‘Dankzij De Mol kom ik nergens meer aan de bak’

In een emotionele monoloog vertelt ze in Nieuwe Revu in deel 3 van de serie van vier artikelen over kijkersbedrog exclusief wat haar is overkomen: ‘Ze dwongen me over mijn menselijke en emotionele grenzen heen te gaan.’

‘Ik heb in 2013 meegedaan aan Bloed, Zweet & Tranen van SBS6 omdat ik zoiets een keer wilde meemaken, mijn doel was niet om te winnen. Ik ben inmiddels 55 en je kunt je wel voorstellen dat het me op deze leeftijd niet meer gaat om het ontvouwen van een nieuwe carrière, of zo. Ik ben al een tijdje bezig in de entertainment. Bovendien, het gevoel van talentenjachten willen winnen en moeten meerennen met hordes andere artiesten, dat heb ik nog nooit van mijn leven gedaan. Ik heb me opgegeven op advies van een collega, volkszanger Johan Kettenburg, die aan hetzelfde programma meedeed.

Als er zo’n camera op je gericht staat, verander je. Ik ben een vrouw die stevig in haar schoenen staat en niet snel van haar padje te brengen is, maar ik heb me op een of andere manier toch mee laten slepen. Ik heb vanaf het eerste moment dat ik daar binnenkwam, aangegeven dat het me niet om de winst te doen was. Bij mijn eerste auditie zaten er tien mensen voor m’n neus, onder wie Dave Heijnerman. Als ik die naam hardop uitspreek, krijg ik stekels op mijn rug en word ik gelijk misselijk. Hij is talentscout voor al die programma’s van John de Mol en die Heijnerman heeft eigenlijk steeds alle touwtjes in handen. Tijdens mijn auditie moest ik à capella zingen en een stukje met een orkestband meezingen. “Je hoort van me,” zei Heijnerman na de auditie. Een paar weken later stond ie ineens voor m’n neus toen ik op kerstavond moest optreden in Café Zuid in Hilversum. Ik zweer het met de hand op mijn hart dat hij daar flink beschonken was. “Ik kom even naar je luisteren hoe je live bent,” zei hij. Maar ik had al een telefoontje gehad dat ze mijn auditie hadden bekeken en dat ze me goed genoeg vonden voor de televisierondes; daar was ik al helemaal voor uit mijn dak gegaan. Dus ik ervoer het als best gek dat ik nóg een keer werd bekeken. “Doe jij nou maar gewoon wat ik zeg, dan komt het wel goed met jou,” zei Heijnerman een half uur later. Door dat soort opmerkingen krijg ik al de kriebels, want ik laat me nooit vertellen wat ik moet doen. Maar als er zoveel camera’s op je smoel staan, glij je er toch gewoon in mee. Zodra de tv-opnames waren gestart, begon ook alle list en bedrog. Heijnerman was de spil van alle ellende.’

Bewust dwarsbomen

‘Juryleden Gerard Joling, Danny de Munk, André Hazes en Roxeanne Hazes stonden er onbevangen in, ik geloof niet dat ze hebben beseft wat er allemaal gaande was en waar de programmamakers achter de schermen precies mee bezig waren. Maar wie goed naar de uitzendingen heeft gekeken, kon wel zien dat er van alles niet klopte. Het doel van het programma is dat je na je optreden zo lang mogelijk op de hot seat blijft zitten. Tijdens mijn eerste optreden, dus in show 1 in maart 2013, zong ik Ik Ben Zo Eenzaam Zonder Jou van André Hazes. Zowel Danny de Munk als André Hazes vloog me om de nek toen ik klaar was met zingen, zo goed vonden ze het. Ik kwam op de gewilde hot seat terecht en had volgens mij al acht artiesten overleefd op die stoel, toen deelnemer Rein Mercha het lied Een Man Mag Niet Huilen ging zingen. Ik vloog eruit. Ik stond perplex en was totaal verbouwereerd, ik had zoiets van: wat gebeurt hier nou?. Kijk, natuurlijk is het kut om te verliezen, maar ik accepteerde mijn nederlaag. Alleen tv-kijkend Nederland was het er niet mee eens. Er keken die avond 825.000 mensen en velen begrepen niet hoe een man met een niet-geknoopte stropdas en zijn ogen dicht, mij eruit kon kegelen. Kijk, ik vind Rein Mercha goed, hij is een van de beste sintizangers van ons land, maar op dat moment snapte ik niet waarom ik eruit werd gestemd. Drie dagen later belde Heijnerman me op, ze hadden zoveel berichten gekregen van het Nederlandse volk, dat ze me terug wilden zien. Het programma werd ineens aangevuld met wild cards; ook Johan Kettenburg kreeg er eentje. Dave Heijnerman was het er totaal niet mee eens dat ik terugkwam, want hij had iemand anders in zijn hoofd voor de winst. Dat hij mij bewust ging dwarsbomen, was het gevolg daarvan.

