‘De wereld van de vlogger wil maar niet tot me doordringen’

Beste Monica Geuze, Je bent vlogger. Dat is een wereld die maar met moeite tot me door wil dringen, vandaar dat ik er...

Beste Monica Geuze,

Je bent vlogger. Dat is een wereld die maar met moeite tot me door wil dringen, vandaar dat ik er extra mijn best op doe, door zoveel mogelijk interviews met vloggers te lezen, zodat ik hopelijk snap waarom ze doen wat ze doen.

Kijk, van Ismail Ilgun, voorheen bekend als de treitervlogger, zie ik inmiddels wat hij beoogt. Hij wil in zijn vlogs het dagelijks leven van jongeren in achterstandswijken laten zien. Dat lukt hem behoorlijk goed, vind ik. Persoonlijk blijft dat beeld van die gast die raadslid Juliëtte Rot intimideert nog steeds in mijn achterhoofd, maar ik sluit niet uit dat Ilgun me daarmee juist confronteert met mijn eigen rancuneuze kant: ik zie nog steeds wat hij deed, niet alleen wat hij doet. Maar wat ik ook zie, is dat hij vlogs in ieder geval verder wil laten reiken dan zijn eigen navel.

Jij, Monica, stond dit weekend met een groot interview in Het Parool, omdat je je autobiografie hebt geschreven. Op je 22ste. Ik probeerde me voor te stellen dat ik zelf op mijn 22ste mijn levensverhaal op papier had gezet, en wat voor weerzinwekkend saai verhaal dat zou zijn geworden. Maar goed, ik ben jou niet. Bij lange na niet, zelfs: ik las dat een website die YouTubestatistieken bijhoudt heeft ingeschat dat jij over vijf jaar 800.000 abonnees zult hebben. De meeste tv-programma’s die ik heb gepresenteerd, haalden dat aantal niet. Het blad waarin deze column staat, haalde dat aantal lezers in haar hoogtijdagen alleen dankzij de leesportefeuille, waarvan ik niet ga probéren je uit te leggen wat dat was, omdat ik de kans dat je me uitlacht wanneer ik je vertel dat mensen ooit geld betaalden om een blad van acht weken geleden te lezen inschat op 100 procent. Kortom, ik kan nu wel heel hard gaan roepen dat de meeste vlogs nergens over gaan, maar dat benadrukt waarschijnlijk alleen nog maar meer dat jij goed hebt begrepen hoe het zit, en ik een stuk minder.

Dus ik ben toch wat vlogs van je gaan kijken. Een van je laatste was een vlog over het presenteren van je boek over het feit dat je vlogt. In vlog 834 ga je naar de nagelstudio. Dat kondig je als volgt aan: ‘Let’s go. Nageltjes.’ Je maakt een wat jachtige indruk. Dat duid je zelf ook: ‘Ik heb echt zo’n ontzettende stressdag. Ik heb echt in een kwartier mijn haar en make-up gedaan. Echt niet oké.’

In vlog 649 ga je met een vriendin naar de McDrive. Jullie bestellen eten. In vlog 723 lig je in bed en kondig je aan dat je YouTube-filmpjes gaat kijken. ‘Ja, dat is eigenlijk wat ik ga doen.’ Daarna ga je naar het strand en vertel je van welke winkel je schoenen en jurkje zijn (de Zara). Het is ruim een half miljoen keer bekeken, meer dan de gemiddelde aflevering van Zomergasten. In een vlog uit 2015 vertel je huilend over je jeugd, en hoe je vader er vandoor ging met een andere vrouw. Het is zonder meer een emotioneel fragment, maar dat is ook alles dat het is. Het is niet dat je poëzie of een lied of andere kunst of zingeving hebt gemaakt van dat verdriet: na al die jaren is het nog steeds alleen dat verdriet.

Ik vind dat wat karig. Dat kan natuurlijk komen doordat ik onbewust emotioneel ben afgestompt, of dat ik enorm elitair ben. Ik las in Het Parool dat je volgens financieel dienstverlener Deloitte een van de invloedrijkste personen bent op het uitgavenpatroon van kinderen van 10 tot 12 jaar. Dat is goed nieuws voor McDonald’s en Zara. Ik vond het beste nieuws voor mezelf dat ik geen 12 meer ben.