'Ik ga mijn advocaat hierop zetten!'

Met een bonkend hart van het traplopen, klop ik op de deur van Rhonda. ‘Zet je radio even uit, ik wil je wat vertellen,’ schreeuw ik boven de muziek uit. Ik zie dat de spanning wat toeneemt als ze wat klooit met haar afstandsbediening. ‘Ik heb goed nieuws!’ zeg ik formeel. Ik wacht een halve seconde. ‘Er is een huis voor je!’ 

‘Dat méén je!’ zegt ze. ‘Echt waar?’ vraagt ze nogmaals met een hele zachte stem. Haar ogen vullen zich met tranen. ‘Meen je dat nou?’ 

‘Schat, hier ga ik toch geen grapjes over maken?’ zeg ik terwijl ik mijn armen opengooi. Rhonda laat zich omhelzen, laat los en omhelst me nogmaals. Ze gaat zitten en staat dan weer op, waarbij de franjes aan haar shirt heen en weer dansen. ‘Ooh meis, echt, ik kan het niet bevatten, is het echt waar?’ 

‘Het is echt waar Rhonda, je nieuwe leven gaat beginnen! Jij wordt over een paar maanden vijftig in je eigen huisje!’ zeg ik tegen de vrouw die standaard door iedere nieuwkomer voor medewerkster wordt aangezien. Ik wapper met een plattegrond. ‘Kijk, ik heb nog niet echt goed gekeken, maar ik kan wel zien dat je een echt grote keuken hebt!’ Rhonda pakt het papier aan en houdt het op een afstandje. Ik zie hoe haar handen zijn gaan trillen. ‘Laat het maar even rustig op je inwerken, rook een sigaretje en kom straks maar even naar mijn kantoor, dan gaan we rustig zitten om te bespreken wat er nu moet gebeuren.’ 

Als ik even later van mijn bureau opkijk, staat niet Rhonda maar Jens voor me. Ik zie vlekken in zijn nek. ‘Dat ziet er niet best uit, kom even zitten, man!’ 

‘Dacht je nou echt dat ik nu effe rustig kan zitten? Wat denk je wel niet wat er nu door mij heen gaat!’ Ik zie het speeksel uit z’n mond spetteren terwijl hij zijn stem verheft. ‘Nee, wacht, dat weet je natuurlijk niet. Jij hebt er geen idee van hoe het is om steeds opnieuw te horen dat anderen wel een woning krijgen terwijl ik maar wacht en wacht. Rhonda is hier na mij komen wonen, hè? Weet je dat wel? Ik ga mijn advocaat hierop zetten!’ Briesend van woede heft Jens zijn vuist in de lucht. 

‘Jens, kom even...’ 

‘Nee, ik weet al wat je wil zeggen. Ik kom helemaal niet, laat me met rust!’ schreeuwt hij terwijl hij het kantoor uit rent en bijna tegen Rhonda opbotst. ‘Ooh ja, gefeliciteerd, hè. Met je woning! Ik hoop dat je er gelukkig wordt! Echt!’ 

Rhonda kan niks anders dan mij verbaasd aankijken. ‘Heb ik iets verkeerds gedaan?’