Jeroen van der Boom zei op een gegeven moment dat de lijnen nú werden gesloten. Toen stond de notaris al bijna 25 minuten klaar met de uitslag in een enveloppie!

In show 10 of 11 moest ik Jij Bent Alles van André Hazes zingen. Maar dat nummer kan ik niet zingen; dat heeft te maken met de dood van mijn zoon. Toen mijn zoon overleed, was dat nummer helemaal hot en het werd in die tijd constant gedraaid. Elk mens heeft wel ergens een gevoelige plek, ik voel een soort trauma bij dat nummer. Het lied doet me rechtstreeks aan mijn zoon denken. Heijnerman wist dat. Ik heb duidelijk gezegd dat ik dat nummer niet wilde zingen, maar een dag voor de bewuste uitzending kreeg ik te horen dat ik dat lied toch moest gaan doen. Heijnerman bracht het nieuws. Hij en ik kwamen lijnrecht tegenover elkaar te staan. Steeds als ik hem zag, had ik meteen zoiets van: ga uit mijn buurt. Die man riep akelige gevoelens bij me op. Wat dat lied betrof: weigeren kon ik niet, want ik had een contract getekend. Je kan niet zomaar weg. Als ik niet had getekend, was ik meteen exit geweest, dan was ik 100 procent zeker vertrokken. Ik reageerde nog met: “Dat nummer zing ik niet.” Maar Heijnerman zei: “Dat zing jij wel, want anders moet je eruit worden geschreven en dat kost jou heel veel geld.” Volgens mij was het 15.000 euro, dat geld had ik toen niet. Als ik het had gehad, dan had ik het hem gegeven, want ik wilde graag weg toen ze me op die manier dwongen over mijn menselijke en emotionele grenzen heen te gaan.’

Door mijn knieën gezakt

‘Toen ik huilend thuiskwam en ik tegen mijn partner en dochters zei dat ik dat nummer niet kon zingen, vroegen mijn dochters of ik het alsjeblieft wilde proberen. Via e-mail kreeg ik de orkestband, ik had een dag de tijd om te oefenen. De tekst hoefde ik niet te leren, die kende ik woord voor woord. Tijdens de generale repetitie ben ik middenin het nummer door mijn knieën gezakt van het huilen. Niet om zielig te doen, maar het lúkte me gewoon niet! Alle vier de juryleden waren aanwezig en Gerard Joling troostte me. Hij vroeg waarom ik het niet eerder had aangegeven dat ik dit lied niet kon zingen, hij wist niet dat ik gedwongen was. Ik heb daarna zowat op mijn knieën gesmeekt of ik dit lied alsjeblieft níet hoefde te zingen, al moest ik Poesje Miauw doen, laat me dit niet doen. Roxeanne Hazes haalde een glas water voor me. André Hazes en Danny de Munk waren boos toen ik vertelde hoe het nummer mij werd opgedragen. Heijnerman heeft me dit met zijn bijdehante hoofd expres laten zingen, met de gedachte dat ik dan wel door mijn hoeven zou zakken en exit zou zijn.

