‘Eerst zetten jullie me eruit en nu weer dit. En jij noemt jezelf hulpverlener?’

‘Steph, telefoon voor jou!’ Mijn collega komt hijgend de trap op. ‘Het is Juan Diego, hij krijgt je op je mobiel niet te pakken.’ Ik zucht en mime met mijn lippen ‘sorry’ naar de bewoner met wie ik aan het darten ben. ‘Juan, je bent me voor,’ zeg ik tegen de jongeman die een half jaar geleden uit onze opvang is gezet. ‘Ja ja, dat zal wel,’ krijg is als antwoord. ‘Jullie zijn allemaal hetzelfde, jullie zeggen dat jullie gaan bellen en ondertussen kan ik weer dagen gaan wachten!’

‘Hey, je hebt het ons ook niet makkelijk gemaakt, hè kerel, je hebt al weken geen mobieltje!’ zeg ik met zachte stem. ‘Ja ja, ik heb toch al gezegd dat ie stuk is en ik een nieuwe moet regelen,’ zegt Juan Diego. ‘Maar goed, heb je al wat gehoord van die vrouw van de gemeente, Tanja of zo?’ Terwijl ik de dartpijltjes van mijn bewoner aanneem en stug doorga met darten, vertel ik Juan wat ik weet. ‘Ik heb goed en slecht nieuws. Ze hebben een foutje gemaakt. Ik heb je aangemeld voor een drugsvrije opvang, maar je staat op de lijst voor een woonplek waar wel drugs gebruikt mogen worden.’

‘Sssstt, serieus?’ hoor ik hem boos sissen.

‘Maar wacht even, ik ben nog niet klaar, ik heb begrepen dat ze daar nu wel een plekje voor je hebben!’ Even is het stil aan de andere kant. Ik hoop dat deze studio met eigen sanitair en een keukentje een antwoord is op een zwervend bestaan van bank naar bank. ‘Stephanie, wat is dit nou voor gefuck? Hoe kan dat nou? Je geeft me op voor een plek waar geen drugs gebruikt mogen worden en dan krijg ik dit soort shit te horen!’ Ik wijs geluidloos op mijn score op het dartbord en geef de pijltjes terug. ‘Tanja gaat het uitzoeken en gaat je dan bellen!’

‘Weet je Stephanie, de reden dat ik eruit ben gezet bij jullie is al het grootste gelul dat ik ooit heb gehoord, en nu weer dit. En jij noemt jezelf hulpverlener? Weet je, bij jullie moet ik maanden wachten op een plek in een studiootje, terwijl ik zelf binnen een week wat had geregeld. Ik heb weer contact met mijn kinderen, wat bij jullie nooit gelukt is. En nu? Weet je Stephanie, jij moet eens even goed naar jezelf kijken...’

Ik hou de hoorn van mijn oor af. Af en toe luister ik om na een tijdje aan te geven dat ik hem overgedragen heb aan Tanja. Middenin een nieuwe tirade besluit ik op te hangen. En verlies ik het potje darten. Dik.