‘De boeren zijn de laatste wal die het stuurloze schip van de staat zouden kunnen keren’

Eindelijk: de horigen laten van zich horen en ik kan het niet helpen, maar godverdomme wat geeft het een goed gevoel van ochtendgloren voor een nieuwe dag. Het brave geweten sputtert tegen en moppert dat sommige van die boeren wel echt op de grens van het betamelijke opereren, maar het hart juicht in sprongetjes van hoop. Daar is dan de vuist die geen enkele door de overheid gedupeerde en geschoffeerde groep eerder wist te maken.

De Groningers hebben jarenlang geknokt voor hun veiligheid in de schadeverhalen van de aardgasboringen, maar werden gepiepeld door geldverslaafde Haagse gulzigaards die hun eigen hobby’s wilden betalen. Er loopt nu een parlementaire enquête die de mosterd moet leveren na een bedorven maaltijd van leugens, misleiding en politiek opportunisme die we allemaal gegeten en gedronken hebben. Straks rolt er een ‘vernietigende conclusie’ uit een ‘snoeihard rapport’, dat door wat knikkende leden van het kabinet met een vroom hoofd in ontvangst genomen wordt om te pretenderen dat jarenlang onherstelbaar en onomkeerbaar leed in het leven van machteloze burgers nu een plaatsje heeft gekregen.

De toeslagenouders hebben jarenlang geknokt tegen een Belastingdienst die tot in de hoogste ambtelijke rangen willens en wetens loog, bedroog en de waarheid tegenhield. Ook daarover kwam een enquête, met een ‘snoeihard rapport’ over ‘ongekend onrecht’, maar de hoofdverantwoordelijke werd doodleuk nog een keer premier van dezelfde coalitie terwijl nieuwe verhalen en nieuwe voorbeelden van schrijnend, vernietigend en kinderrovend overheidsfalen blijven opduiken – zonder dat concrete oplossingen worden gevonden. Het gaat nog jaren duren en ook dat alleen onder voorbehoud van een goede wil die de Rijksoverheid al jaren niet meer koestert jegens burgers.

En nu dus het stikstofdebacle, waarbij de overheid zich op grond van ondeugdelijke metingen, onduidelijke doelen en idiote ideologische overtuigingen verschuilt achter ‘de wetenschap’ om onredelijke eisen te stellen aan boeren die decennialang gedwongen zijn om precies datgene te doen waar ze nu voor worden gestraft: lenen, investeren, schaalvergroten en intensiveren. Maar die boeren, die hebben wél middelen om zich te verweren tegen de tirannieke decreten van het keurige ambtelijke tweewoordentuig.

Dat is waarom ik bij boeren voor het huis van MinStik Van der Wal denk: sja, in Groningen waren de rollen omgekeerd. Dat is waarom ik bij boeren voor het huis van CDA-Kamerlid Derk Boswijk denk: sja, bij de toeslagenouders waren de rollen omgekeerd. Dat is waarom het hart huppelt. Omdat de boeren de laatste wal zijn die het stuurloze schip van de staat zouden kunnen keren. Als het hen niet lukt om de uitgebloeide democratie van wat verse mest te voorzien, lukt het niemand. Mijn tegenstribbelende geweten sus ik met het besef dat de echte schoften met twee woorden spreken: ‘Nee, burger.’ De boerenzakdoek zit om mijn binnenspiegel geknoopt. Ja, boeren.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.