‘In een eerlijker wereld zou dat QAnon-verhaal weinig voet aan de grond krijgen’

De wereld wordt geregeerd door satanistische pedoseksuelen, die een wereldwijd netwerk voor kindersmokkel hebben opgezet. Van de Amerikaanse president tot de leiding van de Verenigde Naties tot aan de paus, allemaal maken ze hier deel van uit. Althans, dat is het verhaal van QAnon, dat iedereen zo’n beetje wel kent intussen.

Keer op keer beloofde QAnon een storm, een soort van bijltjesdag waarop Trump het masker van de globale elite zou wegtrekken. Na Trump leek het even of de QAnon-cult een zachte dood zou sterven, maar niets is minder waar. Recent bleek dat intussen al een verbazingwekkende een op vier Republikeinen in het QAnon-verhaal gelooft. Het is steeds meer een verzamelplek voor complotdenkers geworden, waarbij zich momenteel veel vaccintwijfelaars en coronasceptici aansluiten.

Het is makkelijk om de QAnon-cult af te doen als een groep raaskallende krankzinnigen. Relevanter lijkt het me om te kijken waar de enorme populariteit voor de uitzinnige theorieën vandaan komt. Weliswaar is er hoogstwaarschijnlijk geen elite van pedoseksuele satanisten, maar er gaat wel degelijk veel fout in het centrum van de macht. Net zoals je in Nederland makkelijker 9 miljoen euro verdient aan een partij mondkapjes als je partijgenoot bent van de minister van Volksgezondheid, is het presidentschap hier een opening naar grote hoeveelheden geld.

Chelsea Clinton, dochter van, verdiende 6 ton per jaar als special correspondent bij NBC zonder enige journalistieke ervaring. Natuurlijk gaf de achternaam Biden aan zoon Hunter een ingang daar in dat Oekraïense gasbedrijf. De schimmige wijze waarop Trumps zonen het familiebedrijf runden tijdens zijn presidentschap is voer voor nog jaren van onthullingen. Het is allang duidelijk dat het Amerikaanse model een bovenklasse produceert die verdacht veel lijkt op de vroegere adellijke klasse.

Als ik voor reportages op demonstraties of op straat QAnon-aanhangers spreek, valt me vooral op dat zij de vriendjespolitiek en de groeiende kloof tussen arm en rijk spuugzat zijn. Terwijl zij hun eigen koopkracht jaar na jaar zien krimpen, horen ze iets te vaak verhalen over mensen die miljoenen verdienen met de juiste contacten en zien zij iets te vaak kinderen uit rijke families onvermijdelijk in diezelfde rijkdom verder groeien. De belofte van een ‘storm’, waarin de rollen worden omgedraaid, is voor velen een baken van hoop en troost.

In een eerlijkere wereld, waarin de bovenlaag niet zo bizar hoog boven de rest uittorende, zou dat QAnon-verhaal weinig voet aan de grond krijgen. Maar momenteel ligt die wereld ver van ons weg – tijdens de afgelopen coronacrisis zagen we immers de rijkdom en macht in handen van enkelen alleen maar toenemen. Tot die tijd groeien complotverhalen als dat van QAnon hardnekkig verder. Als logisch gevolg van de toenemende ongelijkheid.