Recensie: De Staat - O

Nummer vier van De Staat alweer. Je weet wel, die band van die videoclip. En nu van het gevarieerde O.

Wie wil weten hoeveel een Nederlandse rockband in eigen land kan bereiken, moet naar Kensington kijken. In vijf jaar gingen ze van Ekko in Utrecht naar twee uitverkochte Ziggo Dome-shows. Een dag voordat ze voor het 17.000-koppige publiek stonden, werden alvast de optredens van eind 2016 aangekondigd. Het resultaat: ook de kaarten van die drie Ziggo Dome-shows zijn al weg. Kensington heeft deze hoogtes bereikt met derde album Rivals en singles Streets en War, maar het succes kwam niet uit de lucht vallen. Het viertal is al jaren aan het bouwen en zet elke keer een stap met een zevenmijlslaars. Ook handig: de band weet hoe een overtuigende (radio)single geschreven moet worden.

De Staat heeft nog nooit in Ziggo Dome gestaan. Ook niet in de Heineken Music Hall. Wie de band live heeft gezien, weet dat ze zo’n groot podium zeker kan dragen. Er is voldoende sterk materiaal, de sound is vol, de bandleden op een goede manier smerig en Torre Florim kan de vijfdelige reeks Hoe Word Ik Een Fucking Goede Frontman? met gemak volschrijven. Genoeg mensen in het kikkerland gaan het weer zien, want de shows in genoeg grote clubs als Paradiso, Doornroosje en Annabel (de nieuwe popzaal van Rotterdam) zijn de komende tour al uitverkocht. Nieuwe plaat O gaat mee. Nummer vier alweer. En ook een volgende stap.

Lees ook: Recensie: David Bowie - Blackstar

Al voordat eerste single Peptalk eind vorig jaar uitkwam, heeft De Staat een flinke duw in de rug gehad. Het was monnikenwerk, maar Studio Smack had de videoclip van Witch Doctor af, afkomstig van I_CON uit 2013. Al meer dan een miljoen mensen hebben het waanzinnige resultaat gezien waarin Florim als een volksmenner monsterlijke mannen aanzet tot een rituele dans. Het heeft een grootsheid waar de maker van Mad Max: Fury Road de hoed voor mag afnemen. De band houdt zelf de aandacht vast met de vrolijkmakende videoclip bij Peptalk waarin toetsenist Rocco Heuting allerlei dansjes doet op een feest dat allang ten einde is.

https://www.youtube.com/watch?v=0ttGgIQpAUc

Bij het verschijnen van O heeft De Staat dus niet te klagen over de zichtbaarheid. Tel erbij op dat Peptalk enthousiast is opgepikt door 3FM, wat te begrijpen valt. Het nummer heeft een killer gitaarhook en een hoog meebrulgehalte. Het is wel een single die De Staat al in zich had. Er heeft geen Kid A-achtige wending plaatsgevonden. Toch is O een net andere De Staat-plaat geworden. Natuurlijk, de hoekige ritmes zijn er nog. En ja, de pakkende gitaarloopjes ook. Veelvuldig zelfs: de goudmijn waaruit ze komen is schijnbaar nog niet leeg. Maar De Staat is wat verder uitgekleed, helemaal vergeleken met voorganger I_CON. Het bandgeluid is vaker hoorbaar. Dat is een andere band dan op debuut Wait For Evolution dat dicht bij Queens of The Stone Age lag en voornamelijk een Torre Florim-project was. O laat juist de groei van het hele gezelschap horen. Die gaat ook de diepte in. Wie zelfverzekerd is hoeft juist niet altijd lawaai te maken. De Staat is op haar best als ze laidback klinkt zoals bij Murder Death en Time Will Get Us Too waarin een gitaar alle ruimte krijgt om te gieren. De vibe ligt soms dicht bij de oude hitjes van De La Soul.

Time Will Get Us Too en het redelijk geslaagde She’s With Me is het intiemste dat De Staat so far heeft gedaan. De vierde geslaagde De Staat-plaat op rij is een gevarieerde ontdekkingstocht. Maar zal het ze net als Kensington naar het Ziggo Dome brengen? Hoogstwaarschijnlijk niet. Dat heeft niet met kwaliteit te maken, maar wel met het feit dat een breder publiek zich lam schrikt als de band begint te hakken met Life Is A Gama (Ladadi Ladadada). Dan gaan de handjes niet de lucht, maar de oren in. Je tante gaat ook O niet opzetten en dat is maar goed ook. Wie wél van zweet en gevaar houdt, is bij De Staat andermaal aan het goede adres.

Tekst: Norbert Pek

https://www.youtube.com/watch?v=o_Rpr-uMg14