‘Soundos El Ahmadi is de ongrappigheid in persoon’

Terugsturen hoeft voor mij niet, maar een mondprop op de juiste plaats in haar onflatteuze gezicht lijkt me geen slecht idee.

Illustratie Steve Nestorovski

‘Ongrappigheid’ zou je kunnen definiëren als ‘alles wat uitgekraamd wordt door een te dikke Nederlandse griet van Marokkaanse af komst, die denkt dat ze humor bedrijft terwijl ze zo humoristisch is als Jort Kelder die achter een struik zit te schijten.’ Soundos El Ahmadi doet al jaren haar best om mannen te doen denken dat vrouwen onmogelijk grappig kunnen zijn. Nou ja, ze hoeft er niet eens haar best voor te doen, je moet haar maar bekijken of tien seconden naar haar luisteren, en je denkt meteen: mannen hebben gelijk, vrouwen kunnen onmogelijk grappig zijn.

Ze werd geboren op 20 december 1981 en waar ze geboren werd, en waarom, dat kan ons geen reet schelen. Voor hetzelfde geld werd ze geboren op 14 maart 1984 in een maïsveld in Spijkenisse, waarna haar moeder gillend naar de horizon vluchtte, net als de bunzingen die aan de baby kwamen ruiken. Hoe is het mogelijk dat iemand die de vleesgeworden doodsteek is van grol, mop en geinigheid, drie cabaretprogramma’s in om het even welk theater gezeuld krijgt? Hoe is het mogelijk dat iemand, die je op het eerste gezicht op een dozijn manieren afstoot, haar onaantrekkelijke corpus voor een tv-camera gezeuld krijgt? Hoe is het mogelijk dat iemand, die de charme heeft van de plas diarree die Jort Kelder achter een struik heeft gescheten, niet allang naar een vergeetput is gezeuld?

Ze heeft naar het schijnt ook in een film geacteerd, Shouf Shouf Habibi!, wat in een of ander Marokkaans dialect ‘Geef mij een nekschot!’ betekent. Allemaal goed en wel, Marokkanen zijn fantastische mensen, en het is schitterend dat de helft van hen verkast naar veiliger landen, en het is een volk dat vooral bestaat uit briljante geesten, die vele uitvindingen, ontdekkingen en heel smakelijke gerechten op hun naam hebben staan, maar laten we eerlijk zijn: af en toe glipt er een Marokkaan door de mazen van het net der genialiteit. En je zal het altijd zien, net die Marokkaan komt in Nederland terecht, gaat cabaretprogramma’s maken, komt op tv, en zorgt er nagenoeg in haar eentje voor dat heel weldenkend Nederland besluit van: ‘Nou, of het politiek correct is weet ik niet, maar uitgerekend deze Marokkaan, een vrouw op de koop toe, zou ik toch terug willen sturen.’

Terugsturen hoeft voor mij niet, maar een mondprop op de juiste plaats in haar onflatteuze gezicht lijkt me alleszins geen slecht idee. Ik heb daarnet nog eens naar een kort optreden gekeken van Soundos El Ahmadi als ‘huiskomiek’ destijds van De Wereld Draait Door. Zelden heb ik m’n tenen zo voelen krullen, zelden of nooit heb ik zo’n plaatsvervangende schaamte gevoeld. Nooit, maar dan ook nooit, wil ik nog iets horen of zien van de ongrappigheid in persoon, Soundos El Ahmadi.