‘Ik had eerder dat keurslijf los moeten laten’

Toch, zegt de 53-jarige multimiljonair, is een van de leukste dingen die hij deed zijn laatste programma De Verhulstjes, een docusoap over zijn eigen gezin. ‘Dit voelt niet als werk, ik hoef me er totaal niet voor in te spannen. Als ik wil, kan ik zelfs in bed blijven liggen.’

Wanneer dacht je: het is prima als Vlaanderen mij m’n tanden kan zien poetsen in mijn onderbroek?

‘Het idee is vorig jaar ontstaan, tijdens de eerste lockdown. Mijn zoon Viktor en dochter Marie wonen allebei in Antwerpen, maar besloten de lockdown toch maar bij ons thuis in Oostduinkerke uit te zitten. Zij wonen daar op een flatje, hier hebben we een groot huis, een grote tuin, dat is alleszins beter vol te houden. In die tijd begon Viktor met zijn serie Vlogdowns. Er was vraag naar content, omdat veel series en programma’s niet gedraaid konden worden. Vrolijke content ook, want alles wat je zag, ging over corona. Dus begon Viktor te vloggen over onze belevenissen thuis. Tot dan toe had ik nog nooit iets van ons huis of ons privéleven laten zien, maar we vonden die filmpjes eigenlijk allemaal heel leuk. Ook om te maken. Dus tegen het einde van die eerste lockdown had heel Vlaanderen ons huis, onze tuin, de honden, alles al gezien. Er waren wat dat betreft geen geheimen meer. Vervolgens kwam de vraag of we een docusoap over ons gezin zagen zitten – een vraag die mij al meer dan vijf jaar lang geregeld werd gesteld. Mede door de leuke reacties op Viktors filmpjes besloten we het te doen.’

Bevalt het?

‘Ik moet eerlijk zeggen dat dit het leukste tv-programma is dat ik in mijn carrière heb gemaakt. Omdat ik niet het gevoel heb dat ik aan het werk ben, omdat tv-maken toch al mijn beroep is en omdat het ontzettend leuk is om zoiets met mijn gezin te kunnen doen. En ik hoef niet eens het huis uit om te draaien: ze komen gewoon naar mij toe, staan als het nodig is zelfs naast mijn bed. De inspanning is nul. Zo simpel kan het zijn. En het helpt mee dat ook de reacties hierop ongelooflijk positief zijn.’

Je bent tv-maker. Verklaar het succes eens.

‘Herkenbaarheid. Mensen zien dat wij exact hetzelfde doen als zijzelf. Ons huis is misschien wat groter, de auto wat duurder, maar als ik ’s ochtends opsta, zie ik er net zo verfrommeld uit als ieder ander. Het leven dat we leiden is hetzelfde. Blijkbaar vinden de mensen dat leuk.’

Tegenwoordig moet je je best doen om níét op tv te komen. Het medium televisie is enorm gedevalueerd

Zoals ze ook dertig jaar lang platgingen voor je andere grote succes: Samson en Gert. Gek idee dat je voor altijd herinnerd zult worden vanwege een show over een man en zijn nephond?

‘Ik weet nog precies dat ik de eerste dag in de studio stond en dat het hele team moest lachen om het idee dat we dit over tien jaar nog weleens zouden kunnen doen. En ineens is het dertig jaar later... We zijn het gewoon zo lang blijven doen, omdat het al die tijd leuk, goed en succesvol bleef. Wat wel helpt, is dat we op tijd zijn gestopt. Niet op het hoogtepunt, want het was niet meer de waanzinnige hype die het in de jaren ervoor was, maar toch nog succesvol. Het is in ieder geval op geen enkel moment zielig geworden. Daarom zijn we ook gestopt: dat moment wilde ik niet meemaken.’

Hoe verklaar je dat het niet een tikkeltje zielig werd?

