/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2017%2F01%2Fmoordpijp.jpg)
De 57-jarige Brabander Martin de B. werd deze zomer veroordeeld omdat hij zijn voormalige vriend en huisgenoot Richard ‘Rico’ Paulissen op gruwelijke wijze doodsloeg met een aluminium pijp. Een reconstructie vanaf de plaats delict en vanuit de rechtszaal.
Rechter: ‘De schedel was open en tot moes geslagen. Maar u had er geen gevoel bij?’ Martin de B.: ‘Toen ik klappen gaf niet nee.’
De rechtszaak diende op 26 juli 2016. Een dik dossier lag op de tafel van de meervoudige kamer in Breda. Agenten liepen naar de deur om de verdachte te halen. Martin de B. droeg roodwit-zwarte Nikes met een blauwe streep onder zijn spijkerbroek. Zijn shirt was blauw en had korte mouwen. Alleen aan de achterkant van zijn schedel zaten nog wat licht krullende haartjes.
De voorzitter van de rechtbank vertelde dat Richard Paulissen op dinsdag 13 oktober 2015 voor het laatst werd gezien in een supermarkt in Raamsdonksveer. In de avond waren Rico en Martin samen in de woning. Ze dronken en gebruikten drugs, en er hing relatief rustige, goede sfeer.
De voorzitter keek Martin de B. aan. Ze vroeg: ‘Geen problemen?’ Hij antwoordde: ‘Ik had maar twee biertjes gedronken en ging daarna naar bed. Rico had coke gebruikt en er stond een fles GBH op tafel. En bij Rico kon het dan altijd ontsporen.’
De volgende dag stond Martin ‘tegen de middag op’. Het lukte hem ongezien naar buiten te komen. Om tien over half twaalf had hij een afspraak met een hulpverleenster van Trema Welzijn. Dat was naar eigen zeggen ‘om de problemen nog eens op tafel te leggen’. Na het gesprek keerde Martin terug naar huis. Rico liep op hem af en zei: ‘Ik ga je kaak breken, ik ga je kaak breken!’
Martin de B. zei: ‘Hij zakte zonder dat ik iets deed door z’n hoeven. Hij belandde in de lotushouding, een soort kleermakerszit. Een gevoelloze pop was het. Ik hoorde ook geluid. Ghhhh, ghhhh. Van de klappen die ik daarna heb gegeven, weet ik niks meer. Ik zag eigenlijk pas wat er gebeurd was toen het gebeurd was.’
De voorzitter: ‘Het lijkt erop dat u bent blijven slaan terwijl hij op de grond lag. Mijnheer Paulissen was daarna niet meer herkenbaar. Waarom bent u blijven slaan?’ ‘Daar heb ik geen verklaring voor. En ik denk dat die eerste slag al dodelijk was.’