Nick Schilder (41) over Nick 2.0: 'In het begin dacht men: waar is die gozer mee bezig?'

Nieuwe Revu ontmoet Nick Schilder
Waar? Volendam, where else? Nog iets genuttigd? Thee, koffie. Verder nog iets? Zodra de verse leesmap in huize Schilder op de mat plofte vroeger, rende de jonge Nick erheen om de Nieuwe Revu eruit te vissen. Zijn favoriete magazine. Hij las ieder verhaal van A tot Z en is nog steeds fan van de scherpe koppen en prikkelende vragen. Zijn woorden hè, niet die van ons. We voelen ons gevleid en maken daarom graag nog een beetje extra reclame voor het eerste soloalbum van Nick: Shatterproof, met energieke festival-anthems en akoestische ballads. Wil je Nick 2.0. live zien? Dat kan, zijn clubtour is in volle gang. Op nickschilder.nl scoor je tickets.

Hoe is het om helemaal alleen het podium op te stappen?
‘Dit is het moment waar ik twee jaar naartoe heb gewerkt. Ik heb er bewust voor gekozen om niet meer met dezelfde band op te treden als hiervoor. Het moest echt een nieuw hoofdstuk worden. Ik dacht: moet ik dan wel weer kiezen voor het bekende format van drummer, toetsenist en bassist? Het voelde alsof dat zo standaard was, terwijl ik iets nieuws wilde uitproberen. In de studio werk ik met dj-achtige producers om een bepaalde elektronische gelaagdheid te creëren. Dat specifieke geluid wilde ik vertalen naar een liveconcert, maar ik vond het te kort door de bocht om gewoon een dj-booth op het podium te zetten en daar met een gitaar overheen te spelen. Op een bepaald moment kwam ik op het idee om met een soort van looptechniek te gaan werken, waarbij ik live een drumtrack inspeel, een baslijn toevoeg en daar gitaarlagen overheen bouw. Een beetje zoals Ed Sheeran, maar dan met een elektronische twist in plaats van een akoestische gitaar.’

‘In het begin dacht iedereen in mijn team: waar is die gozer mee bezig? En nog steeds is er veel scepsis van mensen om me heen’

Sta je als een echte dj in je booth: koptelefoon op je hoofd, handjes in de lucht?
‘Nee, nee. Ik maak gebruik van de dynamiek die het optreden van een dj heeft, zonder dat ik mezelf wil neerzetten als dj. Aan mijn rechterkant staat de dj-booth, aan de linkerkant m’n loopbooth met alle apparatuur die ik daarvoor nodig heb. Ik sta in het midden met mijn gitaar, omgeven door die twee desks die ik met mijn handen kan bedienen. Wat ik heel grappig vind, is dat ik om dit voor elkaar te krijgen in alle uithoeken van Nederland ben gaan zoeken naar expertise. Ik moest mezelf vanaf nul in de techniek verdiepen en uiteindelijk werk ik nu met een team van jonge Volendamse jongens die overal verstand van hebben, van hardstyle-dj’s tot technische masterminds. Dat vind ik ironisch, want ik had nooit verwacht dat ik zo dicht bij huis de juiste mensen zou vinden.’

Heb je het dj’en al helemaal onder de knie?
‘Er kan van alles misgaan – en dat gebeurt ook. Soms crasht het systeem op onverklaarbare wijze en loopt de laptop vast. Ik ben nog steeds aan het leren wat ik op zulke momenten moet doen. Blijven ademen, dat sowieso. En niet in paniek raken omdat er een zaal vol mensen staat te wachten. Het is allemaal heel stressvol, maar daardoor ook leuk. Optreden voor popzalen is niet iets wat binnen mijn comfortzone valt en ik had geen idee wat ik moest verwachten toen ik deze tour aankondigde, maar het gaat harder dan ik had gehoopt.