Programmaleider Etienne, ik weet zijn achternaam niet meer, en John de Mol kwamen erbij staan. Heijnerman schijnt daarna op het matje te zijn geroepen, maar het was te laat om nog van lied te veranderen. De band had alle partituren al geoefend en de aftiteling was al gemaakt, enzovoort. Daar heb ik alle begrip voor. ’s Avonds tijdens de opnames heb ik het lied van begin tot eind verkeerd gezongen, maar op de een of andere manier ben ik toch doorgegaan. Ik kwam in de finale terecht. Achter de schermen, toen er niemand bij was, beet Heijnerman me toe dat het me veel geld zou kosten als ik zo zou doorgaan. Hij waarschuwde me voor mijn grote bek. Kijk, ik ben een grote vrouw en niet bang voor de sterkste kerel. Maar op zo’n moment heb je je maar in te houden, want je zit in een tv-programma. In de finale won Jason Bouman, een terechte winnaar. Maar wat de kijker niet ziet, is dat er in zo’n live-finale van alles rammelt. Ik durf te zeggen dat John de Mol de grootste oplichter van de tv-wereld is wat betreft stemmen en het manipuleren van uitslagen. Ik heb nog nooit en nog nergens verteld waarom ik dat vind. Maar weet je? De finale was live, echt live. Maar wat niet live was: Jeroen van der Boom zei op een gegeven moment dat de lijnen nú werden gesloten. Toen stond de notaris al bijna 25 minuten klaar met de uitslag in een enveloppie! Dat is pure oplichterij! Er keken 825.000 mensen, stel dat iedereen één keer heeft geappt à 0,99 cent? Hij steelt gewoon van het volk, van de gewone man! Ik zal nu wel een bak ellende over me heen krijgen, maar dat interesseert me geen fuck, echt niet.

Wat er nog meer rammelde, waren de stemkastjes. Ik heb mensen gesproken die in de groep van honderd juryleden met stemkastjes zaten. Ze hebben me gezegd dat drukken helemaal geen zin had. Bij een test van tien mensen naast elkaar, die allemaal tegelijk alle vier de knopjes moesten indrukken, kwam er een resultaat uit van zes. Niks waard dus, die kastjes en die stemmingen.’

Veel afgezegd en ingeleverd

‘Iets anders wat totaal niet klopte, is dat andere artiesten hun finalenummer op tijd hadden gekregen. Zij hadden vooraf ruim de tijd om dat finalelied goed in te zingen en online te plaatsen. De nummers van de andere finalisten waren al te downloaden en dat was van invloed voor je rangorde in de finale. Eén dag voordat de nummers op de downloads zouden komen, belde de bekende songwriter Emile Hartkamp me pas op om het nummer te komen inzingen. Dat weekend zat ik vol eigen optredens, dat had ik bij de programmamakers aangegeven. Ik heb mijn gezin te runnen en de maanden dat het programma duurde, had ik al genoeg afgezegd en ingeleverd. Mijn deelname had me al zoveel geld gekost omdat ik alles voor het programma moest geven. Ik moest nu een keertje voor mijn werk kiezen! Hartkamp drukte me op het hart om toch naar zijn studio te komen. Lieve man als hij is, zei hij: “Ik betaal dat optreden wel, als je maar hierheen komt.” Dat hij geld heeft gepind om mijn boeking af te kopen zodat ik mijn finalenummer toch in zijn studio kon komen inzingen, is toch te gek voor woorden? Die hele tussenwereld bij zo’n talentenshow is één grote baggerzooi, dat meen ik echt. Mijn nummer kwam een dag later dan de rest op de downloads te staan.

Ik durf te zeggen dat ik John de Mol de grootste oplichter van de tv-wereld vind wat betreft stemmen en het manipuleren van uitslagen

Er is nog geen blad of showbizzprogramma geweest dat het heeft aangedurfd om mijn beschuldiging richting John de Mol en consorten te publiceren. Naar aanleiding van een serie YouTube-filmpjes waarin ik verklaarde wat er allemaal is gebeurd, heb ik een e-mail van Heijnerman gekregen waarin hij alles ontkent. Ik durf met de hand op mijn hart of de Bijbel te verklaren dat het allemaal waar is wat ik zeg. Heijnerman belde me op en zei dat de gevolgen voor mijzelf zouden zijn. Een brief van de advocaat van John de Mol volgde: als ik nog één keer zo’n uiting zou publiceren, kreeg ik een boete van 10.000 euro per dag per keer. Deed ik dat niet, dan zouden ze billijk zijn en zou ik niks meer van hen horen. Dat noem ik chanteren. Die brief heb ik meteen op Facebook geknald, want ik ben voor niets of niemand bang. Een screenshot daarvan heb ik naar De Mols advocaat gestuurd met de uitdagende tekst: “En nu?” Mijn advocaat heeft een brief teruggestuurd waarin hij het woord “chantage” heeft laten vallen. We hebben niks meer van ze gehoord. Via YouTube zijn mijn filmpjes verwijderd. Vraag me niet hoe, maar meneer De Mol heeft blijkbaar overal zijn vinger achter. Daarna heb ik nooit meer iets van hen gehoord, nooit meer.’

