'Gelukkig kunnen we in tijden van corona nog lachen om de implosie van Denk'

Beste leden van Denk,

Gelukkig: er valt toch nog iets te lachen in tijden van corona. We zijn namelijk live getuige van de implosie van Denk, in het Nederlands parlement vertegenwoordigd door drie driftige alfa-mannetjes. Daarvoor zaten Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk bij de PvdA, die zich hopelijk de rest van zijn bestaan drie keer bedenkt voor er weer plaatsen op de kandidatenlijst worden uitgedeeld uit hoop op cliëntelisme. Toen de twee opstapten bij de PvdA namen ze hun zetel mee. Zeteldiefstal is zelden een goede start voor een partij. 

Voor ‎Recep Tayyip Erdogan zal het een fijn idee zijn dat zijn Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling ook een stem in het Nederlands parlement heeft, maar Nederland kent Denk vooral van aanvaringen met Kamervoorzitter Khadija Arib, die al sinds 2015 tevergeefs probeert enige etiquette en welgemanierdheid bij te brengen aan het stuurse trio. Tevergeefs: de enige gemoedstoestanden die de drie uitventen zijn de slachtofferrol, de verongelijktheid en de onbeschoftheid zelve. 

Voor een buitenstaander, en geen enkel beschaafd mens zou bij Denk iets anders willen zijn dan dat, leken de drie Denk-mannen een gesloten front tegen de buitenwereld. Tot nu. Eerst was er het verhaal in HP/De Tijd over het ‘grensoverschrijdend gedrag’ van Kuzu tegenover een jonge vrouw waarmee hij een affaire had. Dit speelde in 2018, maar nu zou Öztürk de affaire gebruiken om hem te laten opstappen. Deze week kwam de verklaring van Kuzu via Facebook, pathetisch voorafgegaan én afgesloten door het meest misbruikte citaat van Nietzsche aller tijden: ‘Alles wat mij niet doodt, maakt me sterker.’ 

Die verklaring van Kuzu, opgeschreven in het onbeholpen proza van de man die denkt dat hij aan een thriller werkt terwijl de buitenwereld er een tragikomedie in leest, staat bol van woorden als ‘ontsteltenis’, ‘onacceptabel’ en ‘saboteren’. En vooral: veel jargon van de bedrogen ex. ‘Altijd ben ik voor hem opgekomen en heb ik hem beschermd.’ Ook fraai, in deze politieke bouquetreeks: ‘Broedermoord op zijn pijnlijkst.’

Als je de lange tirade van Kuzu mag geloven, is Öztürk een ongelooflijke lul. Als je de beschuldigen van Öztürk tegen Kuzu mag geloven, is Kuzu een ongelooflijke lul. Ik ga voor de meest zekere optie: het zijn allebei ongelooflijke lullen. Maar het is vooral een geruststelling dat de meeste partijen die zijn opgetrokken uit wrok en samengesteld uit geborneerde mensen, uiteindelijk aan ruzie ten onder gaan. In die zin is Denk de Turkse Trots op Nederland. 

Op 6 juni mogen jullie, de leden van Denk, bepalen wie de allergrootste lul is en wie jullie steunen. Succes ermee. Hopelijk wordt het live gestreamd, dan staat er na 1 juni in ieder geval één zomerfestival in mijn agenda: Het Festival Der Leedvermaak. Alvast een voorspelling: de verliezer begint voor zichzelf en neemt zijn zetel mee.