Streek van de week: de drempelvrees van Almeloër Ad Bouwens

Nieuwe Revu bericht vanaf deze plek wekelijks over belangwekkend nieuws uit de regio. Deze keer: hoe een drempeltje het leven van Ad de Almeloër naar de diepste krochten van de hel heeft gekatapulteerd.

Tekst: Danny Koks

Mensen zeiken graag. Die gaan op vakantie naar India en klagen dan dat het eten in het Tandoori Palace zo pittig is. En moet er echt zo veel melkschuim in hun cappuccino? Ze betalen toch voor de koffie, of niet dan? En breek hen de bek niet open over het strand. Daar ligt veel te veel zand op. Bovendien is het helemaal niet geel, zoals op de plaatjes op de site, maar hagelwit. Er lagen ook allemaal dikke mensen op. De kinderen moesten ervan huilen.

En dan hun gids. Kon die niet wat knapper? Hoe kun je de Taj Mahal bewonderen met zo’n lelijke jambek die er de hele tijd voor staat? Het tochtje met de heteluchtballon was ook al zo erg. Ze wisten bij het reisbureau toch dat ze hoogtevrees hebben? Had werkelijk niemand ze even kunnen vertellen dat het beter was om niet in dat mandje des doods te stappen? Hun gloednieuwe driekwartbroeken kunnen ze wel aan het Rode Kruis geven, want die vlekken krijg je er nooit meer uit. Dat heb je hè, met al dat gekruide vreten. Het allerergst was nog wel de hotelkamer. Niet twee eenpersoonsbedden, zoals ze duidelijk hadden aangegeven, maar een tweepersoonsbed. Nu is ze dus zwanger. En wie betaalt straks de crèche? Nou, India niet!

Lees ook: Streek van de week: Eik versus eikel

Thuisblijvers hebben er ook een handje van. Ad Bouwens is zeventig en woont in Almelo. Woont hij daar fijn? Nee-hee! Op de galerij van zijn flat, pal naast zijn voordeur, ligt een drempeltje. In het rijk der drempels valt dit exemplaar amper een hoogvlieger te noemen. Een paar houten plaatjes, wat ruw textiel eroverheen zodat je niet uitglijdt, meer is het niet. Het ding is er ooit neergelegd door de woningbouwvereniging om de buurvrouw van Ad een handje te helpen, want die was moeilijk ter been en had een rollator. Dat lijkt mij een beetje hetzelfde als iemand een tuinslang geven om zich mee af te drogen, maar dit geheel en al terzijde.

Alle buurvrouwen gaan een keertje dood en toen dat eenmaal zo ver was, dacht Ad: yes! Bye bye drempel! Want Ad had inmiddels een kunstheup en een slechte onderrug en dat drempeltje had voor hem net zo goed de Mount Everest kunnen zijn, zo moeizaam kwam hij er overheen. Het was alsof die drempel de deur van zijn leven in het slot had gegooid en Ad zonder sleutels buiten stond. Hij mailde de woningbouwvereniging. En wachtte. En wachtte. En wachtte. Acht maanden wachtte Ad tot hij antwoord kreeg. En wat voor antwoord: het drempeltje was maatwerk en het laten verwijderen derhalve kapitaalvernietiging. Daarom bleef-ie mooi liggen.

Een oliedomme reactie natuurlijk, want de krant kreeg er lucht van en zij van de woningbouw staan er nu slecht op. Dus die drempel zal echt wel worden weggehaald. En Ad? Die zal het wel vieren met een nieuwe deurmat of zo. En dan gaan klagen bij de Action omdat er geen duidelijke gebruiksaanwijzing bij zat.