Verwende millennials crowdfunden álles, zelfs hun wereldreis

Vroeger was het voorbehouden aan slachtoffers van natuurrampen en baanbrekende kunstprojecten, tegenwoordig kun je zelfs je vakantie crowdfunden.

Crowdfund je wereldreis

Een Amsterdams stel verkocht hun hele hebben en houden, om in een zesdehands Volkswagen-bus door Europa te trekken. Ieder zijn hobby. Een halfjaar later begaf de motor het en strandden ze in Nederland, zonder geld om de motor te laten maken. Ze besloten een campagne te starten op GoFundMe: door geld te vragen voor de motor, zouden ze sneller weer op pad kunnen om foto’s te maken voor hun Instagram-pagina.

De reacties waren overzichtelijk zwart-wit, uiteraard zoals altijd het duidelijkst zichtbaar op Twitter. Waar de een woest was (‘Werkende mensen moeten jouw snoepreisje betalen omdat jij werkelijk denkt dat het interessant is om jou te zien reizen?’), vond de ander het hun goed recht om te vragen om geld (‘Niemand is verplicht om te storten!’). Een bijna eindeloze draad vol subtweets, waarin beide kampen in discussie gingen, eindigde met de meest ironische woorden die je kunt uiten op Twitter: ‘Fijne dag nog!’

De afgelopen jaren zien we steeds meer van dit soort campagnes voorbijkomen, die telkens vergelijkbare reacties oproepen. Recent was er nog de Amsterdamse studente Elisa van Barneveld: geaccepteerd bij Gucci voor een prestigieuze stage, kon ze de benodigde 26.000 euro niet betalen en vroeg ze anderen om een bijdrage. Naast het onbegrip (‘Had ze dat niet van tevoren kunnen bedenken?’) doken ook hier weer positivo-reacties op (‘Can’t blame a girl for trying, is toch mooi als we elkaar helpen onze droom waar te maken?’).

Hoe dan ook: mensen storten geld. Op het moment van schrijven stond de teller op ruim 5600 euro, dus echt helemaal soepeltjes gaat dat nog niet. Elisa zelf, bij Editie NL: ‘Het móet gewoon lukken. Misschien klinkt het oppervlakkig, maar Gucci is helemaal mijn stijl. Ik houd niet van die afhankelijke positie, maar er zijn zoveel mensen die me willen helpen. Anderzijds voel ik me ook kwetsbaar. Mensen denken dat ik zomaar om geld vraag en vinden het egoïstisch dat ik me voor een opleiding heb opgegeven die ik zelf niet kan betalen. Maar ik vraag niemand om iets te doen wat ze niet willen en het is geen misdaad om te vechten voor iets wat ik wil bereiken.’

Lees het hele artikel op Blendle.