‘In het Estádio da Luz ging bij Ronald Koeman en de zijnen definitief het licht uit’

Ooit zat ik naast de grote Eusebio in een auto. Terwijl hij het voertuig door het drukke Portugese verkeer manoeuvreerde, vroeg ik hem waarom hij nooit trainer is geworden van ‘zijn’ Benfica. ‘Dat zou onmogelijk zijn,’ antwoordde hij. ‘Want er komt altijd een moment dat ze je moeten ontslaan. En dat wil ik mijn grote liefde niet aandoen. En mezelf trouwens ook niet.’

Ik moest aan zijn woorden terugdenken toen ik woensdagavond Barcelona zag ploeteren in Lissabon tegen Eusebio’s grote liefde. In die prachtige voetbaltempel die Estádio da Luz is, ging bij Ronald Koeman en de zijnen definitief het licht uit. Na twee deplorabele optredens in de Champions League (nul punten, nul doelpunten, zes tegengoals) is het niet meer de vraag of Koeman ontslagen wordt, maar wanneer. Je kunt nog zoveel van je grote liefde houden, als trainer is het nooit voor eeuwig. Vandaar dat Eusebio tot het einde toe koos voor de rol van levend visitekaartje.

Iemand vroeg me of ik te doen had met Koeman, op diens lijdensweg bij Barcelona. Aan de ene kant natuurlijk wel, zeker met een coach die het ambassadeurschap van het Nederlandse voetbalerfgoed altijd goed invult. Koeman heeft ook over de landsgrenzen een uitstekend imago, verwoordt de zaken altijd goed en duidelijk, draait nooit om de hete brij heen en heeft af en toe nog succes ook. Met Koeman aan het roer waren we niet door een stel ondermaatse Tsjechen uit het EK geknikkerd.

Maar ja, de lokroep van oude liefde Barcelona telde zwaarder. En hier begint het al te wringen. Want het was al een tijdlang duidelijk dat het tiki-taka-voetbal vervangen was door een vechtvariant. Barça was in veel opzichten Barça niet meer, enkel nog op het gebied van hooggespannen verwachtingen. Een megaklus wachtte Koeman op. Er was meteen gedoe rondom Luis Suarez en Lionel Messi, waarbij de laatste met de grootst mogelijk tegenzin werd verleid om toch nog een jaartje in het blau-grana rond te hobbelen.

En zie, Koeman wist zich nog aardig te verweren tegen het verval. Tot het eind van de competitie hield Barça uitzicht op de landstitel, het won de beker, alleen in de confrontaties met de Europese top kwamen de mankementen duidelijk aan de oppervlakte: de 8-2-schrobbering tegen Bayern München in de kwartfinale van de Champions League kwam hard aan. De vertrouwde gezichten uit al die jaren, zoals Sergio Busquets en Gerard Piqué, waren rimpelig geworden. Er moest drastisch worden verjongd, niet te verwarren met dejongd, maar tegelijkertijd kan een ploeg als Barcelona het zich niet permitteren om niet te presteren. En dat er een president rondloopt (Joan Laporta) die continu loopt te fulmineren op het elftal helpt dan ook niet mee.

En nu is het the day after the night before en is het aftellen geblazen naar het moment dat Koeman de deur van Camp Nou achter zich dichttrekt. Zijn grote liefde moet verder, maar kent meerdere minnaars. Wie de volgende Koeman wordt, is niet geheel duidelijk, maar Xavi maakt een goede kans. Eén voordeel: we hoeven over een jaartje niet lang te zoeken naar een opvolger van Louis van Gaal als bondscoach.