"Toffe" schoolmeester blijkt seriemoordenaar

Het is 05.00 uur op zaterdag 28 april 2007 en de 18-jarige Annick Van Uytsel fietst met twee vriendinnen terug naar haar ouderlijk huis in het Vlaamse dorpje Kaggevinne. Ze heeft donkere krullen en blosjes op haar wangen. Om haar schouders hangt een zwarte linnen schoudertas met witte bolletjes. Annick dronk nogal wat witte wijntjes en Kriek op een feest in het plaatsje Schaffen en ze heeft naar eigen zeggen ‘kei-sjiec’ gedanst, maar nu wil ze graag naar bed.

Annick zit ‘op kot’ in Mechelen. Ze stapte in die stad om 16.30 uur op de trein richting Diest en moest overstappen in Leuven. Haar moeder Martine haalde Annick daar rond 17.40 uur op van het stationnetje en ze reden drie kilometer van Diest naar Kaggevinne.

Martine kookte voor haar dochter, Annick trok witte Allstars aan en ging naar salsales in jeugdhuis Tijl in Diest. Ze vertrok om 21.30 uur naar het feest in Schaffen en reed op haar grijze itekfiets met haar vriendinnen Melissa en Ine naar de Gildenzaal. Ze dansten en dronken, soms verliet Annick tijdelijk de zaal om haar vriendje Willem te bellen of een berichtje te sturen. Om iets over drieën schreef Annick: ‘Ik ben weer ef kes naar buiten gegaan. Te hard gedanst, groeten van Piet. Ik zie je heel graag.’

Om 04.25 uur fietste Annick naar huis. Ine en Melissa en een vriend genaamd Gil gingen mee. Om 04.45 uur kwamen ze aan bij zijn woning aan de Postbaan in Schaffen. Ine en Melissa vonden Gil ‘keitof’ en ze bleven lang staan om na te praten over de schitterende avond die ze hadden gehad. Annick was moe en aangeschoten. Ze wilde slapen en vroeg haar vriendinnen een paar keer om verder te fietsen. De rit naar Kaggevinne was nog lang en ze had allang geen goede benen meer.

Ze reden door. Annicks vriendinnen woonden dichterbij. Annick moest het laatste stukje alleen fietsen. Om 05.01 uur stuurt ze een sms naar Willem: ‘Gij zijt de liefste. Wordt tijd voor naar huis. Slaapwel, schatje, kusje.’ Het is het laatste bericht dat ze in haar leven stuurt.

Haar moeder Martine wordt vroeg wakker.

Annick is er niet, vreemd. Haar vader Eddy houdt moed en zegt dat ze elk moment kan komen. Annick is achttien en houdt van dansen. Ze zal wel bij een vriendin slapen en de batterij van haar telefoon was vast op. Martine belt Annick om 06.29 uur. Vreemd en eng: haar gsm wordt twee minuten later uitgezet.

Eddy rijdt om 12.49 uur naar het politiebureau in Diest. Zijn dochter is niet thuisgekomen en Annick zou nooit zomaar wegblijven zonder iets te melden. Agenten nemen de aangifte serieus. Sinds Marc Dutroux neemt geen diender meer het risico een vermissing te licht op te vatten. Ze bellen naar ziekenhuizen in de buurt. Niemand heeft Annick gezien en de agenten rijden de route na die ze op de ochtend van haar verdwijning heeft afgelegd. De organisatie Child Focus maakt affiches met Annicks foto. Een politiehelikopter vliegt over de regio.

