‘Ik gun iedereen zijn gelukjes’

‘Ik weet exáct welke BN’ers aan poepseks doen, maar ik zal dat nooit brengen. Waarom niet? Omdat het voor onze lezeressen te ver van hun bed is.’

Vind je het ook zo zielig voor Bridget Maasland en Marco Borsato?

‘Wat moet ik daar zielig aan vinden?’

Zij vinden dat ze door jou en je vakgenoten veel te hard worden aangepakt.

‘Wat een onzin. Als jij zo nodig je lul uit je broek wil hangen of het doet met iemand die niet jouw partner is, moet je niet gaan zeiken als je betrapt wordt en wij het vervolgens brengen. Dat is zo hypocriet. Als zij zich hadden gedragen, stonden ze namelijk nooit op die manier op de cover.’

Kortom: eigen schuld, dikke bult?

‘Boze tongen beweren van wel, maar het is echt niet onze taak om een huwelijk kapot te maken. Waarom zou je dat doen? Ik snap dat niet. Ik gun iedereen echt wel zijn gelukjes. Veel dingen schrijven we niet eens op. Ik denk dat we uiteindelijk maar 25 procent van de overspeldossiers brengen.’

Dus de BN’ers mogen hun handen dichtknijpen?

‘Nou, ze mogen in ieder geval blij zijn dat ze niet in Engeland of Duitsland wonen. Daar is de pers, met tabloids als The Sun en Bild, een stuk meedogenlozer. Al is dat ook niet zo raar. Dat komt doordat die kranten, anders dan bij ons, puur voor de losse verkoop worden gemaakt. Daar is het: wie het hardst schreeuwt en wie de meeste sensatie biedt, wint die dag. Daarom ligt de lat in dat soort landen een stuk lager dan bij ons.’

Noem je Story daarom ook een entertainmentblad en geen roddelblad?

‘Mensen noemen ons ook wel roddeljournalisten. Of zoals Youp van ’t Hek mij ooit noemde, toen ik Máxima een vraag had gesteld over haar kinderwens: een roddelhufter. Maar dat is natuurlijk complete bullshit. Onze journalistieke methodiek verschilt eigenlijk niet zoveel van die van collega-journalisten. Het is alleen een andere materie dan bijvoorbeeld een journalist van Het Financieele Dagblad die het over een jaarverslag heeft.’

In jullie geval gaat het over de vier b’s.

‘Ja, de baby’s, de bruiloften, de breuken en de begrafenissen. Waarbij ik wil benadrukken dat een gerucht er bij ons pas inkomt als het een tastbaar gerucht is. Ik ga niet op basis van één anoniem hotmailtje iets op de cover zetten.’

Al wordt dat soms wel gedacht.

‘Mensen zeggen weleens: sinds wanneer schrijft een blad als Story over de waarheid? Terwijl de waarheid mij juist heilig is.’

De gore waarheid, zoals jij dat noemt.

‘Ja, die kan vrij goor zijn. We brengen gewoon het nieuws. En dat kan negatief zijn, maar ook positief. Natuurlijk, ik begrijp dat iedereen op de cover wil staan met het nieuws dat hij of zij de Nobelprijs heeft gewonnen, maar dat komt bij ons helaas niet vaak voor. Maar nogmaals, het is echt niet zo dat we iets verzinnen, of zo. We gaan zorgvuldig te werk. Daarvoor ben ik te veel journalist.’

Als jij zo nodig je lul uit je broek wil hangen of het doet met iemand die niet jouw partner is, moet je niet gaan zeiken als je betrapt wordt

Onlangs moest je wel een bericht over Yolanthe rectificeren. In haar geval zelfs voor de tweede keer.