Zwarte lijst

‘Maar weet je wat mijn stille straf was? Als finalist zou ik eigenlijk een contract hebben verdiend. Maar ik wil niet werken met mensen die niet eerlijk zijn. Aanvragen voor boekingen die binnenkwamen bij 8Ball Music werden afgewimpeld. Er werd gezegd dat Daantje ermee was gestopt omdat ze boos was dat ze niet had gewonnen! Maar Daantje was helemaal niet gestopt! Daantje wilde niet tekenen met oneerlijke partijen. Ik koppelde mezelf los van dat hele Talpa en 8Ball Music. Op 2 februari 2020 had ik een groot concert in de Koepelhal in Tilburg, ik heb veel fans en een mooi café. Ik neem nog steeds nieuwe nummers op, ik vaar mijn eigen koers en heb helemaal niemand nodig. Natuurlijk, als ik mijn mond had gehouden en gewoon braafjes alles had uitgevoerd zoals de mensen van John de Mol dat aan me opdroegen, dan had ik in elk tv-programma kunnen staan en volop bij de Tros Muziekfeesten kunnen optreden. Maar door die Dave Heijnerman sta ik op een zwarte lijst en kom ik never nooit en nergens meer aan de bak. Diep triest is dat. Maar zij zeggen dat ik het zélf heb veroorzaakt, door mijn mond open te trekken. Maar waarom moet een producent als John de Mol, met zó fucking veel geld, een ander mens zóveel schade berokkenen? Waaróm? Waarom krijg ik niet een eerlijke kans om écht te laten zien wat ik kan? Als ik het gewoon op z’n beloop had gelaten, dan hadden ze de boel nu niet zo lopen manipuleren!

Mijn dochters hebben me later nog eens opgegeven voor The Voice Senior. Die meiden vinden het leuk om hun moeder te promoten en hun mama zo ver mogelijk te zien komen. Maar wat denk je?

Ik kreeg weer te maken met Dave Heijnerman, want ik ontving een mailtje waarin stond dat ik niet capabel genoeg was om met The Voice Senior mee te doen.’

‘Geloof mij nou: die Heijnerman kan je maken of breken. Hij heeft me dat ook telefonisch beloofd, dat mijn uitlatingen aan zijn adres me rauw op mijn dak zouden vallen en dat ik nooit meer aan de bak zou komen. Dat is hem gelukt. Hij heeft mij geprobeerd geestelijk naar de kloten te helpen. Nog elke dag word ik herkend, maar op de grote feesten word ik geweerd. Ik ben naar de klote. John de Mol is net een octopus, die heeft overal zijn klauwen in zitten. Als hij één keer heeft gezegd dat je “die Daan niet moet nemen”, dan kom je daar niet meer aan de bak. De Mol zei na de verloren finale: “Van Daantje komen we nooit meer af.” Daar krijgt hij gelijk in, maar wel op een treurige manier. Het programma heeft me op zich een mooie ervaring opgeleverd, maar tegelijk ook veel schade berokkend. Ik ben blij met alle nieuwe fans die ik erbij heb gekregen, maar soms denk ik: had ik maar nooit meegedaan.’ 

DAVE HEIJNERMAN: ‘AL DIE LULVERHALEN OVER WURGCONTRACTEN’

Vanzelfsprekend is Nieuwe Revu benieuwd wat John de Mols talentscout Dave Heijnerman vindt van de beschuldigingen van Daantje Lurks. ‘Laat ik vooropstellen dat het me niet verbaast dat deze mevrouw het blijft proberen. Het hele gedoe met haar heeft ons veel energie gekost, we hebben op onze tenen moeten lopen en haar met zalvende hand proberen tevreden te stellen. We hebben geprobeerd om het uit haar hoofd te praten en haar geadviseerd gewoon lekker te gaan zingen, maar we kregen het er niet uit. Toen hebben we gezegd: “Wij gaan door met ons leven, doe jij dat alsjeblieft ook.”’

