Misdaadjournalist Ann Rule: 'Seriemoordenaar Ted Bundy was mijn ex-collega en vriend'

Op een middag eind juni 1974 zat ik toevallig in het kantoor van inspecteur Herb Swindler toen Joni Lenz en haar vader de afdeling Moordzaken binnenkwamen. Herb had een collage van foto’s van de slachtoffers aan zijn muur hangen, als een herinnering dat het onderzoek onverminderd gaande gehouden moest worden. Joni had aangeboden om naar de foto’s van de andere meisjes te komen kijken om te zien of ze er een van herkende, zelfs al zeiden hun namen haar niets.

‘Joni,’ zei Herb vriendelijk. ‘Kijk eens naar deze meisjes. Heb je ze ooit eerder gezien? Misschien hebben jullie samen op een club gezeten, samen gewerkt, of samen in een klas gezeten?’ Terwijl haar vader beschermend achter haar stond, bestudeerde het slachtoffer dat op 4 januari zo was afgetuigd de foto’s. Het slanke meisje was nog herstellende van de hersenbeschadiging die ze had opgelopen en ze sprak aarzelend en vaag, maar ze deed erg haar best om te helpen. Ze liep dichter naar de muur, bestudeerde iedere foto zorgvuldig en schudde toen haar hoofd. ‘N-n-nee,’ stotterde ze. ‘Ik heb ze nog nooit gezien. Ik heb ze niet gekend. Ik kan me niet herinneren – er is veel dat ik me niet kan herinneren, maar ik weet dat ik die meisjes niet heb gekend.’

‘Dank je wel, Joni,’ zei Herb. ‘We waarderen het dat je bent gekomen.’ Het was een gok geweest dat er een kleine mogelijkheid bestond dat het enige levende slachtoffer een schakel zou blijken te zijn. Herb keek me even aan en schudde zijn hoofd toen Joni de kamer uit hinkte. Al had ze een van de anderen gekend, er was te veel van haar geheugen van het afgelopen jaar uit haar hersens geslagen. Er waren enkele opvallende overeenkomsten bij de zaken van de vermiste meisjes. Het leek wel alsof de man die hen had meegenomen een bepaald type wilde en zijn slachtoffer met zorg uitzocht:

Ze hadden allemaal lang haar met een middenscheiding.

Ze waren allemaal wit.

Ze bezaten allemaal een bovengemiddelde intelligentie.

Ze waren allemaal slank, aantrekkelijk en bijzonder begaafd.

Ze waren allemaal verdwenen tijdens de tentamens of examens bij plaatselijke universiteiten.

Ze waren allemaal afkomstig uit een stabiel, liefdevol gezin.

Iedere verdwijning vond in het donker plaats.

Ze waren allemaal ongetrouwd.

Ze droegen allemaal een lange broek of spijkerbroek toen ze verdwenen.

In alle gevallen hadden de rechercheurs geen enkel fysiek bewijs dat door de ontvoerder was achtergelaten.

Er werden bouwwerkzaamheden verricht op iedere campus waar een meisje vermist werd.

Er waren opvallende overeenkomsten bij de vermiste meisjes. Het leek wel alsof de man een bepaald type wilde en zijn slachtoffer met zorg uitzocht

Jonge meisjes

En in twee gevallen – bij Susan Rancourt in Ellensburg en Georgeann Hawkins in Seattle – was er een man met gips om zijn arm of been gezien in de buurt waar ze waren verdwenen. Het waren allemaal jonge meisjes, geen van hen kon als een volwassen vrouw beschouwd worden. Het was onverklaarbaar, pervers, krankzinnig en voor de rechercheurs vermoeiend om hoogte van de man te krijgen, het leek wel alsof je je een weg moest banen door een doolhof en telkens weer merkte dat dit pad ook weer doodliep. De slachtoffers schenen niet doelloos gekozen te zijn en dat wierp ook vragen op.

