Eén black-out, anderhalf jaar in de bajes

Hilversumse Stephanie Post was het doelwit van een gewelddadige aanrander, maar zit nu zelf al een maand in de cel. Een zaak vol black-outs. Ook bij justitie?

https://www.youtube.com/watch?v=0zqvdP5UXIk

Stephanie Post loopt naar haar appartement aan de Emmastraat in Hilversum. Het is de vroege zondagochtend van 17 februari 2013, om een uur of vijf. Ze is met vrienden en vriendinnen wezen stappen bij danscafé Let’s Get Down in het centrum. Stephanie heeft aardig wat wijn gedronken. Eigenlijk omdat haar verjaardagsfeestje al een beetje begonnen is: de volgende dag wordt ze 22. Twee vriendinnen blijven slapen en haar nieuwe vriendje Glenn komt ook nog even langs.

Lees ook: 'Ik had standaard een halve liter GHB in mijn tas'

Aangekomen bij haar huis slaat de nacht helemaal om. ‘Toen Angelique (een van haar vriendinnen, red.) en ik de oprit naar mijn woning opliepen, zag ik een grote donkere man staan. Ik keek naar hem, hij naar mij,’ vertelt Stephanie drie jaar later aan Nieuwe Revu. ‘We moesten langs hem heen. Hij zei tegen mij: Seks, seks, seks? Ik schrok. Ik wist even niet wat ik moest doen. Naar de voordeur rennen? Ik zei dat hij moest oprotten.’

De man is zo’n twee meter lang. ‘Kaal. Zwart. Afrikaans. Grote witte ogen. In het zwart gekleed. M’n woorden hielpen niet, hij kwam naar mij toegelopen. Agressief, zwaaiend met zijn armen. Opgefokt. Hij schreeuwde Nederlands en buitenlands door elkaar. Ik verstond alleen seks, verder niks. Toen hij dicht bij mij kwam, heb ik hem met twee handen van me af geduwd. We waren allebei aan het schreeuwen. Opeens voelde ik dat ik een klap kreeg op mijn linkeroog. Met zijn vuist. Ik voelde de knokkels op mijn oogkas komen. Ik zag de klap niet aankomen. Alles werd zwart, toen zag ik lichtflitsen. Wat er toen gebeurde weet ik niet. Het volgende dat ik me kon herinneren was dat ik op de grond lag. Op mijn rug, op de oprit. Ik hoorde Angelique heel hard tegen mij schreeuwen, maar het drong niet echt door. Het klonk alsof het van ver weg kwam. Ik probeerde overeind te komen. Angelique hielp mij, ze had mijn rechterarm vast en probeerde mij omhoog te trekken.’

Beroerd

Angelique trekt haar mee naar binnen. De andere vriendin, Denise, is ook binnen en belt 112. Stephanie: ‘Het was heel hectisch allemaal. Angelique was bij mij. Ik was helemaal apathisch, ik heb alleen naar de muur gekeken, heb me omgekleed en ben op bed gaan liggen. Angelique en Denise zijn ’s nachts gebleven.’

De volgende morgen is Angelique al vroeg vertrokken, Denise is er nog. Stephanie voelt zich beroerd. ‘En dat kwam niet door de drank. Ik had vreselijk veel pijn achter op mijn hoofd en aan mijn linkeroog. Ik zag in de spiegel dat het boven mijn linkeroog rood en opgezwollen was en er waren adertjes in mijn linkeroog gesprongen. Ik was misselijk en voelde me licht in mijn hoofd. Ik had steken in mijn hoofd. Ik heb mijn vader gebeld en die is met me naar het ziekenhuis gegaan, waar bleek dat ik een hersenschudding had.’

Gebroken schedel

Daarna gaan vader en dochter naar het politiebureau om aangifte te doen van poging tot aanranding en mishandeling. Dat loopt anders af dan ze denken. Ter plekke wordt Stephanie aangehouden als verdachte. Ze moet meteen drie dagen de cel in.

Wat is er gebeurd? Stephanie is opeens zelf verdachte in de zaak waar zij aangifte voor komt doen. En de man tegen wie zij aangifte komt doen, blijkt het slachtoffer. De dan 37-jarige Osman, geboren in Soedan, is door de politie op straat aangetroffen met een gebroken schedel en kaak...

Lees het complete verhaal op BLENDLE of in de Nieuwe Revu die nu in de winkel ligt

Tekst: Hendrik Jan Korterink