Nogmaals: ik wil niet doen alsof ik ineens dj ben geworden. Ik vind het belangrijk om tussen de nummers door een stukje storytelling te doen, dus ik praat met het publiek en vertel hoe mijn dag in die stad was. Contact maken en verbinding leggen, is wat ik het liefst doe en wat ik blijf doen. Dat betekent dat ik sommige dingen ook gewoon van tevoren klaarzet. Ik speel veel live in, maar ik gebruik net als een dj ook gewoon een backing track. In het begin dacht iedereen in mijn team: waar is die gozer mee bezig? En nog steeds is er veel scepsis van mensen om me heen die zeggen: “Ik weet het niet hoor, gaat het wel lukken om de aandacht van je publiek op deze manier vast te houden, blijft dit wel spannend?” Om die reden hebben we een aantal try-outs ingepland. We gaan het zien.’

Waarom maak je het jezelf in vredesnaam zo moeilijk?
‘Ik heb altijd het privilege gehad met de beste muzikanten te mogen werken en ik zal dat zeker ook blijven doen in de toekomst. Maar deze manier van optreden heb ik vooral ontwikkeld om even iets totaal anders te doen en te kunnen verrassen. Het heeft ook te maken met een bepaalde drang naar vrijheid, denk ik. Ik ben al lang gevorderd in mijn carrière en sta al heel lang met een band op het podium. Het is interessant om te kijken wat er gebeurt als je alles op z’n kop zet. Iets te doen wat niet wordt gedaan. We zijn echt aan het pionieren geweest en ik heb zeker tachtig keer gedacht: ik ga dit niet meer doen, we stoppen ermee. Maar tegelijk opent zich een heel nieuwe wereld voor me. Alleen al dat ik nu Engelstalig zing, zorgt ervoor dat ik zoveel meer mogelijkheden heb op het gebied van tekstschrijven.

Doordat ik geen hele band om me heen heb, kan ik ook veel sneller bewegen. M’n debuutalbum Shatterproof deed het heel goed in Italië en er zijn gesprekken over optreden op een festival daar. Niet als headliner, maar gewoon om vier uur ’s middags. Daar kan ik nu gewoon in m’n eentje heel onafhankelijk naartoe om als het moet voor niks een uurtje te spelen. Ik merk gewoon dat deze nieuwe manier van werken mij heel erg prikkelt. Soms voel ik mezelf echt weer die 17-jarige jongen met een gitaar op schoot die ineens een origineel ideetje maakt. Het enthousiasme uit dat hele prille begin komt terug. Er kunnen nog zoveel mensen om me heen zijn die zeggen: “Nick jongen, zet een band neer, dat vindt je publiek leuk,” maar ik voel heel sterk: ik moet dit proberen. Ik wil mensen verrassen, kijken of dit lukt. Op die bladzijde ben ik nu.’

Hoe ga je om met de druk die deze nieuwe aanpak met zich meebrengt?
‘Die druk is er zeker. Mijn team zegt vaak: “Nick, we willen dat je internationaal succes boekt, dat is waar we voor gaan.” Dat past ook bij wat mijn platenlabel Armada doet en waar zij aan gewend zijn. Het is verleidelijk om steeds het gaspedaal in te trappen en door te blijven gaan, vooral als het goed gaat en er kansen blijven komen. Maar ik leer nu om af en toe even gas terug te nemen en op het rempedaal te trappen, zodat ik niet constant in dat hoge tempo blijf zitten. Ik merk dat ik momenten nodig heb om bewust tijd vrij te maken voor andere dingen dan werk. Dat betekent dat ik niet altijd maar productief hoef te zijn en tijd moet nemen om met vrienden af te spreken of gewoon even met mijn gezin door te brengen. Die balans is belangrijk, want anders komen de simpele, maar belangrijke dingen onder druk te staan. Het blijft een valkuil voor me, maar ik word er steeds beter in om te voelen wanneer ik moet pauzeren en niet alleen maar door moet rennen.’