‘Heeft er nog iemand ideeën? Zit er een lijn in die we niet hebben overwogen? Weet iemand hier iets over getallensymboliek, of is er iemand paranormaal begaafd?’ Ik nam aan dat Herb een grapje maakte, maar dat was niet zo. Hij begon op het schoolbord te schrijven, maakte een lijst van de data waarop de meisjes verdwenen waren in een poging daar enige logica in te vinden. Maar er scheen niets te zijn dat op enige lijn wees. Er hadden 42 dagen gelegen tussen de verdwijning van Lynda en die van Donna, van Donna’s tot Susans verdwijning 36 dagen, van Susans tot die van Kathy Parks 19 dagen, van Kathy’s tot die van Brenda 25 dagen en van Brenda’s tot die van Georgeann 11 dagen. Het enige wat onmiddellijk opviel was dat de ontvoeringen elkaar steeds sneller opvolgden. ‘Goed,’ zei Herb. ‘Nog andere suggesties? Het kan me niet schelen hoe gek het klinkt. We proberen het gewoon.’

De brief brandde in mijn tas. Ik stak mijn hand op. ‘Ik weet niets over getallensymboliek, maar mijn vriendin is astrologe en zegt dat er een astrologische lijn in zit.’ Er werden wat ogen ten hemel geslagen, er werd wat gegrinnikt, maar ik ging snel verder en legde uit wat R.L. me had verteld. ‘Hij haalt de meisjes alleen weg wanneer de maan door Stier, Vissen of Schorpioen gaat.’

‘En je vriendin vindt dat ongebruikelijk.’ Swindler glimlachte.

‘Ze zegt dat het de wetten van waarschijnlijkheid tart.’

‘Kan ze ons dan vertellen wanneer het weer gebeurt?’

‘Ik weet het niet zeker. Ze heeft me een verzegelde envelop gegeven. Die kun je hebben als je wilt. Hij mag niet voor de 15 juli geopend worden.’

Ik voelde dat mijn publiek onrustig werd en vond dat ze hun tijd verdeden. Ik gaf de envelop aan Herb en hij woog hem op zijn hand. ‘Dus zij denkt dat dit de volgende keer wordt dat er een meisje verdwijnt, hè?’

‘Dat weet ik niet. Ik weet niet wat er in de envelop zit. Ze wil haar theorie testen en ze zei alleen dat hij niet voor die tijd geopend mocht worden.’ Het gesprek ging andere kanten op. Ik vermoedde dat de meeste aanwezige onderzoekers dachten dat ik ‘een gekke verslaggeefster’ was en ik was er zelf ook niet al te zeker van of het niet feitelijk een poging was om een lijn in iets te zien die er niet was. De algemeen heersende mening was dat het één man was die verantwoordelijk voor de verdwijning van de meisjes was en we probeerden erachter te komen met wat voor smoesje hij die vrouwen zo op hun gemak stelde dat ze hun aangeboren voorzichtigheid lieten varen. Wat voor man zou automatisch door de meeste jonge vrouwen worden vertrouwd? Welke vermomming kon hij hebben gebruikt waardoor ze het idee kregen dat ze veilig waren? De meesten van ons zijn opgevoed met de gedachte dat we een dominee, een priester, een brandweerman, een arts, ambulancepersoneel en politieagenten kunnen vertrouwen. De laatste gedachte kon niet over het hoofd gezien worden, ook al was het voor de aanwezige politiemensen nog zo moeilijk te verteren. Een foute agent, misschien? Of iemand in politie-uniform? De volgende, redelijke veronderstelling was dat de meeste jonge vrouwen een gehandicapt mens zouden helpen – een blinde man, iemand die plotseling ziek was geworden, iemand op krukken of in het gips. Dus wat moesten we doen? Politiemensen stationeren op iedere campus in het noordwesten, zeggen dat ze iedere man die als politieagent, brandweerman, ambulancepersoneel, priester gekleed is of elke man met gips aan moeten houden? Het politiekorps in Oregon en Washington had niet voldoende mankracht om daar zelfs maar aan te denken. Uiteindelijk was het ‘t beste om het publiek te waarschuwen met zoveel mogelijk berichten via de media, burgers om informatie te vragen en alle mogelijke tips die binnenkwamen na te trekken. De man, of de groep, die de meisjes ontvoerde, moest zich toch een keer vergissen, hij zou toch wel een keer een aanwijzing achterlaten die naar hem terug zou leiden? De aanwezigen op de bijeenkomst van 3 juli hoopten vurig dat er geen meisjes meer zouden hoeven te lijden voor dat gebeurde.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Je leest 't in de nieuwste Revu.