Bart Nijman: 'Vreselijk, dat gejammer of een PVV'er wel of niet naar Keti Koti mag'

Een verstikkende ziekte van deze tijd is dat dreinende minderheden in wisselende samenstellingen continu verlangen dat ánderen zich zouden moeten schamen voor particuliere opvattingen, wanneer die uitingen niet in het knellende corset van politieke correctheid passen.

Marjolein Faber van de PVV bijvoorbeeld, gebruikte in het verleden regelmatig harde, rechtlijnige taal over de gevolgen van migratie en islamisering en zou, van niemand in het bijzonder, maar uit naam van de dwingende fatsoensjihad die het publieke debat al decennialang in een donkere tunnel gegijzeld houdt, haar woorden moeten terugnemen als ze minister van Migratie wil kunnen worden. De vleesgeworden strak gesteven en hoog dichtgeknoopte blouse weigerde voor de dwingende camera’s van het verzamelde biechtgilde om ‘uitspraken uit het verleden te recenseren’ en steeg daarmee in mijn achting.

Is Marjolein Faber een prettig mens? Ik denk het niet. Maar ze wordt als minister gezagvoerder over een splijtende crisis waarin al jaren door laffe moppen gedweild wordt met de kraan open. Als ze bij het eerste de beste morele appèl al door de knietjes zou gaan voor de dikke zuiglul van de deugkerk, zou ze zichzelf acuut ongeschikt hebben verklaard voor haar ministerspost. Oordelen over haar functioneren volgen nadat ze eenmaal begonnen is aan haar nieuwe baan.

Erger nog is de terugkerende jammerklacht over Kamervoorzitter Martin Bosma. Wanneer die uit hoofde van zijn (apolitieke!) democratische functie iets officieels moet bijwonen, stijgt met regelmaat uit wisselende minderheden gemor op. Een PVV’er bij de Dodenherdenking, Moeten We Dat Wel Willen? Een PVV’er bij de herdenking van de Februaristaking, Hoe Rijmt Dat Met Zijn Eigen Retoriek Van Uitsluiting En Islamofobie? Of de nieuwste kaart in dit kwartetspel voor obligate kwets: een PVV’er die tijdens Keti Koti een krans legt, Terwijl Hij Tegen Excuses Voor Het Slavernijverleden Was?

Ook aan Bosma is gevraagd om ‘te reflecteren en excuses te maken’ voor gedane uitspraken als Kamerlid. Als voorzitter verklaarde hij het zich niet te kunnen heugen wanneer iemand in zijn ambt ooit eerder om reflectie is gevraagd. Dat komt wellicht omdat zijn voorgangers zich keurig geprogrammeerd aan de etiquette van het correcte knipmes hielden en Bosma – als vrij burger in een open democratie – weleens een afwijkende mening formuleerde.

Belangrijker nu is dat niet zijn mening van weleer, maar zijn functie van vandaag zijn agenda bepaalt. En niemand vraagt aan Bosma of hij zelf eigenlijk wel zin heeft om in één beeld gevangen te worden met polariserende figuren als Akwasi (geweldsoproeper), Gloria Wekker (racist) of Jerry Afriyie (cultuurvernieler), ondertekenaars van de oproep om hem te weren bij de herdenking.

Maar Bosma is een professional. Die zwijgt, legt een krans en vertegenwoordigt de Tweede Kamer op neutrale wijze. En daarmee staat hij mijlenver boven het narcisme van de negatieve aandacht.