Helpt het om elke ochtend in een ijsbad te liggen?
‘Haha ja, ik heb er eentje in mijn achtertuin. Voor iedereen werkt het anders, maar voor mij is een ijsbad een fantastisch ritueel. Elke keer dat je erin gaat, vooral die eerste minuut, is een uitdaging. Je komt net uit een warm bed en je hele lichaam schreeuwt: nee, dit wil ik niet! Als ik in dat 5 graden koude water stap, voel ik meteen de neiging om snel te gaan ademhalen, omdat mijn lichaam alleen maar denkt: ik wil eruit! Je lichaam verzet zich, maar als ik rustig blijf ademhalen en door die stressvolle eerste minuut heen kom, verandert alles en merk ik dat ik het kan omarmen. Wanneer ik uit het ijsbad stap, voel ik meteen het effect. Mijn serotonine schiet omhoog en ik krijg ineens zoveel zin om de dag te beginnen. Het ontspant me, maakt me alert en die gloed blijft de hele dag hangen. Zelfs nu, uren later, voel ik nog dat ik vanmorgen in dat ijsbad heb gezeten.’

En je mediteert ook nog.
‘In coronatijd ben ik begonnen met Vipassana-meditatie, een methode die heel down-to-earth is en niet religieus. Het voelt meer als een training voor je geest. Meestal lukt het me niet om dat al te doen voordat de kinderen wakker zijn, want ik werk vaak tot laat in de avond. De 5am-club is niets voor mij, al zie ik er zeker de voordelen van in. Maar qua energieniveau kan ik dat niet opbrengen. Meestal ga ik het ijsbad in zodra de kinderen naar school zijn, daarna mediteer ik, elke dag een uur.’

Je klinkt idioot gedisciplineerd...
‘Ik wil kijken of ik mijn beste liedjes ooit kan maken, maar ik wil niet dat die ambitie ten koste van mijn omgeving gaat. Daarom heb ik een aantal aanpassingen gemaakt. Ik doe ook ongeveer vijf keer per week aan krachttraining, omdat ik merk dat ik het daar heel goed op doe. Hardlopen ben ik de laatste maanden weer aan het opbouwen en ik probeer elke dag veel buiten te zijn. Als ik een telefonische meeting heb, dan doe ik dat terwijl ik ondertussen buiten een wandeling maak. Alcohol drink ik al een hele tijd bijna niet meer, hooguit sporadisch op een feestje. Ik zie mezelf wel als iemand met discipline en vastberadenheid, maar ik heb ook een aantal mechanieken in m’n leven geïntegreerd om mezelf bepaalde nieuwe routines eigen te maken en – belangrijker nog – vol te kunnen houden.’

Verklap even voor ons, wat is je geheim?
‘Ik zou hier een hele TED-talk over kunnen houden, maar er zijn twee dingen die voor mij echt werken. Als ik bijvoorbeeld geen zin heb om te trainen, zeg ik tegen mezelf: oké, je gaat 20 minuten een work-out doen. Als je daarna echt geen zin meer hebt, mag je stoppen. De truc is dat je jezelf positief voor de gek houdt, want na 20 minuten ben je meestal al in de flow en wil je niet meer stoppen. Je hebt je sportkleding al aan en stoppen voelt als verspilling van de moeite. Hetzelfde geldt voor het ijsbad. De eerste minuut is intens en voelt verschrikkelijk, daarom zeg ik altijd tegen mezelf: na 1,5 minuut mag je eruit als je echt niet meer kunt. Maar dat gebeurt bijna nooit, want na die tijd is je lichaam al aan het wennen en wordt het iets dragelijker. Die truc helpt om door te zetten en werkt ook voor andere dingen, zoals mediteren. Ik had veel gelezen over de voordelen daarvan, dus in coronatijd besloot ik om het serieus te gaan proberen: elke dag een uur mediteren, zes weken lang. Na die zes weken merkte ik zulke enorme positieve effecten dat meditatie een vast onderdeel van mijn routine bleef. Het helpt enorm als je voor jezelf een duidelijke eindstreep vastlegt, net zoals een trainer in de sportschool die zegt wanneer je klaar bent.’