Op dinsdag 1 mei wordt er een massale zoektocht georganiseerd. Door bossen en weiden lopen tientallen vrijwilligers. Journalisten klampen nabestaanden aan voor een quote over Annick. Is ze weggelopen, maken ze zich al heel erg ongerust? Twee dagen later wordt er in het Albertkanaal in Lummen een zwart pak verzwaard met betonblokken gevonden. Er ligt een lichaam in, de schedel is ingeslagen met een klauwhamer. Forensisch onderzoek maakt om 21.00 uur duidelijk dat het Annick Van Uytsel is. Buiten staan tientallen Vlaamse journalisten en busjes van tv-zenders. Er is nog geen spoor van de dader en hij lijkt weinig fouten te hebben gemaakt. Ouders durven hun kinderen niet meer alleen de straat op te gaan. Pubers fietsen in groepjes door Limburg en Vlaams-Brabant.

Op dinsdagavond 8 mei wordt er een stille tocht voor Annick gehouden. Nooit eerder was een rouwdienst in Vlaams-Brabant zo massaal. Tienduizenden Vlamingen lopen van de Gildenzaal in Schaffen naar de Grote Markt in Diest. De burgemeester is er ook, tientallen BV’ers (Bekende Vlamingen) dragen shirts met Annicks afbeelding. Haar moeder Martine bedankt de aanwezigen huilend.

De uitvaartdienst is op een zaterdag in een kerk.

De VRT zendt de bijeenkomst rechtstreeks uit.

Ministers houden speeches. Er kijken 3 miljoen mensen, een record. Op internet circuleren geruchten. Had Annick een geheime afspraak, leidde ze een dubbelleven?

Op 30 november 2007 zit het onderzoek muurvast. Annicks moeder Martine neemt een mes mee naar haar slaapkamer. Haar enig overgebleven kind Filip zegt: ‘Nee, mama, dan heb ik niemand meer.’ Een jaar na Annicks dood besteden alle kranten nog een keer uitgebreid aandacht aan de zaak, maar de maanden erna verdwijnt ze langzaam uit het Vlaamse collectieve geheugen.

Pleziermaker

Ronald Janssen is een populaire leraar op het Amandina Instituut in Herk-De-Stad. Het is 2009. Hij geeft les in technisch tekenen, mechanica en bedrijfsorganisatie. Vrienden en kennissen noemden hem ‘Ronny’, zijn leerlingen ‘Mijnheer Janssen’. Collega’s omschrijven hem als ‘vriendelijk’, ‘populair’, ‘behulpzaam’, ‘charmant’ en ‘een pleziermaker’. Ronny kan ‘een fuif op gang trekken’, hij is ‘een man uit de duizend’. Hij is niet te streng voor zijn leerlingen en ze vinden hem ‘een toffe meester’.

Ronny houdt van een Duveltje op zijn tijd, maar niemand ziet hem ooit dronken. Hij leeft spaarzaam, sommigen noemen het ‘gierig’. Hij gaat bijna elke zondag naar streekmuseum De Reinvoart in zijn dorp. Daar werkt hij als vrijwilliger, want Ronny is sociaal, altruïstisch, begaan met de mensheid en het milieu, een dromer, een linksige man met het hart op de goede plek. Hij brengt minstens één keer per week een bezoek aan de plaatselijke Natuurpunt-vereniging, een club om bedreigde Vlaamse natuur te redden.

Ronny trekt na het drinken van een pintje vaak in zijn eentje het bos in om zwerfplastic uit planten en struiken te verwijderen. Volgens een Natuurpunter is Ronny ‘een vriendelijke, behulpzame, minzame man die goed kan luisteren en zorgzaam voor zijn twee dochtertjes is’.

Ronny had geen fijne jeugd en daarom is het extra knap dat hij zo’n steunpilaar in zijn dorp Loksbergen is. Zijn vader Edouard werkte jaren in de mijn van Eisden. Hij keerde vaak met een zwart gezicht terug van zijn werk en hij hoestte veel. De kinderen waren bang voor hem. Helemaal nadat de mijn in 1987 werd gesloten en vader Janssen een groot deel van de dag met een chagrijnige kop in zijn fauteuil zat. Hij sloeg zijn vrouw Hilda en zijn twee zoons, alleen zijn dochters werden gespaard. Edouard Janssen schreeuwde veel en niemand kon voorspellen wanneer hij zijn zelfbeheersing verloor. Daarom was geen kind volledig op zijn of haar gemak.

