‘Jack Grealish voetbalt als een baanwielrenner: geduld is de schoonste zaak’

Hij loopt over het veld zoals mijn zoon over de kermis loopt. Hij vecht tegen het sprinten en wil niet te enthousiast overkomen. Hij heeft nog alle tijd. Ja, Jack Grealish loopt over het veld alsof de kermis nooit meer dichtgaat.

Als ik Grealish zie voetballen, hoor ik muziek. Ik hoor Bankrobber van The Clash. Ik hoor kabbelende baslijntjes en kwajongensstreken. Ik zie een meisje bij de botsauto’s staan. Ze blaast roze kauwgombellen en draagt de jas van een jongen die ze gisteravond heeft ontmoet. Ze weet het nog niet, maar in de binnenzak zitten dingen die de politie niet mag vinden. Daarom heeft hij het jasje aan haar uitgeleend. Niemand fouilleert het meisje dat roze kauwgombellen blaast. Als Grealish over het veld loopt, zie ik het rode jasje van James Dean.

Het allermooiste aan Jack vind ik zijn vertragingen. Hij voetbalt als een baanwielrenner. Geduld is de schoonste zaak. Grealish versnelt pas als de tegenstander denkt dat de versnelling niet meer gaat komen. En soms wacht hij zo lang dat het lijkt alsof hij zijn eindsprint pas na de finishlijn inzet.

En dan die sokken. Zijn sokken zijn korter dan de concentratiespanne van een verliefde tiener. Ze komen tot halverwege zijn kuiten. Soms zegt een scheidsrechter wel tegen hem dat hij zijn sokken omhoog moet trekken, maar Jack heeft niets te verbergen. In zijn kuiten zit helemaal niets wat de politie niet mag vinden.

De reden dat hij met korte sokken speelt is trouwens prachtig. Je verwacht een meeslepend verhaal over sokken, maar de waarheid is dat zijn sokken gewoon een keer waren gekrompen in de was. Dat is alles. Zijn sokken waren gekrompen in de was. De oorsprong van bijna alle mythes ligt in alledaagsheid.

In de wedstrijd tegen Tsjechië was één actie van Grealish genoeg voor de winst. Hij kopt de bal naar Kane. En Kane weet precies wat hem te doen staat in deze situatie. Hij is Luigi en Grealish is Mario. Kane geeft de bal terug aan Jack en op dat moment begint het baanwielrennen. Vertraging, vertraging, vertraging en weg is ie. En wat volgt is een soort streelstift. Een licht erotische voorzet. Voor heel even gaat de kijker terug in de tijd naar Red Shoe Diaries op RTL 5. Grealish geeft de bal voor en daarmee is de kous af.

Engelse voetballers zijn vaak gejaagd. Het zijn Jack Russell-terriërs met drinkbakjes vol Red Bull. De harten stellen vragen waar de voeten vaak geen antwoord op hebben. Grealish is anders. Hij blijft cool. Hij blijft James Dean. De bal is zijn Mercury Coupe uit 1949. Grealish blijft rustig. Hij voetbalt als een bètablokker met een haarbandje.

Als ik Grealish zie voetballen, hoor ik muziek. Ik hoor Bankrobber van The Clash. Ik hoor kabbelende baslijntjes en kwajongensstreken. Ik zie een gevangene op de buitenplaats met een voetbal onder de arm. Korte broek, nog kortere sokken. Het begint te regenen. Hij wil wel voetballen, maar hij heeft geen haast. De buitenplaats gaat nergens heen en hij ook niet. Hij kust de bal en loopt weer naar binnen.

De wereld ligt aan zijn kuiten.