'Angst heeft de wapenwedloop onder kinderen in gang gezet'

Oom Agent luidt den noodklok: de jeugd van tegenwoordig – al dan niet met (groot)ouders geboren in een ver buitenland – steekt malkander massaal met messen overhoop als ware het een oud-Hollandsch potje ezeltje-prik. Schijnt dat die gassies vanaf zo ongeveer hun elfde steeds vaker buiten spelen met een steekwapen op zak en zoals Jezus al zei in Mattheüs boek 26, vers 52: ‘Live by the sword, die by the sword.’

Knee-jerk-reactie van dom-rechts: ‘Marokkanen! Het zijn allemaal, stuk voor stuk en zonder enige uitzondering Marokkanen!’ Geen verrassing natuurlijk, in de lodderige ogen van het door PVV en FvD verblinde volk zijn Marokkanen de oorzaak van ieder probleem, of dat nu een stijging van het aantal ‘steekincidenten’ betreft, of het uitsterven van de reuzenpanda.

Anderen roepen pats boem: ‘Verbieden!’ Een verbod op het buitenshuis messen meeslepen lijkt een logische oplossing, maar blijkt toch lastig: je moet tenslotte in je pauze een appeltje mogen kunnen schillen, niet? Een fruitmesje zou dus wel moeten mogen, maar wat zet je dan in de wet? Mes met lemmet van maximaal zes centimeter wel toegestaan? Als je ’m in je nek krijgt, is dat nog altijd zes centimeter te veel. En dan heb je het nog niet eens over de vraag hoe zo’n wet te handhaven. Of heb ik het nieuwsbericht gemist dat Rutte III tig extra miljoenen vrijmaakt voor meer blauw op straat?

De eerste stap naar een oplossing is denk ik de vraag stellen: waarom? Waarom neemt een 13-jarige mama’s keukenmes mee naar school? Mijn oma – halverwege de negentig – spelt dagelijks de krant, een dagblad dat veel aandacht besteedt aan het kleinere, binnenlandse nieuws en dus ook aan iedere steekpartij, of er nu iemand wordt geprikt in Terneuzen of in Pieterburen, m’n oma krijgt het mee. Zo is ze er ondertussen zo’n beetje van overtuigd dat ook bij haar in het dorp iedereen met een Bowie-knife rondloopt en hoewel het een ouwe taaie is, die oma van mij, wordt ze daar toch een tikkie angstig van.

Grappig is, dat toen ie nog leefde, het juist haar man was die met een mes de straat op ging. Mijn opa was boer en als ie weer eens cash een partij aardappels had verkocht, bracht ie het geld naar de bank, de biljetten in z’n ene zak, een schilmes met een kurk op de punt in de andere. Uit angst beroofd te worden, ging hij gewapend over straat.

Ik denk dat kinderen om dezelfde reden met een mes op pad gaan: angst. Als je weet dat die ene klasgenoot die de pik op je heeft met een mes loopt, dan moet jij er ook een en liefst een grotere. Dat gaat natuurlijk gepaard met een hoop stoerdoenerij, maar het is angst die deze wapenwedloop in gang heeft gezet en in gang houdt. Haal die angst weg en je lost het messenprobleem op, al is dat stukken makkelijker gezegd dan gedaan.