Seks, adoratie en geslachtsdelen in gips: Rock-'n-roll-groupies in de jaren 70

Benieuwd hoe het geslachtsdeel van Jimi Hendrix er in gezwollen toestand uitzag? De Amerikaanse groupie Cynthia Albritton heeft dat in 1968 voor het nageslacht vastgelegd. Hendrix was de eerste rockster die ze wist te porren om zijn stijve pik in nat tandartsgips te steken. Het idee was dat het lid eruit kon als het verslapte, daarna zou Cynthia er een afdruk van maken. Het voorwerk was dan inmiddels gedaan door een plater, Engelse slang uit de porno-industrie: iemand die het subject oraal bij de les houdt. Als dat handmatig gebeurde, dan heette de uitvoerder banker. Het is onduidelijk of Albritton bij Hendrix zelf als plater of banker optrad, of dat aan een vriendin had overgelaten. Onderwijl werd het gips gereed gemaakt. Een precies werkje, want het goedje moest van de juiste hardheid zijn om de penis te omsluiten en het moest op het juiste moment opdrogen. Ook moest het schaamhaar worden geolied om te voorkomen dat dat op pijnlijke wijze in het gips zou achterblijven.

Bij Hendrix ging het een en ander mis. Er bleef schaamhaar achter, en zijn lid bleef lang in de vaas met gips zitten. ‘Ik denk dat het feit dat hij maar niet wilde verslappen de reden was dat we hem er niet uit konden krijgen!’ schreef Albritton in haar dagboek. De gitarist vond het allemaal hoogst amusant en bedreef naderhand nog even de liefde met zijn eigen mal. Dat het eindresultaat uiteindelijk brak, mocht de pret niet drukken. De drie stukken – eikel, schacht en scrotum – werden aan elkaar gelijmd en het geheel ging de geschiedenis in als Penis de Milo.

Het bleef niet bij Hendrix. Albritton, die dit jaar op 74-jarige leeftijd overleed, werd wereldberoemd als Plaster Caster. Het gewaagde idee was geboren nadat Cynthia op de kunstacademie de opdracht had gekregen om ‘iets stevigs van gips te maken dat zijn vorm kan behouden.’ Waarom geen erecties, dacht ze en besloot om haar tienerobsessie met popmuzikanten met haar artistieke visie te combineren. De verlegen Albritton stond bekend als de ultieme fan. Dat begon toen ze zestien was en ze The Beatles op tv zag. Daarna werd het een sport om bezoekende bands op te sporen als die haar moederstad Chicago aandeden. Zo probeerden Cynthia en een vriendin om het met The Rolling Stones aan te leggen toen die in 1964 in de Chess Studio opnamen maakten voor hun tweede album 12x5. De meiden vonden het hotel waar de band logeerde en Cynthia kreeg in de lobby een tongzoen van manager Andrew Oldham. Verder kwam ze niet.

De volgende band die ze opzochten waren The Hollies, maar die vonden de meisjes, die nog nooit een erectie hadden gezien, te jong. De eerste handjob die Cynthia uitvoerde, was bij countryzanger Billy Joe. En op haar achttiende wist ze zichzelf de hotelkamer van Mark Lindsey, zanger van de band Paul Revere & the Raiders, binnen te praten. Het penisidee was toen al geboren, maar de juiste gipssoort was nog een probleem. Toen Lindsey hoorde dat het om water en zand ging, sloeg hij het aanbod af. Voor doorsnee seks was hij wel te porren. Hij was het die Cynthia ontmaagde.

