‘Of de coronasituatie in Toscane een beetje gunstig is? Eén keer raden!’

Omdat onze zomervakantie legendarisch was verregend, waren we vorige week toch maar eventjes afgereisd naar het überprachtige Toscane, Italië, om wat kleur op de wangetjes te krijgen, een paar mooie steden te bezoeken, een paar kilometer te hiken in de heuvels, en onszelf een moeder van een verstopping te vreten aan plaatselijke specialiteiten met truffel en ragout. Tevens wilden wij ons ter plaatse op de hoogte stellen van de stand van de coronabestrijding. Je bent journalist of niet, en we gingen nou toch.

Aldus vermomden wij ons als gewone toeristen, boekten een drietal stoelen bij een lowcostcarrier, een Volkswagen T-Roc bij een obscure autoverhuurmaatschappij en een huisje aan een wijngaard, met een steenkoud zwembad en een tafeltennis-stal. Er waren nog twee huisjes bezet, waarvan één door de familie S., onze buren in Nederland, en gezelschap voor deze reis. Zij waren met de auto, wat iets langer duurde, maar ons de gelegenheid gaf alvast de binnenstad van Bologna te verkennen, en nóg als eerste te arriveren in buurtschap Granginano. 1-0 voor ons.

Maar inmiddels zit je waarschijnlijk te snakken naar het beloofde nieuws over de coronasituatie in Toscane en of die gunstig dan wel bleekjes afsteekt bij de situatie in Nederland. Nou: één keer raden!

Jij mag nooit meer raden. Toch keken wij er wel even van op, aanvankelijk. Italië staat immers niet direct bekend als het meest gezagsgetrouwe lid van de Europese Unie, en ook de Italiaan heeft een nogal laconieke reputatie waar het gaat om het volgen van de letter van de wet. Deze indruk liet zich echter op geen enkele manier verenigen met de werkelijk voorbeeldige manier waarop de mensen in Toscane zich schikten in de éénmeterregel, de mondkapjesplicht, het toelaten van een klein aantal mensen in kleine boetiekjes, en het vlotjes afwerken van het ritueel met de Green Pass, die tot in de kleinste kieren van de middenstand is doorgedrongen en gewoon altijd werkt en keurig netjes door iedereen zonder morren wordt gebruikt. Zelfs de functionaris die een koortsthermometer tussen je ogen mikt vóór je de David van Michelangelo mag gaan bekijken, ontmoet louter vriendelijke blikken van het begripvolle museumpubliek. En wat er dus nog met mooiste van was: je kreeg de indruk dat die Italianen het vrijwillig ook allemaal hadden gedaan. Want die hebben hun portie wel gehad, en de schrik nog in de benen. Of anders de lockdown wel.

Maar wat een verademing, mensen. En dan kom ik hier terug en lees ik een tweet van culinair journalist Monique van Loon, die vertelt dat ze ‘afgelopen week in meerdere Amsterdamse horeca (heeft) gezeten en dus echt werkelijk nergens (wordt) gecontroleerd op QR-code. Vind dat echt heel slecht’. Nou, dat is het ook, Monique. ’s Avonds is Derk Sauer, oud-hoofdredacteur van dit blad en huidig Ruslandkenner op tv met het opbeurende nieuws dat in Rusland binnenkort het miljoenste covid-slachtoffer te betreuren zal zijn. Omdat men daar de regering niet vertrouwt en zich dus niet laat vaccineren. Gaan wij dan ook die kant op? Kom op mensen: zijn we nou Rus of Italiaan?