‘Klopt, dat heb je liever niet te vaak. Al vind ik wel: wanneer je als blad in ons segment nooit een keer over die lijn gaat, moet je jezelf afvragen of je wel geschikt bent voor dit vak. Of je wel genoeg aandurft, zeker kort voor een deadline. Je moet jachtvlieger zijn zonder een kamikazepiloot te worden. Maar terugkomend op Yolanthe: dat laatste bericht, over de haar toegedichte relatie met een miljardair uit Brabant, kwam niet over als kletspraat. Ik kreeg namelijk van drie verschillende bronnen – dus onafhankelijk van elkaar – te horen dat er iets zou spelen tussen haar en deze man. En dat niet alleen: deze bronnen hadden ons vaker getipt en dat was altijd 100 procent waterdicht. Dat Yolanthes zus Rebecca met Marcel Boekhoorn eerder een miljardair aan de haak sloeg, maakte het nog geloofwaardiger. Ons kent ons in de negennullenclub, hè. Dus ik dacht: dit moet waar zijn.’

Maar dat was het niet dus niet.

‘Nee, Yolanthe kon ons al snel overtuigen dat het verhaal niet klopte. En dan moet je ook een grote jongen zijn, vind ik, en het rectificeren. Lijkt me meer dan logisch. Als je thuis of bij vrienden een fout maakt, herstel je dat toch ook? Dus doe je dat ook bij de mensen met wie je te maken hebt. Dan toon je juist je journalistieke ballen. En dat waardeert Yolanthe ook wel weer. Het feit dat we een week later alweer mooie foto’s van haar gezinshereniging met Wesley Sneijder hebben kunnen maken, zegt genoeg.’

Je plaatste dat verhaal zonder wederhoor. Dat is toch een journalistieke doodzonde?

‘Wederhoor is geen absoluut recht, zoals het deftig heet, zeker als het niet om ernstige beschuldigingen gaat. Story schrijft geregeld over opgevangen geruchten – we zijn geen wetenschappelijk vakblad. Dat we Yolanthe niet om een reactie hebben gevraagd, was ook omdat het toch niks zou opleveren. Ze geeft sowieso nooit commentaar op geruchten. En dat niet alleen: we liepen tevens het risico dat ze het verhaal zelf naar buiten zou brengen, nog voordat we in de winkel zouden liggen. Dat overkwam ons namelijk ook bij het nieuws over de breuk van de Borsato’s en bij de nieuwe woning van Martien Meiland, toen we vlak voor onze deadline op maandag wel om een reactie hadden gevraagd. Maar in principe bellen we liever. En dat kan ook, omdat ik van elke BN’er wel zijn of haar nummer heb. Helaas hebben ze dat van mij ook, dus of ze opnemen is een tweede.’

Dus geen spijt dat je haar niet hebt gebeld?

‘Nee, sinds ik hoofdredacteur van Story ben – en dat is nu ruim drie jaar – heb ik nog nergens spijt van gehad. Ik sta nog steeds achter alles wat we hebben gebracht. Dat betekent niet dat ik nooit ergens spijt van héb. Zo heb ik vroeger, toen ik nog verslaggever was, echt wel verhalen geschreven waarvan ik nu denk: dat was wel heel erg kort door de bocht.’

Zoals?

‘Denk daarbij aan het huwelijk van Wendy van Dijk en Xander de Buisonjé dat niet doorging na overspel van die laatste. Of Marco Borsato die ik iets te klef vond met Willemijn Verloop van War Child. Al zat ik daar, bij nader inzien, mogelijk niet heel ver naast... Maar ja, ik ging er toen niet met één gestrekt been in, maar met twee gestrekte benen. En ja, als je dat doet, loop je natuurlijk het risico dat je een keer neergaat.’

En krijg je een glas tegen je kin gedrukt, zoals Daphne Deckers deed omdat ze niet echt blij was met een artikel dat je over haar gezin had geschreven.

‘Dat is wel héél lang geleden, hoor. Dat was 2007.’

Uiteindelijk moest je kin worden gehecht. Voelde dat als een soort van overwinning?

