Haye van der Heyden: 'Marco Borsato is intens zielig'

Nieuws dat je moet bezighouden: Hugo de Jonge die de huurprijs van ruim 300.000 woningen gaat verlagen. Want volgens het kadaster heb je 24 objecten.

‘Nou, dat zijn voornamelijk stukjes landbouwgrond. Dat zijn stukjes van 1000 m², dat kost relatief niet zoveel, 10.000 euro per stuk. Die heb ik ooit gekocht, speculerend dat het misschien een keer bouwgrond wordt. Maar ik heb ook vier appartementen in Amsterdam en een klein huisje in ’t Gooi. Dat wordt allemaal verhuurd en vormt mijn pensioen, dus dat onderwerp houdt mij inderdaad ontiegelijk bezig omdat ik denk dat het helemaal verkeerd gaat wat zij doen.’

Waarom?

‘Alle huiseigenaren gaan straks, vanaf het moment dat ze een nieuwe huurder moeten zoeken, hun appartement verkopen. Dan zegt De Jonge: “Hartstikke goed, dat wil ik ook graag.” Prima, daar kan ik me iets bij voorstellen, maar dat betekent dat er straks in Amsterdam niet één appartement meer te huur zal zijn of het moet op de Zuidas zijn en 150 m² meten, dan betaal je 6000 euro per maand.’

Jouw stukjes bouwgrond liggen in Beuningen, Varsseveld, Borger, Midwolda, Hellendoorn, allemaal van dat soort plaatsjes. Hoe ben je op het idee gekomen om uitgerekend daar stukjes grond te kopen?

‘Dat was rond 2008, met het faillissement van Lehman Brothers. Ik was bang en ben eigenlijk nog steeds een beetje bang dat het bankensysteem instort, want het geld op de bank bestaat helemaal niet. Dat is niks. Het is een onbegrijpelijk systeem, en zolang wij erin geloven gaat het goed, maar als er een moment komt dat opeens iedereen denkt: ik vertrouw het niet... Ik ben gewoon bang voor geld op de bank, dus ik dacht: weet je, je moet iets hebben wat tastbaar is, wat je vast kunt pakken. En grond blijft grond, dus als ik wat geld had, ging het daarin. Mijn hoop is nu gevestigd op al die stukjes grond, want als je dat voor 10.000 euro koopt en het wordt bouwgrond, dan is het opeens vijf ton waard. Dat is natuurlijk fantastisch interessant. De grap is, bij Blaricum heb ik ook een groot stuk, dat wilde niemand hebben. Die verkoper dacht dat ik een sukkel was – dat ben ik misschien ook wel – en hij zei: “Ik heb nog een flink stuk grond en misschien ben jij daarin geïnteresseerd.” Dat heb ik voor iets te veel van hem gekocht en later belde iemand van de gemeente Blaricum mij op en zei: “Dat stuk grond blijft eeuwig natuurgebied, dus daar heeft u helemaal niks aan. Verkoopt u het mij maar.” Voor bijna niks. Ik zei: “Nee, ik hou het toch.” En nu moet elke gemeente een bepaald percentage sociale huurwoningen bouwen. Als Blaricum daar straks mijn stukje grond voor aanwijst, dan is het kassa. Dat is mijn fantasie. Ik vind dat gewoon ontzettend leuke dingen.’

Je bent scenarioschrijver, bekend van series als Kinderen geen bezwaar, Bloedverwanten en Linda de Mol-series Divorce en Familie Kruys. Hoe ben je daar miljonair mee geworden? Is dat zo’n goedbetaalde baan?

