'Voor onze dochter geen liefdeloos in mekaar geflanste prut als Het Zandkasteel'

Mijn vriendin en ik zijn in blijde verwachting van een meisjesbaby. Als het goed is, floept ze begin november tevoorschijn. Ja, tegen beter weten in hoop ik op een soepel floepen, al moet ik de laatste tijd ook vaak denken aan dat tv-fragment waarin Graham Norton Robbie Williams vraagt hoe het was om z’n eerste kind geboren te zien worden en dat de ex-Take That’er antwoordt: ‘It was like watching my favorite pub burn down.’

Kinderen vind ik leuk, maar baby’s boeien me niet zo. Ik vind puppy’s schattiger. Al zal dat bij een aan je eigen lenden ontsproten spruit anders zijn. Daar heeft de natuur natuurlijk voor gezorgd. Als er in het brein niet allemaal fijne, cocaïne-achtige stofjes vrijkwamen bij de aanblik van de hausgemachte boreling zou niemand zich nog de moeite troosten van het middernachtelijk voeden en eindeloos poepluiers verschonen en was het met het menselijk ras snel gedaan.

Ik kijk vooral uit naar de periode ná het babystadium. Dat het een beetje begint te praten en haar eigen persoontje wordt. Dat ze haar eigen smaak ontwikkelt. Ik zeg ‘haar eigen smaak’, maar ik zit nu al te broeden op hoe ik die subtiel kan sturen zodat ze een-op-een mijn impeccable taste voor muziek, films en literatuur zal overnemen. Je bent een snob of je bent het niet.

Voor onze dochter dus geen goedkope 3D-animaties of liefdeloos in mekaar geflanste prut als Het Zandkasteel. Nee, op onze tv zullen enkel painstakingly vervaardigde stop-motion-sprookjes uit de Sovjet-Unie en eigenwijze Scandinavische kinderseries uit de 60s en 70s te zien zijn. Ook kan ik niet wachten tot ze oud genoeg is om samen met haar vader horrorfavorieten als Blood Feast en Dawn of the Dead te kijken. En als ik zeg dat ik niet kan wachten, dan bedoel ik dat letterlijk, dus dat wordt een ‘Mama! Papa! Ik had een nachtmerrie!’-jankende 6-jarige aan ons bed. Ik ga ook geen Woezel & Pip voorlezen. Of De Gorgels van die vervelende Jochem Myjer. Waarom zou je de hersentjes van je kroost met zulke junk verweken als je hun geest ook kunt slijpen met het oeuvre van de geniale Annie M.G. Schmidt of de Borre-boekjes van de zo mogelijk nog genialere Jeroen Aalbers? Kindermuziek komt er ook niet in. Hier wordt gewoon geluisterd naar wat de iPod schaft. Laat ik het zo zeggen: als ze op haar vierde het verschil tussen John Coltrane en Cannonball Adderley nog niet weet, ben ik echt zwaar teleurgesteld.

Een leeftijdsfase waar ik dan weer he-le-maal niet naar uitkijk, is haar puberteit. Dan gaat ze zeker weten precies het tegenovergestelde goed vinden van wat ik goed vind. RTL 4 kijken en Radio 538 luisteren en zo. Daarbij vergeleken worden die slapeloze nachten en poepluiers straks een feestje.