Het zijn de kleine dingen die het leven mooi maken. De geur van net gemaaid gras bijvoorbeeld, of een lege inbox alsof je voor het eerst Super Mario hebt uitgespeeld. Zoals dat gaat heeft ook deze medaille een keerzijde, en zijn het dus ook de kleine dingen die van het bestaan een levende hel maken. Iemand die zit te smakken (misofonie heet dat, ik heb het), of als een verpakking op een heel andere plek scheurt dan op het stippellijntje (weet niet zeker of dat een fobie is, maar zo ja dan heb ik die ook).
Maar moeder aller irritaties is natuurlijk het toetsenbordgeluid van mobiele telefoons. Er is een speciaal plekje in de hel voor mensen die het geluid van hun mobieltje aan hebben staan, en iedere keer dat ze een letter of cijfer intikken een het woord zegt het al tik produceren. Zo a-relaxed word ik daarvan. Vroeger waren het nog bejaarden die dit kunstje steevast flikten, maar via de babyboomers heeft dit fenomeen ook jongere generaties bereikt. En toevallig reizen die mensen graag met het openbaar vervoer, het liefst met zn allen in hetzelfde treinstel als ik. Alsof ze het erom doen.
Mijn vader achter zijn typemachine terwijl ik als kleine jongen boven lag te slapen had nog wel een zweem van romantiek over zich, maar dat was een mechanisch apparaat zonder mute-functie, en bovendien werden de aanslagen om de zoveel seconden afgewisseld met een gezellige ping als de regel op was. Maar voor een tikkend toetsenbord van een mobiele telefoon is gewoon geen excuus. Althans, ik heb m nog nooit gehoord. Ik vraag er ook naar: waarom staat uw toetsenbordgeluid in godesnaam aan? Mensen beseffen zich dan óf niet dat ie aan staat, óf weten niet dat ie ook uit kan. Geloof me: dat kan. Sterker: het móet.
Of heb ik het mis en ben ik de enige die dit heeft? Stel nu dat u zich aangesproken voelt en een verdraaid goede reden heeft de toetsenbordterrorist uit te hangen: ik ben reuze benieuwd. Laat het vooral weten. Graag wel het toetsenbordgeluid uit als u me een mailtje tikt op uw telefoon.