‘35 jaar aan de top heeft me geknakt’

‘Mijn uitschakeling op het laatste WK was een ramp die ik mezelf nooit zal vergeven.’

Ongeveer een jaar geleden was de schrik groot bij uw fans: u ging stoppen, en wel per direct.

‘Het doel was aanvankelijk het WK van eind 2019 te halen en daar mijn carrière af te sluiten, maar toen ik in maart tegen Michael van Gerwen binnen een kwartier het podium van Ahoy alweer af kon, was ik er echt helemaal klaar mee. Ik zag het hele verdere jaar al aan me voorbijtrekken en in een soort paniekmodus riep ik dat het over was. Wat had ik de dartswereld nog te bewijzen? Een beetje stom doorsukkelen? Het was beter om die avond het boek te sluiten.’

Daar was uw management niet zo blij mee.

‘Ze vroegen me de dag erna al waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Fans, familieleden, sponsors; van mijn vijfjarige contract bij Target waren er pas twee voorbij. Iedereen rekende op me. Uiteindelijk hebben ze me ervan overtuigd het jaar toch af te maken, maar eind juli kreeg ik, na weer een gemiste matchplay en world cup, opnieuw een inzinking. Het werd zo een wel heel erge lijdensweg. Als je je hele leven spraakmakend bent geweest, titels hebt gewonnen en bekers omhoog hebt getild, dan is het zwaar om er op toernooien al in een vroeg stadium uit te vliegen. Ik was daardoor op een gegeven moment overgeleverd aan het spelen van allemaal vloertoernooien. Die haat ik echt tot op het bot. Dan stond ik daar in Duitsland, drie dagen achter elkaar om 06.30 uur al in te gooien. Vreselijk!’

Waarom was dat niks voor u?

‘Laat invliegen en vroeg weer het bed uit moeten; als avondmens ben ik op dat tijdstip niet zo vlijmscherp als ik eigenlijk zou moeten zijn. De laatste keer raakte mijn koffer onderweg ook nog eens zoek en moest ik met geleende kleding, schoenen en pijltjes aan het toernooi beginnen. Ik was het afgelopen jaar sneller afgeleid dan ooit en stapte met tegenzin die zalen binnen. De motivatie om het echt goed te doen ontbrak. Het absolute dieptepunt was natuurlijk mijn uitschakeling op het laatste WK, half december. Die ramp zal ik mezelf nooit vergeven.’

Lukt het u desondanks wel om tevreden terug te kijken op een carrière die u vijf wereldtitels opleverde en waarmee u, misschien nog wel belangrijker, het darten in Nederland op de kaart heeft gezet?

‘Daar ben ik natuurlijk wel trots op, maar als je hoofd zegt dat het klaar is, dan moet je accepteren dat die successen tot het verleden behoren. Op het moment dat het gevoel weg is, kun je trainen wat je wilt, maar dan gaat het nooit meer goed komen. Mijn carrière is voorbij, terwijl ik daar geestelijk nog helemaal niet aan toe ben. Het is nogal wat. Ik ben vanaf mijn zestiende bezig geweest met dit spelletje en ik denk aan niets anders dan darts. Haal dat uit de man, wat blijft er dan nog van hem over? 35 jaar aan de top staan, heeft me uiteindelijk geknakt.’

Ik nam die tweede Big Mac en derde milkshake omdat ik er gewoon maling aan had. Op m’n zwaarst woog ik 135 kilo.

Ook uw gezondheid speelde een rol in het besluit de pijlen op te bergen.

‘Ik ben mijn hele leven lang al gek op eten, een echte lekkerbek die op z’n zwaarst 135 kilo woog. Ik nam die tweede Big Mac en derde milkshake omdat ik er gewoon maling aan had. Ik was geen voetballer en had als grote, zware man de perfecte balans voor het darten. Toen er echter diabetes bij me werd vastgesteld, ben ik toch gaan minderen en kwam ik meer in beweging. Mijn voortdurend omhoog en omlaag schommelende suikergehalte maakte mijn ogen – het belangrijkste wapen van een darter – bovendien slechter. Om dat onder controle te houden, injecteer ik me nu wekelijks met het geneesmiddel Ozempic in mijn dijbeen. Het werkt fantastisch. Ik draag zelfs mijn bril en contactlenzen niet meer. Ook ben ik gaan minderen met het nemen van af en toe een gezellig borreltje, want het tast gewoon je geheugen aan. Ze zeggen dat je hersencellen erdoor afsterven en dat is gewoon echt zo.’

