/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2016%2F03%2FLeon-Verdonschot11.jpg)
Beste Donald Trump,
Weet je wat me zorgen baart? Ja, uiteraard het ontspoorde deel van je achterban. Ik zag afgelopen weekend op YouTube nog een Trumpiaan ‘Go to Auschwitz’ roepen naar een tegendemonstrant. Zoals een Amerikaanse komiek op Twitter opmerkte: Go to Auschwitz – what a curious way to say ‘I have economic grievances’. En ja, natuurlijk het risico van het ontspoorde deel van je tegenstanders. De kans op een nieuwe Lee Harvey Oswald, die als een Amerikaanse Volkert van der Graaf meent dat de natie behoed moet worden voor een ramp, en dat alleen zijn kogels daarvoor voldoen. Als ik de beelden zie van de rode koppen waarmee voor- en tegenstanders van Trump van achter hun kartonnen borden naar elkaar staan te schreeuwen, lijkt het wel of ze bij een Nederlands AZC staan.
Maar wat me echt zorgen baart, Donald, is het werkelijk hondsberoerde niveau van jouw culturele steunpilaren. De Democraten hebben het altijd gemakkelijker gehad op dat punt, veel gemakkelijker. Vrijwel heel Hollywood stemt Democratisch, bijna alle grote popartiesten ook. Bill Clinton en Barack Obama kregen tijdens hun campagnes steun van Bruce Springsteen, Jay-Z en Beyoncé zijn huisvrienden van het Witte Huis. Radicaal-linkse kandidaten hebben het ook altijd goed gedaan onder popartiesten. Bernie Sanders krijgt nu steun van onder andere Killer Mike, groene kandidaat Ralph Nader werd destijds ondersteund door onder anderen Eddie Vedder en Michael Moore. Omdat Nader bijna drie procent van de stemmen wist te halen en die ten koste gingen van de Democraten, won Bush in Florida van Al Gore en daarmee de verkiezingen. Dus de Irak-oorlog hebben we eigenlijk te danken aan Michael Moore en Eddie Vedder, maar dat terzijde.
De Republikeinen hadden het altijd al moeilijker op dit punt. Toen John McCain het in 2008 opnam tegen Obama, wilde hij muziek gebruiken van Abba, Bon Jovi, John Mellencamp en Tom Petty. Ze weigerden allemaal toestemming te geven. Het enige ware culturele icoon dat de Republikeinen steunde was Clint Eastwood, maar die voerde vervolgens een bizarre act op waarin hij tegen een stoel praatte die Obama moest voorstellen, waarna de hele wereld zich afvroeg of Dirty Harry dement was geworden. Mitt Romney kreeg de steun van onder anderen Meat Loaf, die voor hem America the Beautiful zó ongelooflijk vals zong, dat Romney het podium afliep. Wie denkt dat ik overdrijf: het fragment staat op YouTube onder de kop ‘Meat Loaf butchers America the Beautiful’.
Maar nu jij werkelijk de Republikeinse kandidaat lijkt te worden, is het goed eens op een rij te zetten welke culturele iconen je steunen. Je zou denken: meer dan Republikeinse kandidaten uit het verleden, je bent immers zelf grotendeels een product van de entertainmentwereld. Maar helaas. Dennis Rodman – inderdaad, de huisvriend van Kim Jong-un, die de krankzinnige dictator bij herhaling een ‘awesome guy’ heeft genoemd. Hulk Hogan. Ooit een popcultureel icoon (hij speelde zichzelf in zowel The A-Team, Gremlins 2 als Muppets from Space), dat inmiddels zijn stem leent voor de tekenfilm Gnomeo & Juliet.
En sinds afgelopen week: Jean-Claude van Damme. Jawel, de Muscles from Brussels, die net zo lenig is als jouw opvattingen. Ik ben een groot fan van Van Damme. Maar ik benijd je niet als hij de man is dadelijk wervende speeches voor je moet houden: de beste rollen uit zijn carrière waren die waarin hij zo weinig mogelijk tekst had.
Meer Columns van Leon Verdonschot lees je hier