Wat voor goeds brengt mediteren jou allemaal?
‘In de westerse wereld zijn we gewend om veel vanuit het hoofd en ratio te doen; de prefrontale cortex is dominant. Dat is ook logisch, gezien hoe onze maatschappij is ingericht. Met meditatie train je jezelf om die dominantie te doorbreken en je ego wat los te laten. Een simpele techniek daarbij is steeds teruggaan naar je ademhaling. Je krijgt onvermijdelijk een gedachtestorm, maar het idee is om die gedachten los te laten en weer terug te keren naar je ademhaling. Op die manier leer je jezelf niet te laten leiden door de constante innerlijke monoloog, die vaak niet zo positief is. Wat ik hierdoor ervaar, is dat ik minder stress heb, meer overzicht heb en kalmer en geduldiger ben. Mentaal voel ik me veel stabieler dan voordat ik begon met mediteren. Mensen om me heen merken het ook en zeggen dat ik rustiger en positiever ben.’

Ben jij een stresskip?
‘Het is niet zo dat ik snel angstig ben of me over van alles en nog wat zorgen maak, maar ik merk wel dat ik het prettig vind als ik minder druk en stress ervaar. Ik was 22 toen we met Nick & Simon doorbraken en sindsdien ben ik eraan gewend geraakt om veel te doen op adrenaline en cortisol. Die stofjes verdoven me op een aangename manier, waardoor ik lange dagen kan maken en bergen kan verzetten. Het is fijn om die energie en productiviteit te voelen, maar ik realiseer me steeds beter dat het soms verstandiger is om mijn rust te pakken. Zeker in zo’n fase als nu, waarin er heel veel dingen goed gaan. Dat is heel fijn, want het team is blij en iedereen is enthousiast. Maar in die positieve stress die daarbij vrijkomt, kun je jezelf ook heel erg verliezen. Uiteindelijk betaal je daar een prijs voor, of dat nu fysiek is of omdat vriendschappen verwateren.’

Wanneer is je solocarrière voor jou geslaagd?
‘Ik zou liegen als ik zou zeggen dat een internationale doorbraak niet een van mijn dromen is. Mijn doel is absoluut om te kijken of ik over de grens iets kan bereiken. In Nederland weten mensen wie ik ben en heb ik een bepaalde naam opgebouwd. Het leuke van in het buitenland spelen, is dat die reputatie er helemaal niet meer toe doet. Dat maakt het ook heel zuiver, want stel dat je dat hele BN’erschap uit de vergelijking haalt, zijn de liedjes dan dermate goed dat ze ook in Duitsland of Roemenië mensen kunnen overtuigen? Maar het is ook weer niet zo dat ik in mijn hoofd elke dag bezig ben met: ik moet het gaan maken in Italië of Engeland. Het is zo diffuus dat ik niet eens weet hoe ik daarover zou moeten dagdromen.’

‘Ik ben eraan gewend geraakt om veel te doen op adrenaline en cortisol. Die stofjes verdoven me op een aangename manier, waardoor ik lange dagen kan maken en bergen kan verzetten’

Hoe rijm je je internationale ambities met je passie voor duurzaamheid? Mag je wel vliegen van jezelf?
‘Als artiest is het makkelijk om in je enthousiasme overal heen te vliegen voor samenwerkingen en optredens. Stel dat ik bijvoorbeeld in Italië op een festival kan spelen of in een theater kan optreden – dat zou fantastisch zijn. Maar ik probeer er alert op te blijven dat ik niet onnodig veel in het vliegtuig stap. Duitsland is gelukkig prima te doen met de auto via de Autobahn en voor schrijfsessies in Londen reis ik zoveel mogelijk met de trein. Eén keer lukte dat qua schema niet en toen heb ik gevlogen. Voor een trip naar Nashville, wat met de trein natuurlijk geen optie is, zorgde ik ervoor dat ik daar schrijvers ontmoette om daarna de vervolgafspraken via Zoom te doen. Dat probeer ik vaker te doen. Het is een doel van me om meer digitale sessies in te plannen en zo onnodig reizen te beperken. Tegelijkertijd is dat niet altijd te vermijden en dan voel ik me soms hypocriet. Ik vlieg vaker dan de gemiddelde Nederlander, zeker omdat ik ook vaak in weekenden en op feestdagen werk en soms extra vakanties neem. Dat is niet ideaal, maar ik probeer het te compenseren door bijvoorbeeld een plantaardig dieet te volgen.’