‘Ja, dat zou je wel kunnen zeggen. Ik heb bij John de Mol altijd wel redelijk verdiend, maar ik heb echt goed verdiend bij de socialistische Vara met 212 afleveringen Kinderen geen bezwaar, die ik namelijk ook produceerde. En als je het schrijft én produceert, tikt dat lekker aan. Het eerste jaar maakte ik zelfs zoveel winst – we zouden de winst 50/50 delen – dat de Vara mij trillend van de zenuwen uitnodigde en zei: “Dit kan eigenlijk niet. Je hebt veel te veel winst gemaakt.” Ze moesten me een ton winst betalen over een jaar. Dat is natuurlijk serieus geld en daar schrokken ze een beetje van. Toen zei ik: “Wat kan mij het schelen, dan neem ik wel genoegen met 10 of 20 procent van de winst.” Dit was voor de Vara ook een goeie deal, want ik maakte altijd winst, elk jaar weer. En je hebt natuurlijk auteursrechten, daar krijg ik ook geld over, dat loopt wel door. Zo’n serie wordt dan twee keer verkocht aan Videoland. Dat zijn allemaal geen gigantische bedragen, maar als het verkocht wordt, verdien ik dat jaar 50.000 euro. Het jaar daarna weer 50.000 euro, en dan komt er nog wat bij van andere rechten, dus ik ben niet stinkend rijk, maar ik heb altijd goed verdiend en ik kan heel goed met geld omgaan. Ik smijt het niet over de balk. Ik woon ook niet heel duur of zo.’

Waarom eigenlijk niet?

‘Ja, waarom eigenlijk niet? Ik weet het niet. Ik heb er geen behoefte aan. Maar als dat Blaricum doorgaat, zal ik wel moeten, haha!’

In je roman Ik!, een geestig portret van een narcistisch acteur, omschreef je Halina Reijn als ‘de jonge actrice met de stekkerneus’. Jullie zijn geen vrienden?

‘Ik sluit niet uit dat het op haar geïnspireerd is, omdat ik een akkefietje met haar had over de serie Meisje van plezier (een idee van Reijn en Van der Heyden schreef eraan mee, red.). Het moest steeds weer anders van haar. Uiteindelijk werd ik aan de kant gezet. Ik voelde me daarna zó’n sukkel, want omdat ze me nodig had, had ze mij gepaaid op een manier waar ik als man intrapte. Ik dacht: ze vindt me leuk, ze vindt me aantrekkelijk en ze is wel... En later dacht ik: o, wat ben jij een sukkel, zeg! Wat laat jij je inpakken door zo’n wijf. Ja, heel stom. Mannen laten zich inpalmen door die slimme vrouwen die gebruikmaken van hun charmes en dan alles gedaan krijgen. Stom, hè?’

Je vertelde eens dat je vrouw Veronique bij je huwelijksaanzoek tegen je zei dat vreemdgaan mocht. Dus je kon ‘legaal’ ingaan op de verleidingskunsten van zo’n Halina?

‘Het lag een beetje anders. Ik vroeg mijn vrouw ten huwelijk en toen zei ze: “Ik wil wel met je trouwen, maar ik denk niet dat je de laatste man bent waar ik het bed mee deel.” En toen zei ik: “Dat vind ik een ongelooflijk gezond uitgangspunt.” Daarna hebben we allebei het een en ander meegemaakt. Allebei verliefd geweest op een ander, gedoe gehad en alles. We hebben dat allemaal uitgeluld met een enorme intimiteit tot gevolg, en nu zijn we er te oud voor, althans daar ga ik van uit. Het is heel normaal dat je iemand anders een keer leuk vindt en dat je daar een beetje op ingaat, maar dat wil niet zeggen dat je je verantwoordelijkheden moet ontlopen. Daar waren we het 100 procent over eens, dus het is bij ons nooit in ons hoofd opgekomen om uit elkaar te gaan. Alleen, er zijn wel dingen gebeurd. Daarom vind ik ook bij Linda de Mol en die Jeroen Rietbergen, dat Linda de moed moet hebben om te zeggen: “Ja, ik hou van die man, ik ga met hem zijn en als de maatschappij me dan wegdoet, dan moet dat maar. Niet dat ik weg wil, ik wil graag doorwerken, maar dit is belangrijk voor mij. En als jullie dan zeggen: ‘Dan ben je een foute vrouw, dan willen we je niet meer,’ dat is dan maar zo.” Dat zou ik fantastisch vinden, als ze dat zou zeggen.’

