/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2016%2F07%2FLeon-Verdonschot11111.jpg)
Beste André Hazes,
Het is een beetje raar dat ik je schrijf, want je bent dood. Aan de andere kant: afgelopen week verscheen je nieuwe single, dus een vorm van leven is er zeker nog.
Dat nummer heet Op De Schoorsteen Staat Een Foto, wat ik een enorm Andréiaanse titel vind. Ik weet niet precies waarom, maar ik vermoed vanwege die schoorsteen, die foto, de combinatie en het feit dat die combinatie meteen ook de titel is. Een foto op een schoorsteen, dat is niet alleen een ouderwets beeld, het is ook een beeld waar meteen de verdenking van verdriet uitspreekt: het gros van alle foto’s op schoorstenen zal van overledenen zijn.
Je schreef het nummer al in 1980, en de tekst heeft dan ook wat emancipatiegolven gemist: ‘Als een meisje moeder wordt / Moet ze zoveel laten staan / Dan is het met haar jeugd en met haar vrijheid snel gedaan.’ Wellicht vraag je je af hoe het er inmiddels met je erfenis voor staat, sinds die begrafenis in de Amsterdam Arena. Ik zou zeggen: tamelijk goed.
Er is in de Arena sindsdien niemand of niets meer begraven, op goede akoestiek na. Dus dat record staat nog steeds. Je zoontje, om wie je ooit nog in een vliegtuig een tik uitdeelde aan een medepassagier, is inmiddels een vol getatoeëerde, afgetrainde zanger, die jou vorige week nog een open brief schreef en je daarin ‘pik’ noemde, wat me een volkse manier lijkt om te laten blijken dat het met zijn liefde voor jou nog steeds goed zit. Hij maakte in die brief ook nog een grapje over je alcoholgebruik, dus ook dat heb je goed gedaan: zoals we ook bij Herman Brood liever geen verband leggen tussen consumptief gedrag en voortijdig overlijden, zo is ook jouw alcoholisme overgoten met romantiek.
Lees ook: Overschatte mensen: André Hazes (herman Brusselmans)
Dat je, aanvankelijk tot je sceptische schrik, ook bent omarmd door mensen die normaal gesproken spugen op de smaak van de onderklasse, heb je zelf nog meegemaakt: dat gebeurde toen John Appel zijn legendarische documentaire Zij Gelooft In Mij over je maakte. Na je dood ging dat nog verder: inmiddels vindt volgens mij iederéén je goed, wat vaak iets verdachts heeft, maar in ieder geval de term ‘volksmuziek’ een zeer letterlijke betekenis geeft.
Er kwam na de documentaire en je dood nog een musical, en vervolgens ook nog een film. Met name die musical was extreem succesvol, wat bij een succesvolle zanger geen vanzelfsprekendheid is, want de musical van Marco Borsato werd vorige week voortijdig stopgezet, en die was zelfs in 3-D. De man die jou speelde in zowel de musical als de film is inmiddels ook te boeken voor optredens als zanger van jouw liedjes: wie in jou huid kruipt, komt daar niet snel meer uit. Met de instandhouding van die liedjes zit het sowieso wel goed: elk jaar loopt de Ziggo Dome een paar keer vol voor een concert waarbij artiesten wiens grootste hit soms een cover van jou was, jouw liedjes zingen. Op foto’s en filmpjes zie ik altijd duizenden glazen bier de lucht ingestoken worden, dus ook díe erfenis is veilig gesteld.
Dan het slechte nieuws. Je familie is geloof ik enigszins uit elkaar gevallen, zover ik het kan volgen omdat je zoon niet zoals jij koos voor een heel jonge, maar juist voor een veel oudere vrouw, iets waar jouw vrouw en zijn moeder, die dan als ik goed reken ongeveer van de leeftijd moet zijn van de vrouw van je zoon, niet blij mee schijnt te zijn. Of zoiets. In ieder geval: drama. Maar hé, waar drama, daar levensliederen. En waar drama, daar foto’s op de schoorsteen.
Leon Verdonschot