Ronny had soms het temperament van zijn vader. Hij lispelde een beetje. Als puber werd hij daar om uitgelachen. Hij bracht een honkbalknuppel mee naar school en sloeg van zich af. Hij werd van school gestuurd en ging naar het atheneum in Eisden. Ronny was hoogbegaafd, hoewel hij veel dt-fouten maakte. Hij ging in Leuven studeren om irrigatie-ingenieur te worden en haalde altijd hoge cijfers. Hij ging uit, dronk soms een pint, had af en toe een vriendin. Hij werkte in een kartonfabriek in Genk en een drukkerij in Houthalen. Hij deed vrijwilligerswerk in een opvanghuis voor mishandelde vrouwen, plukte druiven in Frankrijk en was klusjesman in een psychiatrisch centrum.

Op een avond gaf Ronny Natalie kalmeringspillen en hij bond haar vast, stopte een sok in haar mond, kneep haar keel dicht en drong hard bij haar binnen

Ronny liet zijn haar groeien en droeg een lange baard. Hij ontmoette een vrouw genaamd Natalie. Ze was twee jaar ouder en werkte als assistente op Ronny’s hogeschool. Ze werden verliefd en gingen wonen in een vrijstaand huis in de Gemengde Brigadestraat in het Limburgse dorpje Loksbergen, op de grens van Vlaams-Bra-bant. Ronnie en Natalie kregen in 1998 een dochter, en in 2001 nog een. Na het tweede kind leek Ronny te veranderen. Hij kreeg eens ruzie met een belastinginspecteur over een afgekeurde aftrekpost van 350 euro. Een paar dagen later werd het huis van de man beschoten, zijn auto was bekrast en hij kreeg anonieme sms’jes waarin stond: ‘De kleine man uitknijpen is de grote man pijpen’, ‘Moeder zal krijsen als ze haar kindjes uit het kanaal hijsen’ en ‘Zorba (de kat) stropen of het kutje van je vriendin opstoken’. De belastinginspecteur wist wie de dader was, maar Ronny werd niet gearresteerd.

Op een avond gaf Ronny Natalie kalmeringspillen en hij bond haar vast, stopte een sok in haar mond, kneep haar keel dicht en drong hard bij haar binnen. Ze ging in november 2005 naar de politie om te melden dat haar man haar had verkracht, Ronny zei op het bureau: ‘Niets aan de hand. Het was seks met wederzijdse toestemming.’ Natalie vond dat bij nader inzien ook en verklaarde in latere verhoren dat er helemaal niet zoveel aan de hand was geweest. Door de pillen had ze de situatie verkeerd ingeschat en de klacht werd geseponeerd. Natalie besloot wel bij Ronny weg te gaan. Ze nam hun dochters mee, maar hun vader mochten ze gewoon blijven zien.

Ronny voelt zich in december 2009 soms wat eenzaam in het lege huis. Voorbijgangers zien om 03.00 uur nog licht branden. Hij stapt geregeld in zijn bestelbus en gaat uit in zijn eentje. Dan staat Ronny met een drankje in zijn hand aan de zijkant van danscafé Nicky op de Grote Markt in Dienst en hij spreekt veel jongere meisjes aan. De toffe meester begint zijn lessen de ochtend erna ietsje later en zijn leerlingen weten dat ze niet te veel lawaai moeten maken.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het op Blendle.

In het artikel lees je meer over seriemoordenaar Ronald Janssen, de moord op het koppel Shana en Kevin en hoe de voormalig leerkracht uiteindelijk door de mand viel. "Het is 20 september 2010. Het assisenproces tegen Ronald Janssen gaat beginnen. Buiten wordt het ook vandaag bijna 30 graden. Binnen is het nog warmer."