Het schijnt dat ze de laatste maanden op wereldreis was met Jeroen met als verklaring: ‘Ik moet dingen uitzoeken met hem.’

‘Nou, geweldig. Doe dat. Je móét het ook samen uitzoeken, dat soort dingen. Volgens mij speelt dit in bijna alle relaties. Elke zeven jaar of zo heeft een lange relatie weer een andere periode en moet je het samen weer opnieuw uitzoeken. Dat hoeft niet alleen met overspel zo te zijn, er zijn ook andere dingen. Maar je wil toch ontzettend graag met degene zijn met wie je ook kinderen hebt? Daar wil je toch oud mee worden? Dat is toch de mooiste intimiteit die er is, dat je samen een gezin bent?’

Maar er wordt wat afgescheiden in de showbizz, dat is aan de orde van de dag.

‘En alle mensen die ik ken, die dat gedaan hebben, hebben er spijt van. Niet eens omdat ze van die persoon af zijn, maar ze zeiden: “Jezus, dit heeft me zoveel ellende opgeleverd met de kinderen en alles, als het ook maar enigszins te vermijden is, doe het absoluut niet.” Dat zeggen ze zo ongeveer allemaal.’

Daar heb je van geleerd?

‘Ik zeg vaak, als grap natuurlijk, dat mijn vrouw te conservatief is om te scheiden. Alles moet blijven zoals het is. En ik vind het zonde van het geld. Maar de echte reden is natuurlijk dat we bij elkaar blijven omdat we van elkaar houden en dat we samen twee zoons hebben.’

In je boekje 2022. Een grimmig jaar? schrijf je over Linda, Jeroen, Marco Borsato en Ali B. Je hebt een beetje te doen met die mannen.

‘Ja. Zo’n Jeroen Rietbergen is muzikant. Zoals hij zich gedroeg is, zolang ik al besta, onder muzikanten volstrekt normaal. Die maken seksistische grappen en die misdragen zich op een bepaalde manier. Dat vinden ze lachen. Ik blijf erbij zeggen: voor zover ik weet, heeft Jeroen Rietbergen niemand verkracht. Ali B vind ik wat anders, die schijnt wél meisjes te hebben verkracht. Gelukkig heet ie al Ali B, dus hoeven we zijn naam als verdachte niet af te korten, dat scheelt, haha. En Marco is waarschijnlijk gewoon intens zielig, want waarschijnlijk heeft die man helemaal niks gedaan. Denk ik, hoor.’

Het is gewoon een heel amicaal figuur die iedereen knuffelt en z’n handen overal neerlegt?

‘Ik heb dat filmpje gezien van de Borsato-barbecue in 2015 bij hem thuis en dat gaat wel een beetje ver, alleen we moeten bedenken: wij kijken met de ogen van nu en dat zijn gewoon andere ogen dan vroeger. Hij was inderdaad allover dat meisje, dat je denkt: ja, het is wel een beetje veel. Maar als je een vieze smeerlap bent, doe je dat niet in beeld. Dan doe je dat stiekem ergens achteraf.’

Waarom komt hij niet naar buiten met een tranentrekkend interview waarin hij huilend zegt dat hij niks gedaan heeft?

‘Hij deed dat al een keer voordat dit losbarstte, met dat beroemde “intimiteitsvacuüm” dat hij benoemde bij Linda de Mol. Een geniale zin natuurlijk voor “we neuken niet meer”. Toen was ie gescheiden van Leontine en sprak hij bij Linda op de bank over het intimiteitsvacuüm om zijn vreemdgaan daarmee goed te praten. Maar zijn imago was natuurlijk dat van de ideale schoonzoon, terwijl het waarschijnlijk gewoon ook een geilneus is, dus dan maakt ie het veel mooier dan het is. Dat vind ik heel grappig, maar toen werd hij weggehoond dus nu denkt hij waarschijnlijk: zo’n interview ga ik niet nog een keer doen.’

Benieuwd naar de rest van het interview met Haye van der Heyden? Je leest via Blendle of in de nieuwste Revu. Nu verkrijgbaar.