'Waarom zou ik de bedelaar in metro 53 gratis geld geven?'

2 euro vroeg ie, de bedelaar in metro 53. De man, aan zijn accent te horen niet van Nederlandse komaf, vroeg aan elke passagier 2 euro. Waarom werd me niet duidelijk. Hij zei er niet bij waarom hij het geld harder nodig had dan ik.

Uit principe geef ik nooit gratis geld aan onbekende mensen. Soms wel, als daar een tegenprestatie tegenover staat, zoals het verkopen van een straatkrant, het maken van muziek of het aanbieden van een andere dienst. Ik vond dat hij hoog inzette; 2 euro is toch maar mooi 4,41 gulden! Een lager bedrag had toch ook best gekund? En hoezo eigenlijk een vast bedrag? Wat is er gebeurd met de wet van vraag en aanbod? Misschien had ik de man – opgestapt op station Ganzenhoef in de Bijlmer als enige bedelaar in het treinstel, lees een gering aanbod om mijn geld aan kwijt te kunnen – wel een tientje willen geven. Was ie mooi 8 euro misgelopen…

Het blijft een rare gewaarwording om in Nederland iemand in een openbare ruimte geld te zien vragen. In grote lijnen kan je zeggen dat Nederland wel zo’n beetje af is, hoewel er klaarblijkelijk nog altijd dingen mis gaan, zoals bij deze meneer. Ergens hoopte ik dat hij op weg naar de Zuidas voor zijn baan als investment banker nog even van het verloren kwartier forensen gebruik wilde maken om zijn lunchgeld te regelen, maar erg waarschijnlijk is dat niet.

In de Albert Heijn op het Amsterdamse Koningsplein drong ooit een zwerver – of een dak- of thuisloze, of hoe je dat tegenwoordig niet-discriminatoir dient te formuleren – met een halveliterblik bier voor bij de kassa. Toen ik hem vroeg of hij soms haast had om naar kantoor te gaan, keek hij me aan alsof hij bier zag branden. Dat moment was me 2 euro waard geweest, als hij erom had gevraagd, had hij ze gekregen.