Marco Borsato: 'Het is goed om soms van je sokkel te vallen'

Ik zit hier tegenover de ideale schoonzoon. Waarom bestaat dat beeld over jou?

‘Ik weet het niet. Ik heb geleerd om altijd eerlijk te zijn en mezelf uit te spreken. In de twintig jaar dat het achter elkaar goed ging en we de successen aaneenregen, raakte ik op een gegeven moment ook verdoofd en afgestompt omdat ik er bijna niet van kon recupereren. Daarop volgden periodes waarin het even minder ging, met een TIA en de val van The Entertainment Group. Maar het is goed om soms van je sokkel te vallen en weer even te beseffen: er is weer wat te winnen. Het beeld dat jij beschrijft is echter altijd blijven bestaan en ik denk dat in ieder geval het positivisme dat bij de mensen blijft hangen wel klopt met de man die ik ben. Maar geloof me, ik kom heus ook mensen tegen die mij niet trekken. Die zijn er echt wel. Alleen, als jij mij op straat vriendelijk gedag zegt, dan zwaai ik terug. Ik vind dat fatsoenlijk, maar maakt mij dat dan de ideale schoonzoon? Ik ben gewoon niet van het conflictmodel en laat dus ook geen spoor van verbrande schepen achter. Dat is niet omdat ik geen mening heb, maar ik heb het niet nodig om anderen uit te kafferen, ook al word ik daar genoeg toe uitgedaagd. Ik bijt heus weleens op mijn lip en denk soms: oei, dit is onder de gordel. Maar we komen elkaar altijd op een later moment in het leven weer een keer tegen. Je kunt in dit vak niet 27 jaar overleven als je geen doel of structuur voor ogen hebt en natuurlijk maak je dan ook vijanden. Als je over een langere periode succesvol bent, zit je anderen namelijk ook weleens in de weg en die roepen dan uit irritatie van alles. Ik laat dat altijd maar voor wat het is. Ik vind het niet nodig om met stront te gooien om er zelf geparfumeerd vanaf te komen. Zo zit ik gewoon niet in elkaar.’

Is er eigenlijk nog wel een scheiding aan te brengen tussen Borsato als publiek figuur en als privépersoon?

‘In de loop der jaren is dat wel zo gegroeid. De maatschappij is veel opener geworden met alle inkijkjes die we anderen geven via social media. Daardoor heb ik ontdekt dat Marco de artiest en de familieman niet eens zoveel van elkaar verschillen. Ik ben thuis alleen niet iemand die de hele dag de aandacht opeist, zoals ik dat op de bühne wel doe. Daar heb ik mijn eigen idee over de manier waarop ik mijn verhalen wil overbrengen. Ook het af en toe krijgen van vragen over mijn privéleven in interviews kan ik nu beter plaatsen dan vroeger. Dat heeft ook te maken met het feit dat ik vader ben van drie kinderen die met een andere dynamiek in het leven staan dan toen ik begon en dan zijn ze ook nog eens “de kinderen van...” Dat is geen last, maar brengt wel extra druk en consequenties met zich mee. Op de gekste momenten word je daarbij met je neus op de feiten gedrukt. Zo hangen al mijn gouden en platina platen tegenwoordig op kantoor omdat ik het belastend vond om ze in mijn huis te hebben. Dan kwamen mijn kids vol trots thuis met een medaille van het skiën, maar merkten ze al snel teleurgesteld op dat ze wel nooit zoveel awards zouden winnen als ik aan de muur had hangen. Dat was echt een eyeopener en een dag later heeft een verhuiswagen ze direct allemaal meegenomen.’

Je gaat ooit sterven in het harnas, denk ik...

‘Nah, dat zeg je nu en ik riep dat voorheen ook altijd, maar ik kan me best voorstellen dat ik het op een dag rustiger aan ga doen. Dit gekke tempo hou ik namelijk niet vol tot mijn 65ste. Helemaal stoppen, oké dat niet, maar minderen zeker wel. Ik kom nu in een fase terecht waarin ik harder moet sporten om fit te blijven en me steeds vaker mensen ontvallen. In 2009 mijn vader en dit jaar Leontine haar moeder. Onvermijdelijk helaas en iedereen gaat anders met verlies om. Zo mis ik mijn vader eigenlijk steeds meer, dat went echt niet. De pijn om zijn dood is nog steeds bijtend. Voor Leontine idem dito, zij is sinds een paar maanden wees nadat haar zieke moeder in een relatief korte periode ineens heel snel achteruitging en plotseling weg was. Dat kondigde zich niet zo duidelijk aan. Het bijzondere is echter dat je soms de aanwezigheid van een overleden dierbare op een bepaalde manier toch kan blijven voelen.’

Op het nieuwe album Thuis staat het nummer Voor Jou.

Gaat dat hier ook over? ‘John Ewbank heeft het geschreven voor een goede vriend, maar iedereen kan zich er wel in herkennen. Toen ik het inzong, dacht ik aan mijn vader en het nummer gaf me troost. Soms beloven mensen in de laatste fase van hun leven om na de dood nog een teken te geven en ik wil ook graag geloven dat er hierna iets is. Anders zou alle kennis die je een leven lang hebt opgedaan in één klap verloren zijn. Met pa voer ik ook nog steeds gesprekken en na dit bestaan komen we allemaal op een plek waar we, op wat voor manier dan ook, verantwoording zullen moeten af leggen. Ik probeer mijn invloed te gebruiken om goede processen in gang te zetten en draaiende te houden. Hoelang dat dan ook mag duren, want mijn carrière houdt een keer op en mijn zeggings- en overtuigingskracht misschien ook wel. Ik hoop straks echter een paar nieuwe bladzijden in de Nederlandstalige popmuziek te hebben achtergelaten en hoop dat sommige liedjes de tand des tijds weten te doorstaan. Zodat mensen er ook na mijn dood nog van kunnen genieten.’

Lees het hele artikel op Blendle.