‘Doordat het een klassiek principe uit de comedy is: de domme en de slimme. Dat is iets wat altijd werkt – kijk maar naar Bassie en Adriaan. En dan is deze domme ook nog een hond, een dier dat over het algemeen zeer geliefd is. Daarnaast houden we kinderen een spiegel voor zonder hen te confronteren. Want op mij na zijn alle figuren die erin voorkomen nogal dommige mensen die dommige dingen doen. Grote kinderen eigenlijk.’

De tv-wereld is nogal veranderd als je het vergelijkt met toen jij 35 jaar geleden begon. Evengoed lijk je prima mee te buigen.

‘Je hebt geen keus: je moet erin meegaan of je moet stoppen. Maar inderdaad, ik had je 35 jaar geleden voor gek verklaard als je mij had verteld dat ik op een gegeven moment een docusoap met mijn gezin zou maken, dat je mij op televisie uit bed zou zien kruipen. Ik ben namelijk begonnen in een tijd dat mensen nog in een kramp schoten als ze op televisie kwamen. Dan deden ze een pak aan, een das om, gingen ze ineens heel netjes praten. Je deed in ieder geval zeker geen rare dingen, vertelde geen schuine moppen. Zo was ik ook. Eind jaren 80, begin 90 had je een omslag, kwamen er steeds meer “gewone” mensen op tv, kregen we programma’s als Big Brother. Ineens deden mensen dingen op tv die ze thuis deden, praatten ze zoals ze thuis ook praatten. Dat was een revolutie. Toch heb ik zelf nog een tijd tussen die twee werelden gehangen. Pas in 2017 heb ik het los kunnen laten. In dat jaar begon ik met Gert Late Night, samen met mijn sidekick James Cooke. Dat is een talkshow, gefilmd op een boot. Gasten blijven vier dagen logeren, we worden de hele dag gefilmd en ’s avonds doen we dan die talkshow. Toen we daar mee bezig waren, voelde ik dat ik mezelf kon zijn. Ik ben nu wie ik ben, praat zoals ik praat. Dat was een openbaring.’

Heb je het jezelf ook moeilijk gemaakt door zo lang een rol te spelen op tv? Je was gedurende je carrière nog weleens onderwerp van gesprek, onder meer vanwege je relaties met twee K3-zangeressen. Had je niet eerder jezelf moeten zijn, zodat je de angel uit dat soort gedoe had kunnen halen?

‘Dat klopt volledig. Als je niks over je privéleven vertelt, gaan mensen speculeren. Ik weet ook niet wat mensen in hun hoofd hadden over hoe wij hier leefden, maar ik denk dat ze ons uiteindelijk verrassend normaal vinden. We liggen echt niet de hele dag in een bad met champagne. Misschien valt het ze zelfs wel een beetje tegen dat ik ’s ochtends ook chagrijnig ben als er geen brood in huis is en dat er niet is opgeruimd – want iedereen denkt ook dat wij hier allemaal personeel hebben rondlopen, wat niet zo is. Maar om dat los te laten, mezelf te laten zien, dat vond ik lange tijd lastig. Ik kom toch uit een andere tijd, ben begonnen als omroeper. Als ik me tijdens mijn werk versprak of een taalfout maakte, kreeg ik direct een blauw briefje met een terechtwijzing in mijn postvak. Dat staat heel ver af van op tv in je onderbroek je tanden poetsen. Achteraf gezien had ik dat keurslijf natuurlijk veel sneller moeten loslaten, maar dat zat er zó in. Ik was 18 jaar, hè, een leeftijd waarop je erg beïnvloedbaar bent voor dat soort blauwe briefjes, voor wat anderen vinden. Ik was ook de hele tijd als de dood dat ik ontslagen zou worden als ik te veel fouten maakte. Dat wilde ik niet, want er was maar één zender. Als je ontslagen werd, was het zomaar gedaan met je carrière.’

Ook dat is behoorlijk veranderd.

‘Ja, tegenwoordig moet je je best doen om níét op tv te komen. Dat is de keerzijde: het medium televisie is enorm gedevalueerd. Dat vind ik jammer. Er zijn ook geen vedetten meer, iedereen is in no time opgebrand. Mensen als Ron Brandsteder, André van Duin en Mies Bouwman... als die op tv kwamen, ging je daar echt voor zitten. Dat was een evenement, daar werd de volgende dag over gesproken. Die mensen waren een soort halfgoden.’