Jimi Hendrix lustte er wel pap van. De beroemdste overlevering is die van ‘de zeven groupies’ die hij neukte binnen drie uur

Tandartsgips

Cynthia noteerde alles in een dagboek. Toen haar aartsconservatieve moeder dat vond, kreeg ze huisarrest en werd er gedreigd met een priester en een psychiater. Cynthia liep weg en met haar vriendin Barbara reisde ze als een soort vertegenwoordiger gewapend met een koffertje kneedmateriaal van hotel naar hotel. Tandartsgips bleek uiterst geschikt om het karwei te klaren. Na wat experimenten met vrienden diende Jimi Hendrix zich aan, de eerste rockster ‘who dipped his dick’ voor Cynthia. Veel anderen volgden, happig om hun priemende piemel onsterfelijkheid te geven. ‘Het was de tijd van de seksuele revolutie en mannen wilden hun pik in iets nieuws en anders stoppen. En dat hadden wij,’ zei Albritton in een interview. In totaal heeft ze bijna zestig succesvolle penisafdrukken gemaakt, onder de gelukkigen zijn Jello Biafra van de Dead Kennedys, Eric Burdon van The Animals, Pete Shelley van de Buzzcocks, Richard Lloyd van Television en Wayne Kramer en Dennis Thompson van MC5. Later zou ze zich ook op vrouwenborsten toeleggen. De enige band die ze volledig heeft afgedrukt is het garagerocktrio Demolition Doll Rods.

Natuurlijk was iedereen benieuwd naar de grootste en langste. Desgevraagd vertelde Albritton in een interview dat die van Hendrix zonder meer het meest imposant was, en die van Clint Mansell van de Britse band Pop Will Eat Itself het langst. Maar, voegde ze er netjes aan toe, het is natuurlijk een momentopname. ‘Op een andere dag kunnen de resultaten heel anders zijn.’

Vanzelfsprekend baarden Albritton en haar team in de late jaren zestig veel opzien met hun kunstwerken. Jimmy Page van Led Zeppelin merkte op dat de meiden vrij nerdy oogden: ‘Een van hen ziet eruit als een tandartsreceptionist. Ze gaan erg zakelijk te werk met hun apparatuur en gereedschap, alsof ze een biefstuk met een rare saus gaan bereiden.’

De Amerikaanse gitarist Steve Miller walgde van de Plaster Casters, en vergeleek hen met ‘middeleeuwse gestoorden’. ‘Als ze nou groovy waren, dan zou het wel oké zijn, maar zij doen het werk met een ziek fanatisme, echt een goedkope, trashy trip,’ zei Miller.

Maar ze hadden ook een belangrijke en invloedrijke medestander: Frank Zappa. De Amerikaanse stergitarist was altijd al gecharmeerd van freaks en afwijkend gedrag. ‘Ik had nog nooit zoiets fantastisch gehoord,’ verzekerde hij muziektijdschrift Rolling Stone dat op 15 februari 1969 een special van 14.000 woorden aan het verschijnsel ‘groupie’ wijdde. Het artikel, opgetekend door drie mannelijke journalisten, geldt nog steeds als de ultieme groupie-reportage – alle insiders komen uitgebreid aan het woord.

Zappa, zelf overigens nooit vergipst, wierp zich op als adviseur voor Albritton en haar meiden. ‘Ik waardeer wat ze doen, zowel in artistiek als sociologisch opzicht,’ zei hij. ‘Sociologisch is het echt heavy. Ik ben hun adviseur om erop toe te zien dat ze niet worden misbruikt.’

Zappa strooide met hyperbolen. Hij vergeleek de status van popsterren eind jaren zestig met die van generaals uit de Amerikaanse Burgeroorlog (1861-1865). Zij werden later geëerd met monumenten. In Zappa’s ogen deden de Plaster Casters iets vergelijkbaars: zij maakten standbeelden van de edele delen van de rockers. Hij zag groupies als voorvechters van de seksuele revolutie die, mede dankzij de pil, net was losgebarsten. ‘Als het goed voelt, moet je het doen! Met een hond, met een fles ketchup, alles wat maar groovy is,’ adviseerde Zappa.

Ook Hendrix gebruikte een militaire vergelijking. ‘Vroeger waren de soldaten de hartendieven, ze trokken de stad binnen, dronken de wijn en pakten de meiden. Nu zijn dat de muzikanten.’

Hij lustte er volgens alle getuigenissen wel pap van. De beroemdste overlevering is die van ‘de zeven groupies’. Bij een optreden zat de kleedkamer van Hendrix en zijn band vol met meiden die waren afgekomen op een feestje ter ere van de meestergitarist. Hendrix neukte er zeven binnen drie uur.

