‘Het lijkt erop dat Bryan Roy zich omringd weet door een eeuwig zwart gat’

Het zal nu een jaar of 25 geleden zijn dat ik op bezoek ging bij de familie Roy in Nottingham. Sinds zijn gedwongen vertrek bij Ajax een paar jaar eerder was er een hoop gebeurd in het leven van de frêle linksbuiten, zo geliefd bij het publiek, maar zo weinig bij zijn coach Louis van Gaal. Die vond dat de speler te veel doorsloeg in ongewenste frivoliteiten en niet in het teambelang dacht.

En dus vluchtte de publiekslieveling naar Foggia, een provinciestadje in Italië, die hij later inruilde voor een iets geciviliseerdere plek in de Engelse Midlands. Maar ook in Nottingham gebeurde niet veel, op een verdwaalde sheriff en een vrijheidsstrijder in de bossen na. Het verdriet om het vertrek bij Ajax was er nog steeds, maar de familie Roy maakte er het beste van, zo vlak voor kerst. Nada van Nie (Honneponnetje) had samen met de kids een kerstboom opgetuigd, Jamie-lee en Quentin dribbelden vrolijk in de rondte.

Bryan zelf had iets minder reden tot vreugde. Zijn derde seizoen bij Nottingham Forest dreigde uit te draaien op een sof. Het sensationele eerste jaar, waarin hij samen met collega-aanvaller Stan Collymore goed was voor 35 goals en de promovendus opstuwde naar een verrassende derde plek in de Premier League, was vervaagd tot een herinnering. Zelf werd de recordaankoop geplaagd door blessures, het elftal moest zich noodgedwongen beperken tot degradatievoetbal, waarin het dermate slaagde dat het trotse Forest een seizoen erop op een lager niveau acteerde.

Die vernedering maakte Roy niet meer mee. Met z’n gezin pakte hij z’n boeltje op en verkaste naar het hippe Berlijn, waar hij neerstreek bij Hertha BSC. Sportief gezien een stap vooruit, maar in de hoofdstad van Duitsland werd hij geplaagd door privé-sores, zijn relatie met Nada liep er op de klippen. Eenmaal terug in Nederland probeerde hij rond de millenniumwissel nog aan te klampen bij NAC, maar het werd al snel duidelijk dat de nieuwe Roy geen schim meer was van de oude. Amper 30 jaar en de pijp was leeg.

We zijn nu twintig jaar verder en het lijkt erop dat Roy zich omringd weet door een soort eeuwig zwart gat. Af en toe komt er een teken van leven, maar het zijn zelden positieve signalen. Zijn bedrijf in 3D-poppetjes ging in no time failliet, in verschillende media-optredens maakte hij een warrige indruk en in de afgelopen periode ontpopte hij zich tot aanhanger van verschillende complottheorieën rond de corona-uitbraak en bleek hij een groot fan van Donald Trump die hij voor het gemak maar even vergeleek met zijn andere grote held: Johan Cruijff. Bij een filmpje van Barack Obama plaatste Roy de tekst: ‘Absolute mafkees... toen zag ik het niet. Nu wel. Z’n eigen volk verraden. Doodstraf verdient ie.’

Zijn deze maand te verschijnen biografie zal ongetwijfeld meer duidelijkheid verschaffen over het leven dat hij nu leidt. Het is nog steeds te bestellen bij iedere boekhandel, maar het is handig om dat niet te doen. Want uitgeverij Overamstel weigert om het al kant-en-klare boek voorlopig te lanceren, misschien mede ingegeven door die rare tweetjes. Ongrijpbaar heet het, met als ondertitel: de wonderlijke schijnbewegingen van Bryan Roy. Daar is in ieder geval niets aan gelogen.