Toch heeft juist de Vlaamse tv zich enorm ontwikkeld de afgelopen decennia. Jullie maken veelal interessantere programma’s dan wij.

‘Dat is niet toevallig. We moesten wel. We hebben minder publiek en dus minder geld dan jullie: dan moet je creatief zijn. We moesten met weinig geld toch goede dingen maken. Dat heeft onze tv-industrie naar een hoger niveau getild.’

Wat valt jou momenteel op als je naar de Nederlandse tv kijkt?

‘Dat jullie vooral heel veel en graag praten. Het scoort, dus ik snap dat ze blijven, maar de stortvloed aan praatprogramma’s als Jinek, De Vooravond en Op1 is enorm. Dat is bij ons minder. Ik merk het ook als we samenwerken met Nederlandse productiehuizen: er wordt veel meer gepraat over alles dan wanneer we het binnen Vlaanderen houden. Jullie zijn gewoon een volk dat graag praat, haha.’

Je zoon en dochter werken allebei in de media, mede dankzij jou. Zeker als je een Bekende Vlaming bent, levert dat al snel scheve ogen op. Vind je dat lastig?

‘Nee, want het is heel natuurlijk gegaan. Toen ze jonger waren, was er totaal geen sprake van dat ze die richting uit zouden gaan. Helemaal bij Viktor was het een verrassing dat hij zijn eigen stappen begon te zetten in mijn wereldje. Het was dus geen vooropgezet plan om mijn kinderen hierin te betrekken. Maar je kunt niet ontkennen dat ze een groot voordeel hebben van het feit dat ik hun vader ben. Ze kennen dit wereldje, zien al van kinds af aan mensen uit de media bij ons thuis over de vloer komen. Ik kan dat alleen niet ongedaan maken en ik ga ze er ook niet voor straffen. Het zou ook dom zijn om daar geen gebruik van te maken. Maar vergeet niet dat het publiek uiteindelijk beslist wie succesvol wordt. Dat ze het allebei goed doen, dat ze populair zijn, maakt het dus gemakkelijker voor mij om ze bij het bedrijf te betrekken. Want je kunt wel de zoon of dochter van Gert Verhulst zijn, als mensen het niet leuk vinden wat je doet, gaat het niet lukken.’

Kunnen ze bij je terecht voor vaderlijk advies of mogen ze het zelf uitzoeken?

‘Viktor heeft laatst lang onderhandeld over een contract bij de Vlaamse zender Play4 en ik heb bij geen enkele van die besprekingen gezeten. Hij heeft dat helemaal alleen gedaan, zelfs zonder manager. Dat vind ik leuk, ik heb het liefst dat ze het zelf uitzoeken. Maar als ze advies willen, ben ik er voor ze.’

Voelen zij de druk om het beter te doen dan hun vader?

‘Ik denk het wel, want ze zijn allebei heel ambitieus. Op een positieve manier, hoor, want ik geloof niet dat ze eronder lijden. En zonder pretentieus te zijn: ze weten ook dat de lat redelijk hoog ligt. Als je het beter wilt doen, moet het wel érg goed gaan.’

Hoe kijk je terug op het afgelopen jaar?

‘Het heeft ons als gezin dichter bij elkaar gebracht, deze crisis. Ook omdat het prachtig weer was tijdens die eerste lockdown en het bijna vakantie-achtig voelde. We zaten de hele dag in de tuin, konden barbecueën. Het was bijzonder. We hebben onszelf alleen wel wat regels opgelegd qua drankgebruik, want dat liep op een gegeven moment de spuigaten uit, haha. Sindsdien verplichtten we onszelf om op werkdagen niet meer te drinken, want anders zouden we elke dag tegen drieën beginnen. Dat zouden onze levers niet hebben overleefd.’

En zakelijk gezien?

