De beste linedancer van Budel

Het is een lange en pittoreske rit naar Budel-Dorplein. Dwars door de Brabantse heidevelden, door natuurgebied De Malpie, langs het Achelse Trappistenklooster, een stukje door België en weer terug. En daar, in een klein straatje aan het einde van de lange weg door de natuur, woont Roy, de voormalige beste linedancer van de wereld. Net als ik aan kom lopen, parkeert ook Roy zijn auto voor de deur. Hij verontschuldigt zich dat hij net te laat is, maar het was druk op zijn werk. Dan steekt hij de sleutel in het sleutelgat en stappen we naar binnen.

We zijn niet meer die cowboys van vroeger. Het enige waar we aan vastzitten zijn die hoed en die laarzen

Gestopt met solodans

Roys huis is leeg, kaal bijna. Nergens ligt een stapeltje post, nergens ligt troep. Geen vieze theedoeken, geen stapeltje afwas dat net niet meer in de vaatwasser paste. Roy klikt een lamp aan. Boven de kast hangt een grote schedel van een waterbuffel, onder de tv, voor de bank, staat een Playstation. Ik drink een glaasje water, Roy ook.

Dus de beste linedancer ter wereld woont in Budel?

‘Nee, nee, nee, helaas.’

Oh, je bent niet meer de beste linedancer van de wereld?

‘Nee, die woont in Valkenswaard – die heeft dit jaar gewonnen.’

God, dat zul je altijd zien. Wie is nu dan de beste?

‘Marlon Dronkers. Maar, eerlijk is eerlijk: ik ben ook gewoon gestopt.’

Oh, joh, natuurlijk. Je bent met pensioen?

‘Nee, nee, dat niet hoor, maar ik ben wel gestopt met solodans.’

Ah ja.

Even valt ons gesprek stil. Ik kijk nog een keer de ruimte rond. Op Roys memobord aan de keukenmuur staan een paar lieve berichtjes van mensen die bij hem op bezoek zijn geweest. In de hoek van de kamer, naast de televisie, staat een van zijn prijzen.

En toch vind ik het sterk dat de twee beste linedancers van de wereld in Budel en Valkenswaard wonen. Dat is gek, toch? De beste van de wereld, zeg maar.

Roy knikt en neemt een slokje water. Dan begint hij te vertellen. ‘Ja, kijk, eigenlijk zijn er dus drie verschillende bonden. We hebben een Europese bond, die mensen hadden een WK in Duitsland. En wij zitten, zeg maar, bij de Amerikaanse bond.’

Oké, dit moet ik even verwerken. Er zijn dus meerdere WK’s? Kijk, normaal gesproken ben je de beste van de wereld als je een WK wint. Toch?

‘Ja.’

Maar nu ben je een van de...

‘Van de drie.’

Ja, kijk, van de drie wereldkampioenen. En daar komt dan ook nog een soort ultieme face-offvan?

‘Nee, nee. Er zijn uiteindelijk drie wereldkampioenen, dus ja: ik ben een jaar lang wereldkampioen geweest.’

Samen met die andere twee.

‘Ja. Maar die Amerikaanse bond is wel de beste, zeg maar. De moeilijkste jury.’

Snap ik. Toch een beetje de bakermat van de country. Maar nou kijk ik een beetje om me heen, maar buiten die waterbuffel aan de muur zie ik weinig Nashville in dit huis. Bij linedancen denk ik aan mensen die een hele saloon hebben nagebouwd in hun woonkamer.

‘Het is niet dat we cowboys zijn, natuurlijk. We worden nog altijd geassocieerd met cowboys en dat zijn we absoluut niet. We doen linedance, geen country linedance. Popmuziek, ballroom, latin, hiphop. Country gaat ook met zijn tijd mee. We zijn niet meer die cowboys van vroeger. Het is niet meer zo dat we allemaal op een lijn gaan staan, hand bij de buckle, dat is gewoon niet meer. We hebben gewoon een latin body, of een ballroompak aan. Het enige waar we aan vastzitten zijn die hoed en die laarzen.’

Jezelf steeds verdedigen

Doet dat je wat, dat die sfeer er nog zo omheen hangt?

‘Ja, ja, wel. We krijgen het niet van de grond af daardoor. Je moet je steeds verdedigen. Dat stoort me gewoon. Mensen vragen me vaak: waarom doe je nooit mee met Holland’s Got Talent? Maar daar word je meteen uitgelachen. Maakt niet uit of je goed bent.’

Ik snap het. En jij bent fulltime linedancer?

‘Nee, door de week plaats ik ramen in bussen. Elke dag gaat om 06.00 uur mijn wekker. En dan, op vrijdag, dan is het tijd voor het linedancen. Maar, individueel ben ik dus helemaal gestopt. Of ja, ik zeg gestopt, maar in mijn hart nog niet. Ik heb nog zoveel werk: ik heb mijn eigen leerlingen over de hele wereld. Afgelopen weekend in Duitsland geweest. Binnenkort naar Zuid-Afrika, voor les. Zwitserland. En dan nog de gewone workshops, die komen er nog bij.’

En zo vlieg je de hele wereld over om mensen te leren linedancen? Wat een bestaan.

Roy knikt en neemt nog een slokje water. Hij zucht een keer. ‘Ja, het is zwaar. Het is eigenlijk uit de hand gelopen. Echt een uit de hand gelopen hobby.’

Kom je nog wel aan jezelf toe?

‘Nee. Nee, daarom ben ik ook gestopt met mijn solo-dansen. Maar nu wil ik eigenlijk toch wel weer wereldkampioen worden, maar dan met duo-linedance. Dus, nou ja, nee: ik heb geen sociaal leven. Helemaal niet. Als ik thuiskom, ben ik total loss. Ik val zo, als jij weg bent, op de bank in slaap.’

Ondoorleefd

Ben je niet bang dat je op een dag instort?

‘Ja, daar ben ik wel bang voor, ja.’ Roy valt even stil, en kijkt zijn eigen inmiddels donker geworden huis eens rond. Dan ademt hij een keer diep in en uit. ‘Ik kom hier helemaal niet aan poetsen toe, bijvoorbeeld. Ik woon hier een jaar. Maar het is nog niet eens af.’

Ik knik. Ik snap wat Roy bedoelt. Het kan de lichtval zijn, of een lange dag ramen zetten bij de busmaatschappij, maar Roy ziet er inderdaad vermoeid uit.

Je huis ziet er inderdaad wel een beetje ondoorleefd uit.

‘Ik ben hier alleen ‘s avonds, om te eten, te slapen en te douchen. Komend weekend vlieg ik meteen op vrijdag alweer.’

Allemaal uit liefde voor linedance?

‘Dat geeft me energie. Uiteindelijk, ondanks alles, geeft dat me altijd weer energie.’