'Perfectie heeft een naam: Arie Boomsma'

Arie Boomsma is op vakantie in Italië. Ik weet dat, want ik volg hem op Instagram. In een versneld afgespeeld filmpje doet hij een tigtal push-ups aan de rand van het zwembad. Zijn dochtertje – zwemvleugeltjes om de ongetwijfeld genetisch gezegende bicepsjes – doet enthousiast mee. Arie veert overeind, slaat aan het kniebuigen en duikt vervolgens het water in, het kind – plons! – er achteraan. De presentator slash sportschoolhouder hopst spetterend op en neer en borstcrawlt wat baantjes.

‘Op vakantie nemen we vaak ook vakantie van het trainen,’ schrijft hij onder het filmpje, ‘en dat is jammer.’ En dat vindt Arie echt. Je moet dit filmpje niet zien als een terechtwijzing. Of als een kijk-mij-toch-’s-effe-lekker-bezig-zijn-jij-lamlendige-volgevroten-met-goedkope-rosé-afgetankte-zak-all-inclusive-ellende. Arie wil oprecht – en ik tik dit zonder enige vorm van cynisme – dat jij de beste jij bent die je kunt zijn en hij wil je daartoe inspireren, je aanvuren, je toeschreeuwen: ‘Als ik het kan, kan jij het ook!’

En natuurlijk willen we kunnen wat Arie kan en zijn zoals Arie is. Want Arie is – wederom zonder cynisch te zijn – perfectie. Een perfecte geest in een perfect lichaam. Dat perfecte lichaam is obvious. Ik bedoel, ik val nul op mannen, maar werd ik verplicht het een keer met een vent te doen, dan heel graag alstublieftdankuwel met Arie.

Maar Arie is veel meer dan alleen dat mooie, gezonde lijf van ’m. Zo houdt hij van poëzie en stelde hij meerdere bloemlezingen samen. Ook heeft hij verstand van klassieke muziek en schreef hij er een boek over. Samen met Thierry Baudet weliswaar, maar dat was voordat deze uit de kast kwam als neonazi. Arie kan wat mij betreft naar eer en geweten zeggen: ‘Ich habe es nicht gewußt.’

Sowieso is bij Arie ook moreel alles tiptop in orde. Homo’s zijn oké-olé-olé en aan het eind van de vastenmaand wenst hij zijn islamitische broeders en zusters altijd een fijn suikerfeest. Arie heeft een perfect lichaam, een perfecte geest, perfecte normen en waarden, een spetter van een vrouw, twee prachtige kindjes, en na de dood is het ook nog eens nog lang niet voorbij, want hij gelooft in God en als die Arie niet voor eeuwig in de hemel aan zijn zijde wil hebben, wie dan wel?

‘Het optimisme grenst aan onverantwoordelijkheid,’ leest Aries Twitterbio. De man is een 24/7/365 orgasme van positiviteit en energie. En het zou te gek wezen als we allemaal zo konden zijn. Maar als het me nou niet lukt om m’n beste ik te zijn, hè, dan is dat toch ook oké? Als het me ontbreekt aan dat doorzettingsvermogen, die tomeloze daadkracht en dat aan onverantwoordelijkheid grenzende optimisme, dan is dat toch ook prima? Als het stoppen met roken voor de vijfde keer mislukt, als ik wéér tegen de afspraak met mezelf in een sixpack te veel drink, als ik twee zakken chips, een blok jonge kaas en drie repen chocolade wegstouw, dan is dat toch ook gewoon in orde?

Ja, Arie vindt dat vast oké. Want zo is ie ook wel weer. Hij zou vast zeggen: ‘Kop op, Sjer. Je hebt je best gedaan. Morgen weer een dag.’