Wat doet het verlies van 35 kilo met u?

‘Het lijkt of ik daardoor onrustiger ben dan ooit. Ik slaap slecht en ben sneller zenuwachtig. Toch wil ik niet meer terug naar de man die ik toen was, die zware kerel die dat extra hamburgertje er toch maar even bij neemt. Die laat ik nu zonder moeite staan. Er zal best nog weleens een dag tussen zitten dat ik pak waar ik zin in heb, maar dat kan ik niet meer dag in dag uit ongestraft blijven doen. Ook wil ik in beweging blijven om dit gewicht vast te houden, maar ik ben bang dat ik daar met mijn nieuwe leven niet genoeg motivatie meer voor krijg. In de Chinese astrologie ben ik een schaap, die zit stil tot er een herder komt die ’m een schop onder zijn kont geeft. Krijg ik die tik niet, dan zit ik de hele dag thuis op de bank filmpjes op m’n telefoon te kijken en komt er niets uit mijn handen. Ik hoop daarom snel weer wat omhanden te hebben, zoals bijvoorbeeld die demonstraties.’

Privé heeft u ook een roerige tijd meegemaakt: u scheidde van uw vrouw Silvia. Toch hangt er in de gang nog een foto van haar.

‘Het houden van zal nooit weggaan. Ik zal altijd waardering hebben voor de 25 jaar die we samen hebben doorgemaakt. Silvia heeft veel voor mijn dartcarrière moeten laten, maar gelukkig heb ik haar daar ook een mooi leven voor terug kunnen geven. In september 2018 hakte ik echter voor mezelf de knoop door dat de liefde tussen ons voorbij was. Ze was in de loop der jaren heel statisch geworden. Ze vroeg me vanuit de keuken nog net of ik een kop thee of een boterham wilde, maar bijvoorbeeld spontaan een weekendje weg plannen zat er al jaren niet meer in. We besloten aanvankelijk de kerst dat jaar nog samen te vieren en daarna een appartementje voor haar te zoeken. Even een jaartje aankijken hoe apart van elkaar wonen ons beviel en of er nog iets te lijmen viel. Tegen beter weten in, want ik had de moed voor mezelf allang opgegeven. Ik vroeg me af of ik de rest van mijn leven wilde doorbrengen als twee zuurpruimen die elkaar niets meer te vertellen hadden. Het antwoord daarop was simpelweg: nee. Voordat we elkaar, bij wijze van spreken, echt een keer van de trap zouden gooien, moesten we gewoon uit elkaar. Dat ik niet lang daarna een nieuwe, leuke, charmante vrouw ontmoette, verdient niet de schoonheidsprijs, maar soms gaan die dingen nu eenmaal zo.’

Had u deze stap niet eerder moeten zetten?

‘Ik denk dat ik misschien wel een jaar of vijf of zes bij haar ben gebleven uit schuldgevoel. Ze zei dat ze zonder mij niet meer wilde leven en dat vond ik dan toch weer zielig. De passie was er echter niet meer. Al jaren niet. Er was die laatste periode alleen nog maar gezeik en bekken trekken naar elkaar, maar ik bleef het toch steeds maar weer proberen in de hoop dat ze een keer wat zou gaan ondernemen. Ik heb wel duizend keer tegen haar gezegd: “Kom van die bank af, ga naar de sportschool, zoek een baantje, maak vrienden.” Bovendien raakte ze maar niet van haar alcoholverslaving af. Vertrok ze naar een afkickkliniek, dan kreeg ze na terugkomst toch steeds weer een terugval. De laatste keer maakte ik nog 13.000 euro over naar een instelling in Duitsland in een poging haar opnieuw te helpen, maar er lijkt geen redden meer aan. Dat merk ik nu nog steeds aan de manier waarop ze berichtjes naar me typt, de vragen die ze stelt en de verhalen waar vrienden mee komen.’

Ook zou ze op uw kosten flink de bloemetjes buiten hebben gezet.