‘Op welke manier?’

Dat ze je serieus nemen.

‘Nou, ik word liever minder serieus genomen dan dat ze een glas in mijn gezicht parkeren. Nee, waar ik meer voldoening uithaal is dat de Volkskrant het inmiddels over het weekblad Story heeft en niet over het roddelblad Story. Dat is al een enorme vooruitgang.’

En jullie hebben dit jaar voor het eerst marktleider Privé verslagen in de losse verkoop.

‘Wij zijn het enige blad in ons segment – en dan mag ik even opscheppen – dat vorig jaar de oplage zag stijgen.’

Wat zegt dat over Nederland?

‘Ach, ik vind het wel grappig: zogenaamd niemand leest het, maar ondertussen weet iedereen wel wat er instaat. Ja, ook BN’ers en vakbroeders. Zo stuurde Sander Schimmelpenninck me een tweet dat hij de cover zo geweldig vond en weet ik dat columnisten als Marcel van Roosmalen en Jean-Pierre Geelen ons blad ook erg leuk vinden. Alleen, in hun periferie is het not done om dat van de daken te schreeuwen.’

Daar had Jan Peter Balkenende minder moeite mee.

‘Ha, ja, toen ik tijdens zijn premierschap met enkele collega’s bij de AutoRAI op de vips stond te wachten kwam Balkenende na binnenkomst direct met een uitgestoken hand op mij af. Hij zei letterlijk: “Eerst even meneer Den Aantrekker een handje geven, want die heeft hier de hoogste oplage.” Uiteraard deed hij dat met een knipoog, maar daar zat natuurlijk wel een kern van waarheid in.’

Je noemde Story zelfs al de thermometer in de oksel van het grote publiek.

‘Sterker nog, zo zien de Oranjes ons ook. Voor hen is het de manier om te weten hoe het volk over ze denkt.’

Maar is dat niet heel gekleurd? Jullie moeten je wel houden aan de mediacode, als het om de Oranjes gaat.

‘Joh, ik ga persoonlijk die hele mediacode breken als onze fotograaf Edwin Smulders met nieuwswaardige foto’s komt die hij bijvoorbeeld in Griekenland, tijdens hun vakantie, vanuit openbare wateren heeft gemaakt. Want dan plaats ik die. Echt, dan kun je die hele mediacode in een plek steken waar de zon nooit schijnt. Dat maakt me dan echt niet meer uit.’

Aan wat voor foto’s moeten we dan denken? Een halfnaakte Máxima?

‘Oh nee, ik bekijk ze misschien zelf wel, maar een blote koningin komt er niet in. Dan moet je eerder denken aan een knallende ruzie, waarop je ziet dat Máxima Willem-Alexander in zijn gezicht slaat. Dan wil ik het wel overwegen.’

Wat is daar de nieuwswaarde van?

‘Omdat het – en dan heb ik het dus echt over lichamelijk geweld – iets zegt over de verhouding in het koninklijk huwelijk. Journalistiek vind ik dat wel een afweging waard.’

Met als gevolg dat Story niet meer voor de mediamomenten wordt uitgenodigd.

‘Maar dat is niks nieuws, dat is ons al eens eerder overkomen. Omdat we foto’s hadden geplaatst van de begrafenis van de zus van Máxima, destijds in Argentinië. Toen mochten we niet meer komen, zoals RTL Boulevard laatst ook niet welkom was bij het fotomoment in Lech. Maar dat is natuurlijk een wassen neus. Want we kunnen wel gewoon foto’s van pakweg ANP kopen en die plaatsen.’

We doen dit interview halverwege maart. Hoeveel BN’ers zijn er nu boos op je?

‘Het zijn dagkoersen, dus het kan morgen totaal anders zijn. As we speak heb ik met niemand een conflict. Dat betekent dat ik momenteel met iedereen door één deur kan. Ja, zelfs met Borsato.’