Maar je hebt wel drie kinderen...
‘Haha, ja, dat wel.’

Je hebt zo’n beetje alles in je leven overhoopgegooid. Woon je nog steeds met plezier in Volendam of moet dat laatste heilige huisje er ook aan geloven?
‘In 2014 zeiden mijn vrouw Kirsten en ik tegen elkaar: we moeten ooit een keer ergens anders hebben gewoond dan in Volendam. Toen zijn we gaan rondkijken, wel enigszins in de buurt, want veel vrienden en familie wonen in Volendam. Daar gaan we wel af en toe heen, dus is het niet handig als we in Limburg gaan wonen en we wilden ook maximaal 30 minuten van Amsterdam af zitten. Een huis aan het water vinden we fijn, dus we zijn gaan kijken in Naarden en Muiden, maar tijdens die zoektocht merkten we: we zijn eigenlijk op zoek naar een soort surrogaat-Volendam, waarom gaan we dan niet gewoon op een mooie plek aan de rand van het dorp wonen? Het feit dat iedereen in Volendam blijft hangen, heeft ook een zelfversterkend effect, want het is heel comfortabel. Mijn ouders wonen 2 kilometer verderop, m’n schoonouders 5 kilometer verderop, ik heb acht jeugdvrienden op loopafstand, mijn broers op 100 meter bij mij vandaan. Dat is heel fijn en prettig, dus ik denk dat we hier nog wel even blijven.’

Wat kunnen we de komende jaren nog meer van je verwachten, naast nieuwe muziek?
‘Ik verwacht veel van Headliner, een nieuw tv-programma dat ik samen met Typhoon, Kraantje Pappie, Jacqueline Govaert en John de Mol heb ontwikkeld. Het voelt echt als iets dat me op het lijf is geschreven en ik kijk er enorm naar uit om het op te nemen. We hebben al een paar talenten gezien en het is echt anders dan The Voice. Wij zijn vanaf het begin nauw betrokken bij de selectie van de deelnemers en het programma zit vol met elementen uit de echte muziekwereld. Het gaat over de weg die muzikanten afleggen, de pieken en dalen en wat er gebeurt als je het podium op stapt en moet leveren. Dat komt begin volgend jaar op tv en ondertussen blijf ik hard werken voor elk verkocht ticket en elke play op de radio.

Het is vechten voor m’n plek, maar het lukt: ik heb al op drie festivals kunnen staan en merk dat er nu al interesse is voor volgend jaar. Ik verwacht dat de komende zomer nog drukker wordt. Daarnaast geniet ik van de internationale aandacht die er nu is – ik word benaderd door allerlei dj’s, songwriters en artiesten uit het buitenland. Ze zijn misschien niet wereldberoemd, maar het is geweldig om met hen samen te werken. Ik heb nog een lange weg te gaan en ben zeker nog niet op het niveau van toen ik met Nick & Simon op het podium stond, maar dat hoeft ook niet. Het gaat erom dat ik muziek maak waar ik in geloof en waar ik volledig achter sta. Zolang ik een goede groep mensen om me heen heb en daar voldoening uit haal, ben ik gelukkig. En als daar dan ook nog mooie dingen uit voortkomen, al is het op de lange termijn, dan is dat de kers op de taart.’