RIP Hendrik Jan Korterink

Twee weken geleden kreeg ik een bericht dat las als een afscheidsbrief. Als je in een mailtje van iemand die ernstig ziek is wordt bedankt voor de fijne samenwerking, dan weet je: het einde is in zicht. En dat was het ook.

Op 6 april overleed Hendrik Jan Korterink, voor de lezers van Nieuwe Revu al vele jaren een bekende naam. Op zijn website www.misdaadjournalist.nl – waarover hij eind maart nog monter mailde dat zijn dochter Anna en zoon Christiaan ’m na zijn dood zouden voortzetten – stond een bericht over zijn overlijden. Onder de kop ‘het is hard te sterven als de lente valt’ is te lezen dat HJ rustig is gestorven en afscheid van zijn gezin heeft kunnen nemen zoals hij dat wilde. ‘Het is goed zo,’ schrijft Anna.

Voor een misdaadblog leek het me een wat poëtische kop, ‘het is hard te sterven als de lente valt’, tot ik door de honderden reacties op het bericht scrolde en zag dat een reaguurder wees op een songtekst van Jacques Brel, waaraan het refereert. Ook Le Moribond uit 1961 leest als een afscheidsbrief, van een man die sterven gaat net op het moment dat het voorjaar aanbreekt en de bloemen in bloei staan. En dat is het: dur, vertaald naar ‘hard’. Al is het juist daarom misschien ook wel het mooiste jaargetijde om te gaan. 

Het ga je goed HJ.