'Ik geloof in de kracht van agressie'

Met De Nationale Vrouwenspotgids, inmiddels al een bestseller, schreef programmamaker Maxim Hartman (52) een inkijk in de wereld van vrouwen. Of vooral: zijn zeer specifieke kijk daarop. ‘Als hier dadelijk een leuk meisje voorbij komt, gaat mijn energie meteen naar haar, ook al gaat dat ten koste van jou. Treurig eigenlijk, toch?’

Door Leon Verdonschot / Fotografie Corné van der Stelt

Even iets anders. Ik wil zo snel mogelijk een interessant handboek maken speciaal voor mannen. De eerste officiële vrouwenspotgids. Een compleet maar handzaam naslagwerk voor de (hetero)man die op jacht is naar een geschikt teefje. Je ziet er een in het wild lopen en dan bladerdebladerdebalder, weet je in een keer wat vlees je in de kuip hebt. Maar de uitgever durft er (nog) niet aan en zegt dat ik eerst een voorproefje moet geven in dit boek.’ Aldus schrijver Maxim Hartman in 2009, in zijn boek Maling. Dat heeft even geduurd.

‘Ja, er zit wat tijd tussen die twee boeken. Vooral omdat ik moe was van in mijn eentje op een stoel zitten schrijven. Je zal maar een echte literaire schrijver zijn, wat een kutleven heb je dan. Zo’n A.F.Th van der Heijden, die echt van die grote dikke romans schrijft waar heel veel over nagedacht moet worden: zo eenzaam moet dat zijn. Daarvoor moet je eigenlijk ook een soort autist zijn.’

Heb je die 76 vrouwentypen in je boek allemaal zelf geresearcht?

‘In ieder geval zelf verzonnen en beschreven. Je hoeft niet per se met elk type vrouw een relatie te hebben gehad om ze te kunnen beschrijven. Sommige typen in mijn boek heb ik een rode kleur gegeven. Die ben ik weleens tegengekomen, maar precies lang genoeg om te weten: wegwezen!

Ik weet nog wel dat ik voor het eerst vier of vijf vriendinnen tegelijk had en dacht: beter wordt het niet. Maar wat een werk! De hele tijd maar chatten, en onthouden met wie je naar de film bent geweest; je moet bijna een administratie bijhouden. Ik ga tegenwoordig weleens een week lang gewoon helemaal níet met een vrouw naar bed.’

Dan ga je in retraite?

‘Ja, van een week. Een sabbatical week. En na zo’n week geniet ik weer zó erg, man. Dan denk ik: wat is het toch geweldig.’

Wat precies?

‘Een vrouw.’

Heb je ook lange relaties gehad?

‘Een keer met de moeder van mijn kinderen, een jaar of zes. En daarna nog twee keer tweeënhalf jaar. Met alle drie heb ik nog steeds een goede band.

Laatst vroeg iemand me of je ook vriendschappen kunt hebben met een vrouw. Met een aantrekkelijke vrouw is dat volgens eigenlijk zo goed als onmogelijk. Dan moet je toch eerst die seksuele ervaring met haar hebben gehad. Als die spanning er eenmaal vanaf is, kun je vanaf dat moment weer normaal naar haar kijken, in plaats van door je eikel. Als man weet je soms zelf niet of je nou écht geïnteresseerd bent in een vrouw, of weer ’s totaal wordt gestuurd door je hormonen. Ik bedoel: als hier dadelijk een leuk meisje voorbij komt, gaat mijn energie meteen naar haar, ook al gaat dat ten koste van jou. Treurig eigenlijk, toch?’

Je uiteindelijke ideaal is niet opnieuw zo’n langere relatie?

‘Zeker niet. Op dit moment ben ik niet verliefd. Er zijn wel een paar vrouwen die ik graag zie, met wie ik ook intimiteit heb en met wie ik soms een paar dagen samen ben. En daarna hebben ze weer hun eigen leven, en ik mijn leven terug.’

Maar als het heel leuk met zo’n vrouw, denk je niet: ik zou eigenlijk liever hebben dat je eens wat langer blijft dan een paar dagen?

‘Nee. Na een paar dagen word ik helemaal gek. En dat ligt aan het feit dat ik denk dat ik niet ben gemaakt om samen te wonen. Er kunnen bijvoorbeeld eigenschappen zijn die ik heel leuk vind aan een vrouw, maar dan opeens niet meer. Als ze bijvoorbeeld schijt overal aan heeft en een beetje lui is, wat ik heel aantrekkelijk vind, gaat dat alsnog mis als ik met haar samenwoon, want dan wil ik wel dat ze haar eigen troep opruimt. Dan word ik een soort politieagentje en denk ik: waar ging het hier nou mis?’

Je gaat je ergeren aan jezelf?

‘Ja, eigenlijk wel. Of ik kom ik thuis na een dag presenteren en over mijn eigen grenzen gaan en hoogoplopende ruzies maken voor de goede zaak. En zij, met precies de instelling van een soort eeuwige student waardoor ik haar leuk vond, heeft dan gewoon de hele dag lekker gechild. Dan kan ik daar niet tegen, en ga ik roepen dat ze eens iets moet gaan dóen. Waarop ze zegt: waarom zou ik, ik heb geen ambitie. Waar is dat eigenlijk goed voor, ambitie? En daar heb ik dan eigenlijk geen antwoord op. Confronterend, hè?’

Bij heel veel mensen gaan dergelijke los-vast-relaties na een tijdje toch mis. Omdat een van de twee toch verliefd wordt, bijvoorbeeld. Of omdat een van de twee jaloers en claimerig wordt.

‘Dat tweede heb ik niet. En dat eerste heb ik weleens meegemaakt, dat een meisje toch verliefd op me werd. Het wordt ook pijnlijk en onaantrekkelijk als iemand dan opeens heel onderdanig gaat doen. Maar na een paar maanden kwam ze terug en zei: ik was helemaal verliefd op je, maar nu is het over. Dus zien we elkaar weer. Zij heeft ook andere partners, maar dat vind ik niet erg.’

Lees het complete interview op BLENDLE