Adoratie

Vanaf de tweede helft van de jaren zestig werden groupies een essentieel onderdeel van het rock-’n-rollcircus, een fantasiewereld waarin het draaide om muziek, drugs en seks, maar ook, minstens zo belangrijk, adoratie. ‘Een groupie is iemand die regelmatig achter rockgroepen aangaat,’ vertelde Albritton Rolling Stone toen die om een definitie vroegen. ‘De manier waarop, of het doel doen er niet toe – of je nou uit bent op een handtekening, met ze wilt slapen of ze beter wilt leren kennen. Veel van mijn vriendinnen zijn groupies.’

Voor de bands waren groupies een ideale manier om de negatieve aspecten van het touren te compenseren. Bob Hite van de bluesgroep Canned Heat vatte het aldus samen: ‘Als je als band drie weken onderweg bent, dan word je moe en raak je geïrriteerd, dan krijg je ruzies. Geen heftige ruzies, maar over kleine, onbelangrijke dingen. Het is de stress van het onderweg zijn, man. En groupies verlichten die spanningen. Je gaat van bil en alles is weer oké.’

Er was sprake van een symbiotische relatie. De een kon niet zonder de ander. De mannen konden uitdrukking geven aan de hypermasculiniteit waarmee rock-’n-roll werd geassocieerd. En voor de meiden was het de enige manier om die wilde subcultuur van binnenuit mee te kunnen maken. Een carrière als rockmuzikant was destijds maar weinig vrouwen gegeven. De belangrijkste was Janis Joplin, een vrijgevochten zangeres uit Texas die haar leven vormgaf volgens het nummer Get It While You Can dat ze vol passie coverde. Haar grootste concurrent was de evenmin bedeesde Grace Slick van Jefferson Airplane. Verder waren er wat aanmodderende meidenbands als Fanny en Birtha. Maar vrouwen werden vooral geacht om zich toe te leggen op brave folk in de trant van Joni Mitchell.

Alhoewel groupies een Amerikaans verschijnsel waren, hadden de meisjes een voorkeur voor Britse muzikanten, liefst frêle, androgyne verschijningen. Jimmy Page van Led Zeppelin was voor velen de hoofdprijs, gevolgd door Mick Jagger en later David Bowie. De Britse muzikanten waren galant en hadden geen moeite met seksuele experimenten, vertelden groupies in Rolling Stone. ‘Amerikanen zijn heel conservatief. Een 19-jarige Engelsman is net zo volwassen als een 27-jarige Amerikaan,’ zei groupie Sunshine. Ene Anna voegde toe: ‘Engelsen zijn fantastische minnaars. Het enige wat ze willen is de vrouw plezier geven, in plaats van er zo snel mogelijk vanaf zijn. Amerikaanse mannen hebben altijd haast. Engelsen zijn echt far-out lovers.’

Wat de meisjes ook erg leuk vonden, was dat de Engelse bands er geen moeite mee hadden om elkaars kleren te dragen. Sjaaltjes, kettingen en satijn behoorden al snel tot de outfits van Britse rockers. Amerikaanse bands – denk aan de slierten lang haar, baarden en vuile jeans van groepen als Steppenwolf, Canned Heat, Grateful Dead, Allman Brothers Band en Grand Funk Railroad – wilden er ruig en macho uitzien, moesten niks hebben van verwijfde types.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Je leest het op Blendle.

In het artikel lees je meer over Rock 'n Roll. ‘Bands als Mötley Crüe en Guns N’ Roses gingen in de jaren tachtig op extreme wijze door waar Led Zeppelin en de Rolling Stones waren opgehouden, met verhalen over verkrachting en geweld. Maar sinds #MeToo is de situatie sterk veranderd. Waar je vroeger werd weggelachen als je vertelde dat een muzikant zich tegen je zin aan je had vergrepen, wordt die ster nu aan de schandpaal genageld, en kan het hem zijn carrière kosten.’