‘Mijn accountant kwam op een gegeven moment naar me toe omdat er in korte tijd tienduizenden euro’s van mijn creditcard verdwenen. Ik haalde de centen binnen, zij gooide ze er met bakken tegelijk weer uit. Waar het allemaal aan op ging, vertelde ze me niet en natrekken was ook lastig. Bedragen werden namelijk altijd eerst altijd gepind en vervolgens cash uitgegeven. Mijn stiefzoon moet hier een grote rol in hebben gespeeld. Die jongen rooft huizen leeg, rijdt auto’s in de prak en laat zijn rekeningen, bekeuringen en verslavingen door anderen betalen. Hem hoef ik de rest van mijn leven niet meer te zien. Ik ben echt door een hel gegaan, dat is niet normaal meer. Ik hou er niet van om negatief over anderen te praten, maar men mag ook weleens weten wat mij heeft doen besluiten om voor dit nieuwe leven te kiezen. Eén zonder deze mensen en alle problemen die daarbij komen kijken. Mijn beste vrienden zeggen dat ik de best mogelijke stap heb genomen door dit allemaal achter me te laten, al betaal ik nog wel steeds Silvia’s appartement, telefoonrekening en een aantal andere zaken. De rechter zal uiteindelijk moeten bepalen welke regelingen er zullen moeten worden getroffen.’

Vlak voor de breuk raakte Silvia nog betrokken bij een overval.

‘Hoe vervelend de situatie waarin wij terecht zijn gekomen ook is, hier schrok ik natuurlijk wel van. Ik zat in Schotland toen ’s ochtends de telefoon ging en ik een rechercheur uit Nederland aan de lijn kreeg. “Gaat u maar even zitten, meneer Van Barneveld. Ik heb een vreselijke mededeling voor u,” klonk het aan de andere kant. Geloof me nou, je zit op zo’n moment werkelijk tegen het plafond. “Wie is er dood?” vroeg ik met mijn hart in de keel. Godzijdank ging het om een overval, waarbij ze weliswaar een paar meppen had gekregen, maar verder ongedeerd was. Toen ik later die dag thuiskwam, zat de schrik er bij haar nog flink in. Ze was poedeltje naakt de trap afgekomen en zag ineens drie Marokkanen met een pistool voor haar giechel staan. Ze schreeuwden om de code van de kluis, maar ze is zonder kleren de straat op gevlucht. Ze hebben het een en ander buitgemaakt, dat we later allemaal vergoed hebben gekregen van de verzekering.’

Jullie zijn twee dagen daarna wel gewoon op vakantie gegaan.

‘Een rondreis door Amerika, samen met Silvia en mijn manager Jaco. Die stond al gepland en besloten we niet te cancelen. We hebben er een fantastische tijd gehad, maar ik merkte natuurlijk wel dat ze het er nog steeds moeilijk mee had. Zeker toen de terugkeer naar Nederland dichterbij kwam en ze spontaan in huilen kon uitbarsten. Je kunt dan wel een arm om haar schouder leggen, maar de nare ervaring valt niet meer uit te wissen. Die lastpakken hebben haar helemaal naar de klote geholpen en zijn er uiteindelijk met een veel te lage straf vanaf gekomen. In wat voor land leven we dan, denk ik dan. In goed overleg besloten we dat Silvia zonder mij naar de rechtbank zou gaan, om te voorkomen dat ik als bekende Nederlander alle aandacht op mij gericht zou zien. Daar zou de zaak namelijk niet mee geholpen zijn. In de media las ik vervolgens dat ik haar in de steek zou hebben gelaten, maar daar trok ik me niets van aan. Wij hadden dit zo met elkaar afgesproken, met anderen heb ik verder niets te schaften.’

In november 2018 leerde u de Britse Julia kennen, waarna in maart 2019 jullie relatie uitlekte via een foto in een hotel.

‘Wat we deden was riskant, maar mijn huwelijk zat er toch al op, dat wist Silvia ook. Voor mijn gevoel was ik al van haar af. Toen de foto online stond, belde Jaco me op om me te waarschuwen. Zelf schrok ik er eerlijk gezegd niet zo van. Ik heb Julia nooit verborgen gehouden en ook op een aantal dartstoernooitjes hadden mensen haar al eens gezien. Daar is ze me ook altijd dankbaar voor geweest. Wel hebben we het er in het vroegste stadium over gehad wat ons samenzijn teweeg zou kunnen brengen. Ik vertelde haar: “Lieve schat, je hebt werkelijk geen idee hoe populair ik ben. Men gaat hier hoe dan ook wat van vinden.” Veel liever was ze in de anonimiteit gebleven, maar dat gaat gewoon niet. Er kwamen de meest bizarre verhalen naar buiten die kant noch wal raakten. Zo zou ze een 21-jarige pornoster zijn, terwijl ze in werkelijkheid 35 is en nooit iets met die industrie te maken heeft gehad. Ook werd ze door sommigen al vrij snel een golddigger genoemd, iets wat ze zich erg aantrok. Ik heb haar gelukkig kunnen uitleggen dat deze opmerking niets met haarzelf te maken had. Elke vrouw die ik was tegengekomen zou dat stempeltje hebben gekregen. We zijn altijd sterk gebleven en hebben alle rumoer nooit een breekpunt in onze relatie laten zijn.’

