'Zou Moeder Aarde zich laten omkopen met belastingen?'

The science has settled, zeggen ze altijd, want 97 procent van De Wetenschappers is het met elkaar eens dat de aarde opwarmt, dat het klimaat dramatisch verandert en dat de mens daar een stevige hand in heeft. Ontzettend beangstigend, want we gaan allemaal dood als we niks doen. En toch is dat mantra dat alle wetenschappers het eens zijn over hun klimaatzorgen op zichzelf nog ietsje enger dan het vooruitzicht dat de aarde stopt met draaien als we niks doen.

Wetenschap is nooit af en er is nooit consensus. De een z’n onderzoeksconclusies, zijn de ander z’n startpunt voor nieuw onderzoek. De suggestie dat bijna alle wetenschappers het eens zijn over zoiets gigantisch als ‘het klimaat op aarde’, dat zo veel facetten en voorwaarden en veranderingen en instabiele vormen, temperaturen, elementen en invloeden kent, is bijna lachwekkend. Wie zijn die wetenschappers, hoe kwamen ze bijeen om aan de hand van metingen, grafieken en berekeningen te concluderen dat er op het hele samenspel van alle aardse, klimatologische, meteorologische, wiskundige en natuurkundige verschijnselen maar één antwoord mogelijk is: de mens verandert het klimaat, met potentieel desastreuze gevolgen?

Het maakt me in toenemende mate wantrouwig over ‘het weer’, helemaal nu de politiek zich er steeds vastberadener en nadrukkelijker mee gaat bemoeien. Klimaatwetten, klimaattafels, klimaatakkoorden: papieren beloftes over het terugdringen van CO2, uitstoot en ongezonde verbranding van vervuilende grondstoffen, die dan over een x-aantal jaar tot een minimaal getal ver achter de komma aan ingedamde opwarming moeten leiden: wat geeft die mensen het idee dat zoiets haalbaar is als je wederom met zo’n enorm samenspel aan veranderlijke factoren en wisselende invloeden rekening moet houden?

Het voelt allemaal als terugwerken vanuit een conclusie. ‘De aarde warmt op’, punt. En dan de argumenten erbij gaan zoeken. Of vanuit het politieke standpunt: ‘De aarde moet zoveel graden afkoelen voor 2050’, punt. En daar dan een enorm aantal instemmende handtekeningen onder zetten, zodat het einddoel als vanzelf een enorme gewichtigheid krijgt, met zijn eigen zwaartekracht, waaraan iedereen als een natuurkundige wetmatigheid onderworpen is. Je kan je niet losmaken van de doelstellingen, we zitten allemaal in deze ark en wie niet meeroeit, is ballast.

De uitwerkingen van deze twijfelachtige combinatie van wetenschap die niet uitgedaagd mag worden (the science has, immers, settled) en politieke besluitvorming die als onvermijdelijk wordt gepropageerd, komen samen in de meest onwrikbare natuurwet: belastingen. Zou Moeder Aarde zich er mee om laten kopen?