'Rrrèng-rèng-rrrènggggggggg: The Overijssel Reciprozaag Massacre'

M’n vriendin en ik hebben een dijkhuisje gekocht in buttfuck Overijssel. Het epicentrum van the middle of nowhere. Boeren, koeien en stront, meer heb je hier niet. De nabestaanden van de vorige bewoner hebben al haar zooi laten staan. Niks dan goeds over de doden, maar ze was blijkbaar nogal een hamster. Uitpuilende kleding- en boekenkasten, een keuken vol aangebroken pakken rijst en zakken chips, in de deur van de koelkast halfvolle flessen limonade waar de prik vanaf is, op zolder afgedankt meubilair tot de nok toe opgestapeld, twee door de muizen aangevroten en ondergescheten schuimrubber matrassen erbij, de schuur hermetisch dichtgemetseld met roestig tuingereedschap, vermolmd brandhout en een kratje Amstel met uiterste houdbaarheidsdatum april 2003.

Weg met die troep! Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik was nog niet halverwege het opruimen van de keuken, of ik zat al op zeven Komo-zakken van zestig liter het stuk. De grijze bak mag je hier maar eens in de maand aan de weg zetten. Op dat tempo zijn we pas ergens halverwege 2025 van alle meuk af. Gelukkig gaat m’n vriendin nog een paar keer per week voor d’r werk naar Amsterdam. ’s Ochtends voor ze vertrekt, stouw ik een dozijn volle vuilniszakken in onze Volkswagen Polo. In haar pauze gooit m’n vriendin ze dan weg in een van de vele hoofdstedelijke ondergrondse afvalcontainers.

Ook al het meubilair verdwijnt in kleine stukjes in de zakken, want de kringloopwinkel wil het niet hebben. Ze komen op het moment om in de zithoeken, eettafels en wandsystemen omdat iedereen uit pure coronaverveling z’n kot aan het uitmesten is. Wegbrengen naar het grofvuil kost hier 32 piek per kubieke meter, dus dat is ook geen optie, tenzij we een tweede hypotheek op het huis afsluiten.

Toen zag ik bij de bouwmarkt voor 50 euro een no brand-reciprozaag liggen. 900 lompe watts aan verpulver-power. Ik laadde het apparaat in m’n mandje, rekende het af bij een puisterige puber achter plexiglas en twintig minuten later stond ik in de woonkamer, maniakaal de lawaaierige meubelmoordmachine boven het hoofd zwaaiend. Rrrrrèèèèèèèngggg! Rèng-rèng-rrrrrèèèèèèèngggg! Huisraad sloeg krijsend op de vlucht. Rrrèèènggg! Rrrèèènggg! Een keukenstoel smeekte om z’n leven. Rrrrrèèèèèèèngggg! Zaagsel dwarrelde door de lucht. Rrrèng-rèng-rrrènggggggggg! Z’n keukenstoelenbroertjes en -zusjes ook aan splinters!

Ik stootte dierlijke keelklanken van puur sadistisch genot uit. Het was The Overijssel Reciprozaag Massacre en als m’n vriendin er niet tussen was gesprongen, had ik ons gloednieuwe bankstel ook nog vermoord.