‘Het is niet de leukste periode voor mijn bedrijf, aangezien Studio 100 zich vooral bezighoudt met het organiseren van evenementen waar veel mensen samenkomen, zowel in onze themaparken als in de theaters. Niks kon doorgaan, ook niet de resterende 42 geplande Samson en Gert-afscheidsshows. Daarnaast hadden we een prachtig nieuw hotel gebouwd in Plopsaland De Panne: dat staat nu al een jaar leeg. Dat heeft mijn jaar wel beïnvloed, ik vond dat moeilijk. Ik kijk dus terug met een dubbel gevoel: zakelijk gezien was het niet goed, maar ik heb veel tijd met mijn gezin kunnen doorbrengen en voor het eerst in mijn leven een soort rust kunnen ervaren.’

Rust of niet: het moet schuren voor iemand die altijd zo hard heeft gewerkt.

‘Ik heb niet alleen hard gewerkt, ik ben ook heel pragmatisch. Als ik weet dat ik iets niet kan veranderen, leg ik me daar al snel bij neer. Ik maak me in zo’n geval niet te druk. Dat is belangrijk, want anders word je inderdaad knettergek.’

Het was ook het jaar waarin je vader overleed.

‘Mijn vader was 90 jaar. Zijn leven was klaar. Hij was op, moe. Hij kreeg corona, genas, maar het richtte schade aan zijn longen aan, die toch al zwak waren. Hij heeft nog een tijdje doorgesparteld, maar uiteindelijk was het op. Hij was eigenlijk al tien jaar op. Hij was ook niet bang om te sterven, vertelde altijd dat hij een geweldig leven had gehad, zich niks mooiers had kunnen wensen. Als het morgen gedaan is, is het prima, zei hij regelmatig. Het is altijd hard om je vader te verliezen, maar ik wist dat hij er klaar voor was, dat zijn levenskwaliteit de laatste weken niet meer de moeite waard was. Dus kan ik niet anders dan dankbaar zijn voor het leven dat hij heeft gehad. Als hij maar zestig was geworden, in de bloei van zijn leven was gestorven, dan was dat veel moeilijker geweest. Nu was hij erop voorbereid en wij ook. Ik heb het kunnen aanvaarden.’

Kijk je anders naar de dood door zijn overlijden?

‘Niet zozeer door de dood van mijn vader als wel door het ouder worden an sich. Als je over die vijftig gaat, realiseer je je: ik ben waarschijnlijk al over de helft. Je doet veel dingen in je leven met het oog op later, maar op een gegeven moment besef je dat er minder later is dan vroeger. Dat je de dingen die je altijd al wilde doen, de plannen die je hebt, dat je die het best zo snel mogelijk kunt realiseren. Dat je niet kunt blijven uitstellen. Heeft niet alleen te maken met vijftig worden, maar ook met dat mensen van mijn leeftijd de laatste jaren beginnen weg te vallen. Dat is confronterend. Net als de gedachte dat ik moet gaan leven in functie van de komende tien, in plaats van vijftig jaar.’

Lukt dat een beetje, Gert?

‘Dat is een langzaam proces, haha. Maar ik werk wel wat minder hard, neem de tijd voor dingen die ik graag doe, zoals koken. Waarbij ik inmiddels ook wat vaker producten gebruik waarvan ik lange tijd dacht: dat is misschien een beetje te luxe. Ik wil niet meer wachten met dat soort dingen, want het kan zo gedaan zijn. Daarbij ben ik aandeelhouder van een bedrijf en dan is het belangrijk dat je afstand leert nemen, dat je dingen doorschuift aan mensen, omdat het belangrijk is dat Studio 100 straks ook verder kan zonder mijn inbreng. Die aandelen zouden namelijk niks waard zijn als het bedrijf enkel en alleen rond mij en mijn inspanningen zou draaien. Daar ben ik al een jaar of vijf heel bewust mee bezig, dat delegeren, taken uit handen geven. Ik moet het zo stilletjesaan ook zijn gang laten gaan.’