Toch doen sommige BN’ers nogal verbolgen als ze er bijvoorbeeld met hun nieuwe liefde instaan.

‘Dat is vaak ook gespeeld, hè. Het is natuurlijk niet altijd toeval dat onze fotograaf ze om 16.00 uur in het Vondelpark tegenkomt. Dat hebben we soms zo afgesproken. En voor alle partijen is dat ideaal. Wij hebben de foto en de BN’er hoeft zich tegenover vrienden of andere BN’ers niet te verdedigen dat hij of zij met de nieuwe partner heeft geposeerd. Dan kunnen ze zeggen: “Ja hoor, dat gajes van Story heeft ons weer eens sneaky op de foto gezet...” Zo werkt dat.’

Plaatsen jullie alles? Of zijn er ook onderwerpen waar jullie bewust niet over schrijven? Met andere woorden: waar ligt je grens?

‘Er zijn weinig grenzen, behalve als het smakeloos is. Ik weet dat een aantal BN’ers aan vrij bizarre seks doet, poepseks bijvoorbeeld. Ik weet exáct wie die mensen zijn, en toch zal ik dat nooit brengen. Waarom niet? Omdat het voor onze lezeressen te ver van hun bed is. En dat vind ik een goede reden om het niet te doen.’

En wat als je hoort dat een bekende Nederlander in kinderporno handelt?

‘Dat zou ik onmiddellijk brengen, mits dat natuurlijk bewezen kan worden. Dat is heel belangrijk. Als je zulke heftige dingen plaatst, moet je heel zeker zijn. We hebben het dan niet over de vermeende scharrel van een voetbalvrouw. Daarom vraag ik aan nieuwe tipgevers ook altijd direct of ze het kunnen bewijzen.’

Wie zijn er momenteel hot?

‘Dat zijn twee partijen: Hazes en de Borsato’s. Omdat daar, net zoals een paar jaar geleden bij Humberto Tan, alles samenkomt. Succes, drama en ze zijn een grote naam. Dat laatste is heel belangrijk. Daarom zal ik bijvoorbeeld niet zo snel Saskia & Serge op de cover zetten. Niks dan lof voor deze artiesten, want ze zijn al ongeveer sinds de zandbak samen, maar daar gebeurt nooit wat. Het zijn lieve, fatsoenlijke mensen en dus is het niet interessant. Al betekent het niet dat sterren in de luwte het nooit goed doen. Zo was de editie met op de cover het bericht dat Ron Brandsteders jongste zoon verlamd was geraakt het bestverkochte nummer van het jaar.’

Omdat mensen het liefst emotie zien?

‘Ja.’

Dus stond je juichend op de tafel toen je het nieuws hoorde over de relatieperikelen van Hazes en de Borsato’s?

‘Dat is wat overdreven. Ik heb liever een leuk huwelijk of liefdesrelatie op de cover dan een scheiding. Maar ik dacht wel: ah, we hebben de komende tijd weer genoeg nieuws voor de cover.’

Wat opvalt: nauwelijks meer Sylvie.

‘Dat komt omdat ik Sylvie op de strafbank heb gezet. Die verloofde zich op een gegeven moment zo vaak dat het gewoon niet meer bij te houden was. Joh, het blad lag nog niet op de drukpers of het was alweer uit. Ik ga daarom pas weer over Sylvie berichten als er een trouwring om haar vinger zit.’

Dan liever Máxima?

‘Die doet het altijd goed, ze is letterlijk een coverkoningin. Maar daar komt wel een beetje inflatie in, moet ik zeggen. Heeft met haar temperamentvolle karakter te maken. Zo is het wel duidelijk wie thuis de broek aan heeft. Daar moet ze wel mee oppassen, dat ze Willem-Alexander niet al te veel gaat overschaduwen. Want dat trekt de Story-lezeres niet.’

En jij?

