'Geen enkele plee in die hele kuttrein, dus moest mijn flurk in een Spa-fles'

Mensen die op Twitter zeiken over hun 10 minuutjes vertraging met de trein: ‘Te laat voor m’n sollicitatiegesprek, bedankt @NS_online!’ Boo-fucking-hoo. Met de auto had je in de file gestaan en was je ook niet op tijd geweest. Je tweet is 100 procent frustratie en 0 procent entertainment. Wat moet ik ermee? Mijn advies is: wil je geen ontvolgers? Zeik niet op de NS. Maar zoals geldt bij de meeste adviezen: do as I say, not as I do.

Het was afgelopen zondag. Ik had met m’n bandje, The Jerry Hormone Ego Trip, op een festival in Drachten gespeeld. Hartstikke leuk, dat Friese publiek, maar je moet er wel wat te drinken bij hebben. Dus toen we met het bandbusje huiswaarts keerden, had ik aardig wat biertjes gedronken. Ik moest naar Amsterdam, de rest van de band naar Gouda. Ik eruit bij station Lelystad, want dat was voor iedereen het handigst.

Ik sta in die stationshal. Kijk op de borden met vertrektijden. Zie dat er over 10 minuten een Sprinter gaat. Ik lees het woord ‘Sprinter’ en meteen voelt mijn blaas aan als een netje perssinaasappelen. Maar ik heb nog 10 minuten, dus ik zal maar snel op dit station Lelystad een toilet zoeken.

Ik vind er welgeteld één. Waarvan je de sleutel voor 50 cent plus borg bij de kiosk kan halen. Als ie open is. En het is 22.17 uur, dus dat is ie niet. Godverdegodver.

Met de roltrap naar het perron. Zoeken naar een hoekje om effe in alle rust te pissen. Is er niet. Te veel mensen. Godverdegodver.

Daar is de Sprinter. Ik stap in. De perssinaasappelen zijn een watermeloen geworden. Ik loop die hele kuttrein op en neer in de ijdele hoop toch een plee te vinden. Ga dan maar zitten. Pak m’n telefoon. Want ondertussen zit ik net zo vol frustratie als pis. Dan dat er maar uit. Ik tweet: ‘Dat de sprinters van @NS_online geen wc’s hebben, is dat niet in conflict met het verdrag van Genève?’

Het lucht niet op en ik krijg ook geen retweets. ‘Die Sprinters van @NS_online zonder plees moeten wel een uitvinding van de Spaanse inquisitie zijn!’ slinger ik de twitters op.

Ik zie geel en wil iets tweeten over transporten in veewagens naar Dachau, maar bedenk me dan, want er zijn twee dingen waar je op Twitter beter geen grappen over maakt, en dat zijn moslims en joden. Op het tafeltje voor me heeft iemand een lege Spa-fles achtergelaten. Ik kijk om me heen. Volgens mij is er niemand die het zou zien als ik… Ik pak de fles, rits m’n broek open.

Ik moet af knijpen voor het volgende station. Steek de volle fles op lichaamstemperatuur in m’n tas terwijl er een mooi meisje tegenover me komt zitten.

Ik tweet: ‘Geen wc’s, maar wel heel die trein vol camera’s zodat nu ergens in een database een filmpje staat van hoe ik m’n flurk in een Spa-fles prop.’

‘Flurk,’ beantwoord Walter van den Berg, mijn favoriete levende schrijver, single-wordedly mijn tweet. Ik weet niet precies wat hij bedoelt. Misschien dat ik op Twitter niet moet zeiken op @NS_online.