Overschatte mensen: Robert ten Brink

Een van de vijf dochters van Robert ten Brink zat ooit bij m’n vriendin Lena op het Barlaeus Gymnasium in Amsterdam, en die dochter bazuinde continu rond dat ze de dochter van Robert ten Brink was. Dan zeiden de andere leerlingen: ‘Wie? Bobbert de Rink? Daar hebben wij nog nooit van gehoord.’ Wat kunnen schoolkinderen toch grappig zijn.

Maar goed, Robert ten Brink werd in Amsterdam geboren op 20 oktober 1955, als zoon van Sjoerd ten Brink, die de binnenkant van aardappelen exporteerde naar patatkramen ten zuiden van de evenaar, en Sjaan ten Brink-Van der Banaan, die in dienst van een dierenopvangcentrum honden moest ontvlooien, wat ze overigens liever deed met haar voeten dan met haar handen.

Ten Brink begon als derderangs lid van de verschrikkelijke theatergroep Splinter, waarin hij onder meer drie keer de rol speelde van een aap met een hoed op en twee keer van een aap zonder hoed op. Algauw werd hij meer aangetrokken door de audiovisuele media en mocht hij beginnen op de radio als de stem van Sinterklaas. Hij wilde die stem het hele jaar door gebruiken, maar de omroep hield het bij de eerste dagen van december.

Over vijf jaar weet niemand nog wie Robert ten Brink ooit geweest is

Zoals iedere radiofiguur die naast z’n schoenen loopt, ging hij naar de tv. Hij kreeg eerst een paar sidekickbaantjes, maar mocht op den duur het spelletje Lingo presenteren, waarbij kandidaten een woord van vijf letters moesten vinden. Soms vonden ze aldus een woord als ‘proef’, ‘bluts’ of ‘kakje’, maar heus niet altijd. Iemand vond in een bepaalde af levering het woord ‘zeepzieden’, waarna Ten Brink begon af te tellen op z’n vingers en zei: ‘Dit woord heeft meer dan vijf letters, het zijn er negen.

De volgende halte was All You Need Is Love, en daarin speelde de liefde een rol. Hoe het precies zat, dat weet ik niet, of denken jullie dat wij in Vlaanderen keken naar al die Nederlandse kutprogramma’s met aangeklede kapstokken als presentatoren?

Zenders bleven maar het ene programma na het andere in de schoot van Ten Brink gooien, en dus was er Holland’s Got Talent, maar wij in Vlaanderen keken nog steeds niet naar Nederlandse kutprogramma’s. Of er in dat welbepaald kutprogramma ooit iemand is gevonden met een greintje talent, het is mij gelukkig een compleet raadsel.

In z’n volgende programma, Het Moment van de Waarheid, moest de ene kandidaat de waarheid vertellen en de andere een leugen en wie ontmaskerd werd was de leugenaar, en de andere niet. Het was naar aloude gewoonte een kutprogramma.

Ten Brink is inmiddels enorm aan het aftakelen, heeft wallen onder z’n ogen als overgroeide meloenen, is kalende en over vijf jaar weet niemand nog wie hij ooit geweest is. Hij had net zo goed Bobbert de Rink kunnen zijn.