'De berichtgeving over Trump proeft naar oude elites die hun positie verliezen'

Donald Trump is een blaaskaak. Een realityster die op zoek was naar wat pussy om te grabben en het verkeerde decor is binnen gezwalkt. Een vastgoedboef wiens telefoonboek begint bij de B van Belastingontduikingsadvocaten. Een grote oranje aap, bovenop de verkeerde rots, waar de hele wereld hem vier jaar lang – of, niet ondenkbaar, acht jaar – in de harige aars moet kijken.

Tot zover de disclaimer.

Want hoe aanstootgevend de Amerikaanse president ook is, het is de berichtgeving over Trump die mij steeds vaker dwingt om te kiezen tussen zijn tegenstanders en de Oranje Aap. Er zit iets in de mainstream verslaggeving die steeds een keuzemenuutje in het geweten triggert: Trump, of zijn tegenstanders. Trump. Of zijn Tegenstanders. Trump.

Al jaren moeten we aanhoren hoe godsgeklaagd en gruwelijk het is dat de mediagenieke vastgoedmagnaat het hoogste Amerikaanse ambt bezet. Logisch, wel: we horen zelf ook zijn leugens, zien zijn incoherente speeches en krimpen ineen bij zijn opruiende taal tegen de media, die hij vijanden van het volk noemt. Onverantwoord, in zijn rol en positie.

Sommige media doen echter wel verdomd hard hun best om zich als vijand op te stellen. Laten zich gewillig in het hokje drukken dat Trump voor hen timmert. Waarmee hij ze heeft waar hij ze wil hebben: in het hart van zijn pr-campagne. Iedere superheld heeft een aartsvijand nodig. Waar mainstream media zichzelf als held zien, dapper voorop in de strijd tegen Trump, gebruikt hij ze als gewillige aartsvijand.

En zo gedragen ze zich ook: in eenzijdige, aantoonbaar oneerlijke berichtgeving vol progressieve bias, valselijk verpakt als ‘objectieve journalistiek’, opgelezen vanaf morele hoogpony’s van achter kansels met logo’s van NBC, CNN, Nieuwsuur en RTL Late Night, worden Trump-stemmers door wrokkige journalisten als teleurgestelde, boze, ‘racistische’ of ‘xenofobe’ deplorables afgeschilderd. Om vervolgens hoogst verbaasd te zijn als hun burgerdoelwitten hen uitkotsen.

Het is niet dapper. Het is niet heldhaftig. Het is lui en gemakzuchtig om te ageren tegen een uitkomst, als je verzuimt om op zoek te gaan naar de oorzaken die Trump de overwinning brachten. De activistische arrogantie heeft iets amechtigs, vooral omdat er geen alternatieven geboden worden. Alleen woede, wrok en wanhoop. Het proeft naar oude elites die hun positie verliezen.

Trump - niet de man maar het symbool - is een breekijzer. Een oliespuit die de roest verwijdert waarmee een scharniermoment in de westerse samenleving in beweging komt. In het oog van de mediastorm wachten we af.