, dus niemand geeft ene fuck, totdat de witte leading lady Madge Bellamy tot ‘zombie’ wordt betoverd. Dan zijn plots de rapen gaar. Een beetje zoals wij ons hier in het rijke Westen tot afgelopen maart eigenlijk nooit druk maakten over exotische Verweggistan-virussen, zeg maar.

De volgende film die we aanslingeren, is Invasion of the Body Snatchers, en wel die uit 1978 met Donald Sutherland (het origineel uit 1956 is ook best aardig, maar kan niet tippen aan de remake). Buitenaardse wezens die eruitzien als doorzichtige klodders snot komen naar de aarde en snatchen menselijke body’s om in te overleven. Op wat psychopatische gedragingen na merk je daar bij een ander verder niets van. Die paranoia van: wie is wel een alien en wie niet, wordt vaak gezien als metafoor voor de angst die Amerikanen toentertijd voor het communisme hadden: ‘Is mijn buurman wel of niet een Sovjetspion?’ Vandaag de dag voelen we een gelijksoortige angst, want: ‘Die vrouw zonder mondkapje die bij de bakker net iets te dichtbij komt staan, heeft die corona of niet?’

Dan, als laatste, uit 1988, They Live van Halloween-regisseur John Carpenter. Eigenlijk meer dystopische sci-fi dan horror, maar een kniesoor die daar op let. Wat is er aan de hand? De wereld is compleet kapot gekapitalismiseerd. Een select groepje heeft het heel goed, de rest moet keihard knokken om te overleven. Bouwvakker en armoedzaaier John Nada heeft een fantastische 80’s-mat en vindt een zonnebril waarmee hij de elite ziet voor wat ze daadwerkelijk zijn: blauwschedelige aliens! Nada laat het er niet bij zitten, grijpt een shotgun en zegt alvorens het op een knallen te zetten: ‘I have come here to chew bubble gum and kick ass... and I’m all out of bubble gum.’ Voilà, de heroïsche fantasie van elke virusgekke complotwappie!

En wordt het je allemaal te veel, denk dan aan de tagline van The Last House on the Left: ‘To avoid fainting, keep repeating: “It’s only a movie, only a movie, only a movie...”’ Happy Halloween!