‘Ik vind haar wel leuk, maar ik ben zwaar republikein. De monarchie is niet meer dan een overgefinancierde operette. Maar de meerderheid in Nederland vindt het goed, dus wie ben ik om daar iets van te zeggen?’

En je eigen leven, zou dat ook interessant zijn voor de cover van een ‘entertainmentblad’?

‘Niet echt. Ik ben best een nette jongen, goed opgevoed ook. Verder zal ik niet snel op plekken aan de lampen hangen waar je liever niet gezien wil worden. En ik ben gelukkig getrouwd. Dat scheelt ook.’

Maar stel je voor, je trekt van deur tot deur om je behoeftes te bevredigen...

‘Dat is sciencefiction, hè, wat je nu zegt...’

...zou je dan op de cover van Privé of Weekend terechtkomen als je zou worden betrapt?

‘Nee. Dat komt omdat wij een soort van ongeschreven regel hebben dat we niet zo snel dingen over elkaar publiceren. Bovendien ben ik natuurlijk niet een heel bekend persoon. Ik denk niet dat heel veel mensen mij kennen.’

Als onze fotograaf met nieuwswaardige foto’s komt van de Oranjes, dan kun je die hele mediacode in een plek steken waar de zon nooit schijnt

och ben je dankzij Shownieuws, waar je regelmatig aan de desk staat, wel bekender geworden.

‘Ja, dat merk ik wel, hoeveel impact tv nog steeds heeft. Laatst nog, in Zwolle. Kwamen ze bij een tankstation zelfs uit de keuken lopen, omdat ik koffie en een gevulde koek stond af te rekenen.’

Wat denk je dan?

‘Prachtig natuurlijk, ook omdat ik dat soort dingen nooit eerder heb meegemaakt. En het is ook wel weer goed. Dan weet je tenminste wat de BN’ers meemaken waar we over schrijven.’

En wat als ze dan sneaky een foto van je maken?

‘Als ze dat leuk vinden, moeten ze dat gewoon doen. Zou mij natuurlijk ook niet mogen uitmaken. Dat zou wel heel hypocriet zijn. Wat ik wel treurig vind, zijn de ‘grappen’ die over mijn achternaam worden gemaakt.’

Guido den Aansteller...

‘Ja, maar díe vond ik wel weer fantastisch. Zo werd ik genoemd in Donald Duck. Maar voor de rest? Het is allemaal zo kinderachtig. Grappen als Guido den Aftrekker, ik heb ze inmiddels al honderd keer gehoord. Wees dan creatief, denk ik dan. Zoals de moeder van mijn jeugdvriendinnetje. Toen ik haar voor het eerst belde, schalde haar ma door het trappenhuis dat ze ene Guus Aanhangmotor aan de lijn had. Dat vond ik wel weer geestig. Maar wat daarna kwam, is van tenenkrommend niveau.’

NIEUWE REVU ONTMOET GUIDO DEN AANTREKKER

Wanneer? Halverwege maart, op het moment dat André Hazes, tijdelijk of niet, weer terug is bij zijn Monique. Waar? Op zijn werkkamer in het Sanoma-pand in Hoofddorp, met aan de muur de covers van de beste verkopende nummers van 2017, 2018 en 2019. Natuurlijk, daar is hij trots op, al is hij minstens zo trots dat de oplagecijfers al een tijdje een stijgende lijn vertonen. Dus je hoeft je ook niet meer te schamen als je op een verjaardagsfeestje zegt dat je de hoofdredacteur van Story bent? ‘Oh, maar dat is nooit aan de orde geweest. Weet je wat er meestal op zo’n feestje gebeurt? In het begin kijken ze de kat uit de boom, maar aan het einde van de avond staat iedereen om me heen en willen ze de laatste roddels horen. Die ik uiteraard niet allemaal vertel. Koop woensdag Story, zeg ik dan, dan kun je alles lezen.’