Bart Nijman: 'Het enige dat studenten bereiken, is een normalisering van jodenhaat'

Het meest fascinerend aan de ‘studentenprotesten’ voor de Palestijnse zaak moet toch wel de openlijke en zeer schaamteloze omkering van oorzaak en gevolg zijn, en de parallel die daarmee met Gaza en Hamas getrokken kan worden. Studenten, beroepsactivisten en aangespoelde opportunisten bezetten universiteitsgebouwen en beginnen onder het scanderen van opruiende, vaak antisemitische leuzen aan het barricaderen en vandaliseren van hun eigen tijdelijke leefomgeving. Het universiteitsbestuur, de gemeente en de politie worden vanuit hun vervuilde enclave geïntimideerd, beschuldigd van fascisme en uitgescholden. Zeg maar zoals Hamas zich in hun shithole wannabe vrijstaat achter de eigen bevolking verschuilt en dag in dag uit dood en verderf richting Israël staat te scanderen.

Er worden door gemaskerde lafaards eisen gesteld, waar beschaafde mensen nog naar bereid zijn te luisteren ook. Ondertussen gaan de vernielingen door en wanneer de opponent zich voldoende getergd weet om in te grijpen, beginnen de meute demonstranten en hun medestanders als speenvarkens te krijsen over dictatoriaal politiegeweld tegen vreedzame verzetsstrijders die voor de goede zaak op de zelf opgeworpen barricades zijn geklommen. Hier zie je de omkering van acties en consequenties, en het verwerpen van eigen verantwoordelijkheid.

Een paar dagen later is de zichzelf vervullende voorspelling een feit, wanneer oproerkraaiers niet meer voor een ‘free free Palestine’ opkomen, maar een demonstratie opstarten tegen het vermeende politiegeweld dat hun eigen narcistische ikje ten deel is gevallen - een protest dat na nieuwe vernielingen, vandalisme en intimidatie van pers en personen ditmaal veel sneller en met gericht ingrijpen de kop werd ingedrukt.

Tim Hofman stond klaar met een kladblok om als een soort waarnemer van de Verenigde Naties het zelfbeklag op te nemen van agressieve hooligans die zichzelf een pertinente slachtofferrol hebben toebedeeld. Of toebedeeld hebben gekregen, want je hoort in de media hun universitair docenten, en leest op sociale media zelfs hun ouders, de meest uitzinnige beweringen doen over ‘dictatuur’ en ‘politiegeweld’ tegen ‘vreedzame protesten’. Het lijkt erop dat we te maken hebben met een generatie retorisch gehandicapte jongvolwassenen die thuis te weinig ‘nee’ te horen gekregen hebben en op school te vaak een slachtoffernarratief krijgen voorgeschreven. Ook hier tekent zich een parallel met Palestina af, waar kindertjes thuis en op UNRWA-scholen leren dat bevrijding pas kan volgen nadat het joodse juk is afgeworpen. Het slachtoffer kan daarin geen dader zijn, en iedere daad is er eentje van verzet.

Het enige waar de Palestijnen zich niet op kunnen beroepen, is de absolute decadentie van de Westerse opstandeling. Die kunnen zich, in tegenstelling tot de belegerde Gazanen, permitteren om hun steun voor de Palestijnse zaak gratuit te laten wapperen, als een vlaggetje van deugdzaamheid. Maar met hun opruiende vandalisme is geen Palestijns kind getroost. Het enige dat ze bereiken, is een normalisering van jodenhaat.