Rik Felderhof: 'Ik droom nog vaak dat ik aan het interviewen ben' 

Nieuw seizoen, nieuwe gasten?
‘Niets van dat alles. We gaan terugblikken. Museum Beeld & Geluid, op het Mediapark in Hilversum, heeft me gevraagd om terug te gaan naar de Côte d’Azur en herinneringen op te halen aan veertien seizoenen Villa Felderhof. Jaren waarin we memorabele gesprekken voerden met onder anderen Caroline Kaart, Bart de Graaff, Liesbeth List, Pim Fortuyn, Els Borst en André Hazes. Ik bezoek opnieuw de begraafplaatsen, het zwembad en de tafel tussen de wijngaarden. Hopelijk ziet een omroep er ook iets in om het uit te zenden. En dan het liefst bij de NCRV waar het al die jaren te zien is geweest. Er moet dan wel wat meer schot komen in het beschikbaar stellen van fragmenten. Daar wordt namelijk ontzettend moeilijk over gedaan.’

Je werkte veertig jaar bij de omroep. Een relikwie daarvan staat in een hoek van je tuin.
‘De rieten stoel uit het gelijknamige interviewprogramma. Overal is die zetel geweest, nu is hij vies en half vergaan. Overwoekerd door groen heeft ie zijn laatste rustplaats gevonden. Zijn huidige staat zie ik als mooie symboliek voor de vergankelijkheid van het leven. Vooruitkijkend blijft er steeds minder perspectief over. De toekomst wordt karig en dus leef ik op urgente en dierbare herinneringen. Toen ik abraham zag, vond ik dat meer een leeftijd voor mijn vader. Toen kwam zestig en dacht ik vooral aan opa. Alsof jaren dagen zijn, ben ik inmiddels aangekomen op de 75ste etage van mijn leven en heb ik meer zicht op het bestaan. De gewassen die ik lang had uitstaan, mag ik gaan oogsten. Achteroverleunend en weemoedig herinneringen ophalen.’

Met een niet te stoppen wens je passie te blijven uitvoeren?
‘Als programmamaker of journalist kun je niet op vrijdagmiddag om twee uur eventjes de knop omzetten. Nieuwe inspiratie, nieuwe ideeën, ze houden geen rekening met het uur op de klok. Het bepaalt in hoge mate m’n identiteit. Mijn werk was altijd pittig aanpoten, maar het voelde nooit als een verplichting. Familie en vrienden zijn de pijlers van mijn bestaan, maar de microfoon, camera en pen zijn de attributen die mijn leven glans geven. Langzaam wordt dat minder.’

Is dat niet de essentie van het leven?
‘Eindeloos maakt minder heftig. Dat is een feit. De andere kant van de medaille is dat je met een voldaan gevoel kunt terugkijken. Het leven verandert wanneer je niet meer dagelijks bezig bent met het verwezenlijken van een droom. De focus verschuift naar het bijhouden van de tuin met een knippertje. In het gras sluit ik vriendschap met de vogels en begeef ik mij in een soort volière. Er komen roodborstjes voorbij, eksters en in de spar bouwen zij een penthouse. Ze krijgen jongen die leren vliegen. Met name tijdens de coronaperiode maakte mij dat zowel blij als eenzaam. Ik miste weleens een bemoedigend woord.’

‘Vooruitkijkend blijft er steeds minder perspectief over. De toekomst wordt karig en dus leef ik op urgente en dierbare herinneringen’

Met wie sprak je wel?
‘Met de hele hofhouding van de paus. Niet echt, maar in gedachten en op papier. Ik schreef een verhaal over diens banketbakker, die elke vrijdag gebak kwam brengen in een speciale auto met veren en klassieke muziek. Omdat de taartjes daar zo van houden. En dus zette hij die muziek dagelijks weer op. Dat heb ik later uitgebreid met anekdotes over zijn schoenmaker, kok, zuster en lijfwacht, waarmee ik de paus dingen kon laten zeggen die ik graag wilde horen.’

Zoals?
‘Dat iedereen welkom is onder de regenboog van God. Welke geaardheid of culturele achtergrond je ook hebt. Zelf heeft de paus die boodschap al verkondigd, maar ik vond dat deze nóg duidelijker mocht doorklinken. Het eerste deel (The Vatican Tales, red.) is uitverkocht, het tweede deel in de maak. Hierin komen zijn familie en zogenaamde oude verkering aan bod. Ik hoop dat mijn verhalen anderen raken, maar ik ga er nooit van uit.’

Benieuwd naar de rest van het interview? Je leest 't in de nieuwste Revu. Vanaf vandaag verkrijgbaar!