In de Chinese astrologie ben ik een schaap, die zit stil tot een herder ’m een schop onder zijn kont geeft. Krijg ik die niet, dan zit ik de hele dag thuis op de bank

Waarom is ze uw droomvrouw?

‘Omdat ze ontzettend leuk en ondernemend is, en duidelijk iets voor me overheeft. Zo reisde ze onlangs nog naar me toe, na een lange nachtdienst en slechts drie uurtjes slaap. De hond bracht ze bij haar moeder, waarna ze drie uur in de f ile stond naar het vlieg veld. Daar heeft ze nog eens drie uur rondgelopen, vervolgens zes uur in een vliegtuig gezeten dat daarop gecanceld werd. Hup eruit, andere vlucht regelen, in Nederland drie kwartier wachten op haar koffers, daarna anderhalf uur in een Ubertje om uiteindelijk een keer bij mij aan te komen. En dan nog zijn er mensen die durven te beweren dat ze niks om me geeft. Ik wil gewoon de rest van mijn leven met haar delen en zij met mij. Over trouwen twijfel ik nog. Scheiden doe ik voor het eerst en voor het laatst. Ook een huwelijk is in principe eenmalig. Ik leef nu echter samen met iemand die deze droom misschien nog wel heeft, dus ik sluit niets uit. Opnieuw aan kinderen beginnen is echter wel onbespreekbaar. Het zou toch raar zijn dat ik mijn kinderen, die zelf al kinderen hebben, moet vertellen dat ze er zelf ook nog een broertje of zusje bij krijgen. Gelukkig staat Julia er hetzelfde in: ze heeft geen kinderwens. We zijn gelukkig. Hoe media dat benaderen, moeten ze lekker zelf weten.’

Hoe doen fans dat?

‘Heel vaak leuk, maar soms ook behoorlijk asociaal. Zolang je mij met respect benadert is in principe alles mogelijk. Doe je dat niet, dan heb je een probleem. Zo stapte er laatst een jongetje van een jaar of tien op me af: “Hey! Kunnen we effe een foto maken?” Ik was verbijsterd. “Pardon,” antwoordde ik, “loop maar even terug en doe het opnieuw, je weet best hoe het hoort.” Tja, ik ben dan echt een arrogante galbak. Als je mij, met je 10 jaar oud, zo durft te benaderen, iemand van 52 die toch al het een en ander heeft neergezet in het leven. Het gevolg is dan vaak een boze moeder die een grote bek tegen me opzet en dat vervolgens op verjaardagen herhaalt: “Die Van Barneveld is een strontzak die mijn kind niet eens een handtekening of foto geeft!” Heb ik het weer gedaan. Zo gaat het altijd. Mensen leggen mij hun wil op en hangen al om mijn nek voordat ze me überhaupt netjes hebben aangesproken. Op die manier heb ik er dus geen zin in. Je hoeft echt niet te zeggen dat je al jarenlang fan bent om het daarmee snel even goed te maken. Dat interesseert me echt geen reet en ik eet er ook geen boterham minder om.’

NIEUWE REVU ONTMOET RAYMOND VAN BARNEVELD

Waar? Bij hem thuis in Den Haag. Verder nog iets? Tijdens een korte rondleiding stuiten we op een verzameling van zo’n 1400 Funko Dolls, plastic poppetjes, al dan niet van bekende mensen of personages uit de popcultuur. De darter gaf er zo’n 120.000 euro aan uit en ziet het als erfenis voor zijn kleinkinderen. Van Barneveld: ‘Soms verkoop ik er alvast een en stort ik de opbrengst op hun rekening. Leuk toch? Na mijn dood pikt de Belastingdienst er namelijk toch eerst een graantje van mee. Daarnaast geef ik eerlijk toe dat, wanneer ik eenmaal gek van iets ben, ik ook maar moeilijk kan stoppen. Komt er van een bepaald poppetje een nieuwe versie uit, dan koop ik ze meteen in alle kleuren.’