‘Ja, het klopt dat ik haar voor aanvang van de opnames van het programma live heb zien zingen in het café dat ze noemt. Een vriend van me is daar eigenaar, ik kwam daar wel vaker. Dat ik daar was en zij ook, dat klopt en voor de rest klopt er niks van. Ik wissel weinig dingen uit met artiesten, omdat ik weet dat het in dit circuit nog weleens bij je terug kan komen als het niet gaat zoals mensen dat willen. Dat ik haar bewust wilde dwarsbomen? Het is toch wat. Kijk, bij artiesten draait alles om hun liedje. Als het niet gaat zoals zij willen, roepen ze al snel dat het doorgestoken kaart is en wordt producent John de Mol aangevallen plus het gezicht dat ze van de werkvloer kennen, de scout, dat ben ik. Ik ben natuurlijk alleen maar de vriend van de winnaar; de andere honderdvijftig kandidaten vinden bij wijze van spreken óók dat er een complot is omdat ze niet hebben gewonnen. Het ligt namelijk nooit aan hén, maar altijd aan ons. Zo sneu is dit wereldje, dat volzit van complottheorieën omdat ze niet goed in ónze wereld kunnen kijken want daarvoor missen ze het verstandelijke vermogen. Je kunt bijna niet tegen dit soort mensen vechten, want ze zijn totaal niet voor rede vatbaar. Ze gaan een kaart spelen die wij niet willen; met deze dame hebben we het contact stopgezet omdat we vonden dat dat het verstandigst was. We wilden niet dat ze nóg bozer werd en nog meer beren achter elke boom zou zien staan.’

Mevrouw Lurks komt telkens weer bij mij uit als een soort zondebok voor het mislukken van haar carrière

‘Ik hoorde dat ze een boze brief aan RadioNL op Facebook had gezet omdat het station haar single niet wilde draaien. Ze denkt dat Speer Stok van de AVRO-TROS en ik een conglomeraat vormen die bepaalde artiesten kunnen boycotten. Ze noemde onze namen weer en daar moeten wij dan altijd hartelijk om lachen. Ze komt telkens weer bij mij uit als een soort zondebok voor het mislukken van haar carrière. Dat mevrouw Lurks denkt dat haar platen niet worden gedraaid vanwege het gedoe dat we met haar hebben gehad na Bloed, Zweet & Tranen, zegt iets over haar verstandelijke vermogens. Hoe zou ik in godsnaam bij RadioNL kunnen bepalen welke platen er wel of niet worden gedraaid? Wij zijn helemaal niet zo machtig als dat iedereen maar denkt. Al die lulverhalen over wurgcontracten en zo: wij kunnen een artiest niet met een pistool op het hoofd dwingen om met ons te gaan werken, dat bestaat helemaal niet.’

‘Er gingen ook verhalen dat je jezelf een rondje verder kon kopen in The Voice of Holland en ook bij Bloed, Zweet & Tranen. Dat sloeg nergens op. Dat we haar in het programma zouden hebben gedwongen om dat lied van André Hazes te zingen dat emoties bij haar opriep vanwege haar overleden zoon, heeft ze al in verschillende bladen verteld. Wij dwingen geen mensen om bepaalde liedjes te zingen die ze niet willen. Dat kan toch niet, zo werkt dat niet. Dat ik heb gezegd dat ze er anders uit zou worden geschreven en dat haar dat veel geld zou kosten? Zou ik die macht hebben bij Talpa, denk je? Bij Talpa heeft één meneer macht, die kennen we allemaal bij voor- en achternaam. That’s it. Wij zijn de ijverige medewerkers bij Talpa en ik ben de scout bij al die programma’s, maar meneer De Mol beslist over alles. Wij zijn er helemaal niet op uit om kandidaten te breken, mede omdat we nogal aan recycling doen: je komt een deelnemer altijd weer tegen. Kijk maar naar Samantha Steenwijk, die aan Bloed, Zweet & Tranen meedeed en die we later weer terugzagen in The Voice. We zijn daarom superzuinig op onze kandidaten. Ik heb een breed netwerk, omdat ik heel goed omga met al die mensen. Er is alleen één mevrouw héél erg boos op mij. Maar het is onderhand zeven jaar geleden, kun je nagaan hoelang het blijft etteren en woekeren bij die dame. Dat ze niet meer aan optredens toe zou komen en dat haar platen niet meer zouden worden gedraaid door ons, is volstrekte onzin. Ik las onlangs een artikel in het lokale suffertje dat mevrouw Lurks haar carrière aan de wilgen had gehangen en zich ging richten op haar restaurant, een paar weken later komt ze hier weer mee, hoe wispelturig kan een mens zijn?’