Het nadert de feestdagen, najaarsstormen teisteren het laagland maar langzaam lichten de etalages op in kerstige sferen. Het werpt een geborgen gezelligheid vooruit en het zou me een lief ding zijn als die sfeer ook mij wist te omhelzen.
Hou elkaar vast en geef om elkaar, luidt immers het manische mantra van een wankele elitekaste die allengs onvaster op eigen benen staat. We moeten verbinding zoeken in solidariteit, mogen niet wegkijken bij de communale pijn van de ander en vooral geen in Nederland aanwezige bevolkingsgroepen een participerend aandeel aanwrijven in oorlogen heinde en ver. Maar hoe doe je dat, als een deel van die bevolkingsgroepen zichzelf altoos agressiever kenbaar maakt als actief aandeelhouder in een strijd die veel minder ver is gebleken dan de maatgevende kaste zich wenst?
Was eerst Frans Timmermans het vleesgeworden symbool van opgeblazen leegte, die met zijn galmende aantijgingen in sentimentele taal jegens iedereen die wel eens rechtse retoriek bedrijft vergeefs de suggestie van een solide links verhaal probeerde te wekken; inmiddels heeft Femke Halsema dat stokje met verve overgenomen. Meer dan een jaar lang was de burgemeester van Amsterdam patroonheilige over het demonstratierecht en mocht iedere al dan niet islamitische antisemiet vooraan staan bij elke Joodse aangelegenheid om argeloze museumgangers of treurende terreuraanslagherdenkers een genocide aan te wrijven.
Maar du moment dat christenen uit de provincie zich in de hoofdstad willen verzamelen voor een steunbetuiging aan de Joodse medemens, die de stad en haar ingebakken medialand zelf zo opzichtig nagelaten hebben, hapert Halsema’s beveiligingsapparaat in het handhaven van haar ijzeren demonstratierechten. Ze kan hen niet beveiligen. Zegt ze.
In willekeur vindt men geen geborgenheid.
Het ook reeds jarenlang onheus bejegende Sinterklaasfeest is nabij, daar wacht doorgaans het lekkers en de surprises. En zolang het rijmt, hoeft waarheid de verwoording van een goed Sinterklaasgedicht niet in de weg staan. De werkelijkheid die ons echter wordt opgelegd via gelijkgeschakelde media en gesanctioneerde kanalen van gesubsidieerd activisme, rijmt desondanks steeds minder met de waarheid: er is een groot probleem met integratie in de mores van ons land en met de acceptatie van kernwaarden van de westerse samenleving, en dat vreet van binnenuit aan de sociale solidariteit.
Het mag geen surprise meer heten want het stond en staat al jaren geschreven op muren en glazen, maar zolang de aan het elite-narratief verpande drukinkt zich diep in deug blijft dompelen om alle alerte burgers die deze maatschappelijke zwanenzang onder woorden proberen te brengen af te schilderen als gekken en dwazen, zal die realiteit slechts met de roe van fatsoen worden onthaald.
Wat we met gemak hadden kunnen winnen, waren we bijtijds begonnen, is nu een strijd tegen de klok: weldra is niet alleen solidariteit maar ook geborgenheid toekomende verleden tijd.
- ANP