Zo oud ben je nu ook weer niet, Gert. Of kraakt de wagen al een beetje?

‘Nee, fysiek gaat het goed. Het heeft vooral te maken met stramme spieren: ik heb twee dagen geleden padel gespeeld en zit sindsdien in de lappenmand. Maar ik sport veel, sta dagelijks op de crosstrainer en ik denk dat mijn conditie nog nooit zo goed is geweest als nu. Maar padel en hardlopen, dat moet ik niet meer doen. Daaraan merk ik dus wel dat ik ouder word.’

Hoogste tijd voor een midlifecrisis.

‘Die komt toch veel vroeger? Bij mij wel in ieder geval. Ik ben natuurlijk ook al op mijn achttiende begonnen met werken, dus ik denk dat dat bij mij allemaal wel geweest is.’

Die stortvloed aan praatprogramma’s als Jinek, De Vooravond en Op1... Jullie praten heel veel en graag. Dat is bij ons minder

Dus ook geen coronascheiding voor jou en je vrouw Ellen?

‘Haha, nee, die periode heeft ons totaal geen moeite gekost. Ook omdat we elkaar vrijlaten. Zelfs hier in huis kunnen we prima ons eigen leven leiden. Ellen is vaak met de honden wandelen en ze sport veel, dus die ben ik minstens twee uur per dag kwijt. We zitten hier niet op elkaars kop. Dat zal anders zijn als je op een klein flatje zit, kan ik me indenken, maar wij hebben daar totaal geen last van gehad.’

Waarom werkt jullie relatie?

‘Vanwege die vrijheid, maar ook omdat we elkaar bewonderen om wie we zijn en wat we doen. We respecteren elkaar. Daarnaast vinden we dezelfde dingen leuk, genieten we van dezelfde tv-programma’s. Dat helpt ook. Het is ook niet erg als ik een paar dagen wegmoet voor werk. Daar wordt niet over gezeurd – en andersom ook niet. We laten elkaar ons eigen ding doen. Dat is heel belangrijk. Het is een relatie waar weinig energie in gestopt hoeft te worden. Dat vind ik prettig.’

Zijn er nog grootse en meeslepende plannen voor de toekomst?

‘Eigenlijk niet. Ik had vijf jaar geleden niet gedacht dat ik nog zoveel televisie zou maken. Ik dacht dat ik het rustiger aan zou gaan doen, maar het tegendeel is waar gebleken. Dat zie ik als een bonus, want ik heb op dat gebied verder geen verlangens meer. De grootste plannen spelen zich vooral privé af. Ik heb zoveel geluk met hoe ik leef, met mijn vrouw, de kinderen, hun aanhang: dat is voor mij nu het belangrijkste. Als je enkel je carrière hebt en voor de rest niks om op terug te vallen... daar zou ik heel ongelukkig van worden. Dus als het voor mij morgen stopt, is het prima. Ik wil vooral genieten.’

Dat laatste zei je tegen je zoon in een van zijn vlogs. Hij moest daar erg om lachen.

‘Haha, ja, Viktor vindt genieten inderdaad geen zelfstandige activiteit. Maar goed, hij is nog jong. Hij komt er nog wel achter dat dat wel degelijk zo is.’

NIEUWE REVU ONTMOET GERT VERHULST

Waar?

Thuis in Oostduinkerke. Althans, daar was Gert. Revu zat gewoon in Nederland, want corona... En Gert was bovendien te druk voor een face-to-facegesprek.

Nog iets genuttigd?

Espresso voor Revu, bij Gert bleef het stil, qua eet- en drinkgeluiden.

Verder nog iets?

Er zijn zes afleveringen gemaakt van De Verhulstjes, maar daar blijft het niet bij, zegt Gert: ‘Dit voorjaar beginnen we te draaien voor de nieuwe afleveringen. Het idee is zes zomer- en zes winterafleveringen. Althans, zolang de kijker het leuk vindt. Als die afhaakt, is het morgen gedaan. Zo simpel is dat in de tv-wereld.’