De beste bomenklimmer van Nederland

Het is vroeg, koud en regenachtig als ik Dongen inrijd om op bezoek te gaan bij Jeroen Snaaijer, de beste bomenklimmer van Nederland. Van tevoren vroeg ik hem of ik op bezoek kon komen bij hem thuis, of misschien heeft hij in zijn achtertuin een paar bomen staan waar hij altijd traint, maar hij vroeg me om naar Dongen te komen, waar hij vandaag de hele dag van tak tot tak zal gaan – vanuit zijn functie als boomverzorger. We spreken af in een hotel bij de boom waar hij op dat moment net uit naar beneden komt. Ik drink een dubbele espresso, Jeroen een koffie. Op de achtergrond staat een wat nukkige vrouw van middelbare leeftijd glazen te poetsen, en klinkt de tophit Een Moment Zonder Jou.

Vijf belletjes

Even voor mijn begrip: jij bent de beste bomenklimmer van Nederland, dus?

‘Op dit moment in elk geval wel. Ik heb het NK bomenklimmen gewonnen, afgelopen jaar.’

Ik kan me eerlijk gezegd niet zo veel voorstellen bij het NK bomenklimmen. Hoe moet ik dat zien? Ga je gewoon met zijn allen in dezelfde boom, en wie het eerst boven is wint? Ga je met honderd bomenklimmers naar het bos en wie er uiteindelijk nog leeft is de kampioen?

Jeroen begint te lachen en neemt een slok koffie.

Dan schudt hij zijn hoofd. ‘Er zijn dus vijf onderdelen: één onderdeel is werksimulatie, dan hangen er verdeeld over de hele boom vijf belletjes. En die moet je dan met een handzaag aantikken. Ja, kijk, ze willen natuurlijk niet dat er gezaagd wordt, anders is het voor de volgende natuurlijk alweer klaar. Vandaar de belletjes.’

Maar het is dus eigenlijk niet zo zeer de sport van het klimmen, maar meer de sport van de ehh, ja, de boomchirurgen? Hoe noemen jullie jezelf?

‘Vooruit, ik had eigenlijk specifieker moeten zijn: het is het NK bomenklimmen voor boomverzorgers. Het is geen sport voor hobbyisten.’

Ja precies. Dus je kunt niet als tandarts of als notaris denken: ik ga eens even lekker na het werk trainen voor het NK en een paar fikse eikjes bedwingen.

‘Nee, precies. Gelukkig maar. Ik vind het wel fijn om een heel weekend met beroepsidioten bij elkaar te zijn.’

Het eeuwige jongetje

Even valt het gesprek stil. Achter de bar staat de wat nukkige mevrouw nog altijd glazen te poetsen. Op de achtergrond is de muziek overgegaan van Marco Borsato’s Margherita naar Nothing’s Gonna Change My Love For You van Glenn Medeiros. De sfeer in het Dongense hotel zit er, zogezegd, al lekker in. Ineens begint Jeroen te lachen. Alsof er, wanneer hij denkt aan zijn collega bomenklimmers, ineens een vuur in hem begint te branden.

‘Nou ja, goed,’ gaat hij dan enthousiast verder, ‘en dan heb je nog de ronde waarbij je een pop uit een boom moet redden. En een ronde waarbij je op doelen moet gooien, in een boom. Of de speedclimb, natuurlijk.

Zo snel mogelijk naar boven klimmen.

‘Juist.’

Maar wat beweegt nou iemand om boomklimmer te worden? Ik bedoel: ik snap dat je als jong ventje graag het bos in gaat en in bomen wil klimmen.

Weer begint Jeroen enthousiast te lachen. ‘Ja! Nou! Dat gevoel! Dat kun je dus ook nog hebben als je dertig, veertig, vijftig of zestig bent!’

Het eeuwige jongetje in je?

‘Je blijft wel jong, ja. Aan de andere kant: het is fysiek zwaar, natuurlijk. Er zijn er maar weinig die klimmend oud worden. Ik heb zelf nog nergens last van, maar ik heb wel echt collega’s van mijn leeftijd die al veel blessures achter de kiezen hebben.’

En die zijn afgehaakt?

‘Ja.’

Train je?

‘Nee. Ja, op het werk. Dan wil je gewoon je klimtechniek zo efficiënt mogelijk hebben. Je wil gewoon de hele dag overal kunnen komen. Nou ja, ons werk zit aan de buitenkant van de takken, dus dan zul je toch moeten.’

Welke boom zou je nog weleens willen bedwingen?

‘Nou ja, in principe is het natuurlijk: hoe groter hoe mooier. Een paar jaar geleden heb ik een boom in Kroondomein ’t Loo mogen beklimmen. Dat is de hoogste boom van Nederland.’

Dus je bent niet alleen de beste bomenklimmer, maar ook nog eens de hoogstebomenklimmer!

‘Ja, als je het zo zegt.’

En in Amerika heb je toch ook van die bomen die al vierhonderdduizend jaar lekker door aan het groeien zijn?

‘Ja, precies. Die staan ook wel op mijn lijstje om daar een keertje bij langs te gaan. Als ik volgend jaar naar het WK ga, bijvoorbeeld.’

Ah, ja, natuurlijk. Het WK! Wil je dat ook winnen?

‘Nee joh, ben je gek. Die ambitie heb ik echt totaal niet. Dan moet ik echt gaan trainen.’

Het is toch echt meer liefhebberij.

‘Ja, dan moet ik echt dagelijks trainen. Veel meer in het klimmen investeren. Maar het gaat me gewoon meer om het vak. Om het behoud van de bomen in Nederland.’

Meer de boom dan het klimmen?

‘Het klimmen is een manier van transport. Niks meer, niks minder.’

En tóch ben je de beste van Nederland? Daar zullen een aantal klimmers hier, die elke dag trainen, niet blij mee geweest zijn.

‘Er zijn er wel die meer klimmen dan ik.’

Minder talent?

‘Die maken zich gewoon heel druk. Ik was afgelopen NK zó relaxed. Dat had ik echt nog nooit gehad. Gewoon nul zenuwen. Echt nul. Ja, dan win je dus.’

Ik was tijdens het NK zó relaxed. Gewoon nul zenuwen. Echt nul. Ja, dan win je dus

Céline Dion

Ik knik. Ik begrijp hem. Op de achtergrond zingt Céline Dion iets met heel veel extra adem erbij. De nukkige barvrouw poetst glazen terwijl ze blanco voor zich uit kijkt. In de ontbijtzaal van het hotel is een zakenman aangeschoven. En aan een ander tafeltje een jonge dame. De grootste bomenvriend van Nederland was misschien een beter titel voor Jeroen geweest. Hij knikt nog eens naar buiten, alsof hij me in één oogwenk wil zeggen: dáár, daar gaat het om. Het begint wat harder te regenen, maar Jeroen deert het niet. Die is allang blij dat hij zo weer de boom in mag.