'Claudia de Breij is een onaantrekkelijke pot met overgewicht'

— Pas op: satire! Elke week fileert de onderschatte Vlaamse schrijver Herman Brusselmans een overschat persoon uit de wereldgeschiedenis. ‘Een stilistische oefening in iemand uitschelden’, zoals hij het zelf noemt. Dat kun je grappig vinden, of niet. —

Claudia de Breij is een onaantrekkelijke pot met overgewicht en met een gezicht alsof er drie dagen lang een bonobo met anusproblemen op heeft gezeten. Haar kapsel lijkt gejat van een travestiet die z’n pruik gewassen heeft in gele modder uit een rivier op Saturnus.

Ze werd in Utrecht geboren op 13 mei 1975, als dochter van Sjoerd de Breij, een vanger van muizen in het Knaagdierenmuseum van Zaandam, en Sjanie de Breij-Koeterwaal, die stofzuigers verkocht op de Zwarte Cross, Pinkpop en het Mongolenfestival van Delfzijl.

De Breij ging cabaret studeren aan het Parnassos Cultuurcentrum in Utrecht, een instituut dat bekendstaat als de keet die nog nooit een grappige cabaretier heeft opgeleverd. Ze won prompt de Parnassos-prijs met haar raadseltje: ‘Het is groen en het hangt aan de muur, wat is het? Een groene muurhanger.’

De Breij redeneerde dat ze de meest komische vrouw ter wereld was, en een vrouw die zoiets denkt moet eigenlijk voor minstens twintig jaar weggeborgen worden in een dwangbuis. In Nederland echter mag zo’n griet meteen de theaters in met avondvullende shows. De Breij schudde de ene tenenkrommende voorstelling na de andere uit haar mouw, onder andere De Wilde Frisheid, over hoe leuk het is om mokkels te likken, Claudia Zuigt, over hoe goor het is om van een man fellatio cadeau te krijgen, en Hete Vrede, over hoe leuk het nogmaals is om mokkels te likken, om het even hoe die mokkels eruitzien. Lelijk, dik, behaard, puisterig, met een waterhoofd, of met stinkende voeten; want weet je wat het is: die lesbo’s zijn allang blij als een andere lesbo met hen het meurende bed wil delen.

Uit Hete Vrede werd een liedje geïsoleerd, Mag Ik Dan Bij Jou?, dat lang hooggenoteerd in de Top 40 stond, mede dankzij het thema: het likken van mokkels met een clitoris die ruikt naar wat de poedel, na het eten van negen bloedworsten, op de salontafel heeft gebraakt.

De Breij won alwéér een prijs, de Poelifinario, die overigens al gewonnen is door iedere cabaretier in Nederland, behalve Blinde Sjors, die hem niet won omdat hij het podium nooit kon vinden. De Breij verschijnt ook nog eens continu op tv, met die rotkop van haar. Uiteraard vinden die meeste verschijningen plaats bij De Wereld Draait Door, waar men grossiert in het voor de camera halen van losers, has beens, onuitstaanbare sujetten, irritante homoseksuelen van allerlei slag en factotums die niks, maar dan ook helemaal niks van belang te zeiken hebben. Als Claudia de Breij tafeldame is, hadden ze net zo goed een struisvogel met een mondprop in z’n bek als tafeldame kunnen uitnodigen.

Qua privéleven is De Breij getrouwd met een of andere troela, die even verwaarloosbaar is als zijzelf. De Breij is een rot ei.